Ένα από τα λίγα ποιήματα που θυμάμαι έχει αυτόν τον μεγαλειώδη τίτλο.Μεγαλειώδης.Ναί.Η ανθρώπινη υπόσταση θέλει μεγάλη κουβέντα.Είμαστε μορφολογικά,άνθρωποι,καθώς περπατάμε στα 2 μας πόδια έχουμε αντίληψη και συνείδηση..Είναι όμως μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν ανθρώπινους?

Όχι. Για εμένα πιά άνθρωπος και ανθρώπινος είναι 2 λέξεις που μπορεί και να μην συναντιούνται ποτέ σε ένα άτομο. Είδα μία διαφήμηση.Δεν θυμάμαι το προιόν..με συγκίνησε πολύ η ιστορία..Ανθρώπινη.Και αναρωτήθηκα και σήμερα (το κάνω συχνά) γιατί εμείς οι άνθρωποι κατά περιόδους ξεχνάμε ή δεν επιλέγουμε να είμαστε ανθρώπινοι?

Σε μία περίοδο δύσκολη,κοινωνικά και οικονομικά,βλέπω ανθρώπους να φοβούνται να βοηθήσουν,ανθρώπους καχύποπτους να προσφέρουν..Επιθετικούς και ανασφαλείς. Θαρρείς και ποτέ ξανά το είδος μας δεν υπεπέσε σε δυσχέρεια.

Ο πακιστανός π.χ στο φανάρι δεν νομίζω να ήθελε ποτέ τον οίκτο μου...και εγώ με τη σειρά μου δεν γίνομαι φτωχότερη με τα 30 σεντς που θα του δώσω.Η γιαγιά απέναντι την πρώτη φορά που της είπα "καλημέρα" με κοίταξε με μισό μάτι,σήμερα ρώτησε τι κάνω και πώς είναι ο σύζυγος(!). Δίπλα μας σχεδόν μένουν 4 οικογένειες αθίγγανων.Τους χαιρετάω καθημερινά και είναι μεγάλο δώρο το χαμόγελο της μικρής τους κόρης όταν της λέω πόσο όμορφη είναι με τα μαλλιά πλεξούδα..Μικρά καθημερινά,ανέξοδα για μένα,ανεκτίμητα γενικά, πράγματα που δεν κάνουν κάποιον πλουσιότερο ή φτωχότερο.

Η ανθρωπιά δεν αποτιμάται . Επιλέγω να θυμάμαι να είμαι ανθρώπινη γιατί έτσι στέκομαι εγώ καλύτερα μπροστά στον καθρεύτη μου. Επιλέγω να χαμογελάω και να λέω καλημέρα , να ρωτάω έναν παππού στη διάβαση αν θέλει βοήθεια.Επιλέγω να δίνω ρούχα και παπούτσια που δεν χρειάζομαι κάθε τέλος και αρχή φθινοπώρου.Κάποιος-κάποια θα τα χαρεί πολύ και θα χαμογελάσει !  Επιλέγω να μην μπαίνω στο τρυπάκι της κατηγοριοποίησης

Όλα τα έμβια όντα αυτού του πλανήτη δεν έχουν μικρότερης αξίας ζωή από εμένα.Επιλέγω να είμαι άνθρωπος όπως μπορώ γιατί θέλω να λέγομαι έτσι και να τιμάω τη φύση μου.

Επιλέγω να βοηθάω και να προσφέρω,γιατί εγώ έχω..αυτά που έχω..κάποιοι δεν έχουν ούτε τα ελάχιστα από αυτά. Και νομίζω κάπου στο βάθος , όσο κι αν λυπάσαι να αποχωριστείς π.χ το παιδικό πάπλωμα του παιδιού σου..αν σκεφτείς τη μάνα ενός άλλου παιδιού που δεν έχει να το σκεπάσει , θα νοιώσεις 2 φορές μάνα που θα την βοηθήσεις προσφέροντας αυτό που σε εσένα είναι άχρηστο. Και όσο σε τσατίζει ο Πακιστανός που επιμένει να σου καθαρίσει το τζάμι, αν σκεφτείς ότι έχει οικογένεια και ήρθε εδώ για ένα καλύτερο μέλλον που δεν θα έχει ποτέ θα συνειδητοποιήσεις ότι το 20λεπτο που θα του δώσεις δεν θα σου λείψει.

Γιατί εσύ έχεις και με ότι έχεις μπορείς να προσφέρεις. Μπορείς να υπηρετήσεις τη φύση σου αξιοπρεπώς.

Και να μην είσαι απλά άνθρωπος..αλλά ανθρώπινος , ευτυχής και ευγνώμων . -        

Πόσα πράγματα από μικρή ηλικία μένουν απραγματοποίητα απλά και μόνο γιατί δεν "μπορούσα"...Και πόσα ακόμη-φαινομενικά δύσκολα- έγιναν γιατί τα ήθελα...

Σήμερα καταρρίπτω την απόλυτα γελοία δικαιολογία που έδινα κατα καιρούς στον εαυτό μου.."Δεν μπορώ"...από το πρώτο κατακόρυφο σε ηλικία 6 ετών..που φυσικά δεν έκανα γιατί "δεν μπορούσα" μέχρι την αυτοπειθαρχία για να χάσω 4 κιλά..που δεν έχω γιατί δεν ¨μπορώ" να τα χάσω.

Σου ακούγεται γνωστό? Μάλιστα. Δεν γνωρίζω ακριβώς σε ποιά ηλικία,ποια ακαθόριστη στιγμή μπαίνει μέσα μας σαν λύτρωση αυτή η άρνηση "δεν μπορώ". Μία άρνηση κόντρα σε όλες τις δυνατότητες και ικανότητες που αποδεδειγμένα έχει ο ανθρώπινος νους,για να μην αναφερθώ στην δύναμη ψυχής.Σε κάθε άβολη στιγμή,σε κάθε κατάσταση που απλώς βαριέμαι να αντιμετωπίσω τσούπ! προβάλλει η αγαπημένη μου άρνηση."Δεν μπορώ".

Μέχρι που συνειδητοποίησα πόσο απαξιώνω τον εαυτό μου,πόση λίγη πίστη δείχνω σε όσα είμαι και πόσο ανόητα και παιδικά αποφεύγω τις πράξεις εκείνες που θα με πάνε παρακάτω.Παρακάτω.Ναι.Παρακάτω θα με πάει το χάσιμο των 4 κιλών π.χ γιατί θα νοιώθω πιά πολύ πιο όμορφα μέσα στο σώμα μου,παρακάτω θα με πάει η συστηματική άσκηση γιατί δεν θα φοβάμαι τις επικριτικές ματιές.Παρακάτω θα με πάει ένα extreme sport γιατί θα αναμετρηθώ με τον φόβο μου και θα βγώ νικήτρια.Παρακάτω θα με πάει η συναναστροφή με νέους ανθρώπους,γιατί θα κοινωνικοποιηθώ και θα είμαι μονίμως ανοιχτή σε νέες εμπειρίες...Παραδείγματα άπειρα!

Κάθισα και σκέφτηκα αρκετές απο εκείνες τις φορές που είπα "δεν μπορώ".Αγανάκτησα με τον εαυτό μου.Γιατί φυσικά και μπορούσα...αλλά ίσως κάπου μέσα μου απλώς.."δεν ήθελα"! Ιστορική ανακάλυψη.

Αντί να έλεγα "δεν θέλω" που μεταξύ μας είναι πολύ πιο τίμιο,και απέναντι στον εαυτό σου αλλά και απέναντι στους άλλους..προέβαλλα αυτή την φράση γεμάτη ανημποριά,οίκτο και αυτολύπηση "δεν μπορώ".

Χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνομαι,ότι κλειδωμένη μέσα σε αυτή τη φράση έκανα 2 εγκλήματα:1)εμπόδιζα εγώ η ίδια τον εαυτό μου να εξελιχθεί 2)έκανα τον περίγυρο μου να με αντιμετωπίζει σαν την γκρινιάρα,γεροντοκόρη ανήμπορη θειά.

Ναί,κάπως έτσι δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που "δεν μπορούν"? Δεν σκεφτόμαστε.."πώπω,δεν το χει ο καημένος..δεν μπορεί"!  Τώρα νομίζω χαμογελάς,γιατί καταλαβαίνεις πόσο ζημιογόνα είναι αυτή η φράση για τη ζωή σου και την προσωπικότητα σου.

Υπάρχει όμως λύση. Την αφαιρείς από το λεξιλόγιο σου.Αλλάζεις σταδιακά τη στάση απέναντι σε εσένα.Δεν υπάρχει ρήμα "μπορώ"..ή μάλλον δεν θα έπρεπε να υπάρχει.Το μόνο θεμιττό ρήμα είναι το "θέλω". 

Οι καταστάσεις στη ζωή σου έχουν την έκβαση που θέλεις όχι την έκβαση που μπορείς! Τα επιτέυγματα σου τα ήθελες και τα πέτυχες,δεν σου τα πρότεινε κάποιος και είπες "οκ,μπορώ να επιτύχω"! Οι φίλοι σου είναι φίλοι σου γιατί τους ήθελες εκεί όχι γιατί μπορούσες να είναι φίλοι σου! 

Συνεπώς,προσωπικά πετάω από πάνω αυτή τη γελοία στάση 5χρονου.Είμαι ενήλικη,ώριμη αρκετά ώστε να γνωρίζω τις δυνατότητες και τις ικανότητες μου.Ξέρω ότι,οτιδήποτε θελήσω θα το επιτύχω..αντιθέτως ό,τι δεν θέλω θα μείνει πάντα απραγματοποίητο.Αλλά δεν με πειράζει.

Γιατί θέλω να θέλω τις επιλογές μου,τις πράξεις μου και τη ζωή μου.Θέλω να θέλω και αφού θέλω να θέλω σίγουρα θα μπορώ ;)         

'Ηθελα να γράψω για τον χορό.Γενικά.Όχι μόνο σαν τέχνη ή σαν μορφή έκφρασης.Αλλά κυρίως σαν πηγή ζωής.

Θα το κάνω κάπως διαφορετικά. Είναι πολύ λίγα εκείνα τα πράγματα που σε μουδιάζουν ολόκληρο και για μια τόση δα στιγμή ζητάς ΣΥΓΝΩΜΗ για όλες τις φορές που δεν ήσουν ευχαριστημένος.

Μιά τέτοια στιγμή μουδιάσματος ξανά-έζησα πριν λίγο. Και ανετράπη το αρχικό μου σχέδιο.

Θέλω να μιλήσω για χορό ψυχών.Για τον χορό της καρδιάς...σε δύσκολες ή ευχάριστες στιγμές. Είναι ανθρώπινο και πολύ λογικό να μην αντέχεις κάποια φτερουγίσματα.Ένας αγαπημένος φίλος σε μια δύσκολη στιγμή,ένας γονιός με πρόβλημα υγείας,ένας γνωστός σε κοντινή ηλικία που χάθηκε.Δεν είναι καταθλιπτικό το post.Αληθινό πέρα ως πέρα είναι.

Αναρωτιέμαι,τι ακριβώς περιμένουμε να συμβεί στο περίγυρο μας ή χειρότερα σε εμάς τους ίδιους για να αποτιμήσουμε με ειλικρίνεια την καλή μας ζωή? Γιατί να είμαστε άπληστοι και απαισιόδοξοι όταν έχουμε υγεία μέσα μας και γύρω μας,ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν..γέλια παιδικά ή ενήλικα..όμορφες στιγμές.

Τι θέλεις πιά άνθρωπε απο την υπέροχη ζωή σου για να την εκτιμήσεις? Και μιλάω εκ πείρας..ούτε οι ανέσεις,ούτε το καινούργιο κινητό ή μια καινούργια σπατάλη..μικρές ποταπές στιγμές πολυτέλειας,δεν μπορούν να σου δώσουν αυτό που έχεις..που θεωρείς αυτονόητο ενώ δεν είναι , που δεν το κοιτάς καν..Τη ΖωΗ σου.

Ολόκληρη και απόλυτη ζωή,με αναπνοή,με χτύπους ζωηρούς καρδιάς,με πόδια δυνατά και χέρια ολάνοιχτα για αγκαλιές.Με γέλιο ηχηρό,αυτιά που ακούν ότι επιλέξουν,γεύση,αφή...Μπορείς να περπατάς,μπορείς να αγκαλιάζεις και νοιώθεις την αγάπη,μπορείς να χειρονομήσεις,να δώσεις έμφαση στα λόγια που λές..γιατί έχεις και φωνή...και φυσικά μπορείς να χορέψεις..Ευτυχισμένος και πλήρης..παρασυρμένος από το μεθύσι αυτού του Θείου δώρου.

Έχεις ζωή,είσαι ο ίδιος η ζωή.Μην περιμένεις το επόμενο μούδιασμα για να την εκτιμήσεις.

Πές σήμερα Ευχαριστώ στην καλή σου τύχη και πορεύσου με την ευγνωμοσύνη.

Ευχαριστώ.-