Έχω την άνοιξη καρφιτσωμένη στην ψυχή μου , απο την Μαρία Π. Ψαθά
Απρίλιος .
Οι αμυγδαλιές μόνες χαίρονται τον ήλιο και την φλυαρία των πουλιών .
Μπορώ τώρα να τα ακούσω γιατί η πόλη είναι ήσυχη..πολύ ήσυχη.
Εκείνη η ησυχία που σου κρυώνει το δέρμα και σε ανατριχιάζει , ακόμη και αν πέφτει πάνω σου ο ήλιος.
Τι να τον κάνεις τον ήλιο μόνος σου ;
Έχεις ανάγκη την παρέα , να καεί το δέρμα σου να σε αλείψουν χέρια οικεία ενυδατική να γιάνει.
Να φτάσει το μαλάκωμα μέχρι μέσα τα σωθικά σου , να απαλύνει κάθε κοφτερή σκέψη , κάθε τραχιά ανάμνηση.
Μέτρησα τις αγκαλιές που χρωστάω , τα χαμόγελα που πήρα δανεικά και οφείλω να επιστρέψω .
Μέτρησα αγάπη και συγχώρεση ..έχω ανοιχτούς λογαριασμούς.
Έχω ανθρώπους που αγάπησα και ανθρώπους να αγαπήσω , να νοιαστώ.
Έχω την άνοιξη καρφιτσωμένη στη ψυχή μου .
Και όταν θα γίνει καλοκαίρι , μια θάλασσα ανθρώπινη θα πνίξει τη μελαγχολία μας .
Γέλια θα τραντάξουν την σιωπή , θα φοβήσουν τον φόβο τον ίδιο και όλα θα είναι πιο γιορτινά.
Και οι άνθρωποι θα είναι πάντα ευγνώμονες , γιατί η ζωή τους χαρίστηκε .
Τους δόθηκε απλόχερα αυτή η ζωή , η "όχι μοναχική"...ή ίσως όχι , ίσως δεν τους δόθηκε.
Ίσως τόσα χρόνια προσπερνάγαμε αδιάφοροι το μεγαλύτερο δώρο .
Την μεγαλύτερη τύχη . Αυτή του να ζούμε.
Και έτσι μοιραία , για να το εκτιμήσουμε έπρεπε με κάποιο τρόπο , να το χάσουμε , να παλέψουμε .
Να το κερδίσουμε για να το εκτιμήσουμε.
Θα βάλω σε γυάλινη προθήκη της καρδιάς μου αυτές τις μέρες , να τις κοιτάζω βαθειά κάθε που πάω να ξεχάσω .
Θα κρατήσω αγκαλιά τους ανθρώπους μου , χωρίς εγωισμό , χωρίς ντροπή και ψευτοπερηφάνεια.
Και όταν μετά απο πολύ καιρό όλα , μάλλον μπούν σε μια σειρά , θα έχω να λέω για μια άνοιξη που έμοιαζε μεγάλος , ατελείωτος χειμώνας ..
Αλλά οι άνθρωποι πιστέψαν ξανά στην αγάπη και έτσι ο χειμώνας αναγκάστηκε να φύγει ...Εξόριστος για πάντα από τις ψυχές μας.
Έχω την άνοιξη καρφιτσωμένη στην ψυχή μου .
Και έτσι θα περιφέρομαι στη γη , σκορπώντας άνοιξη .
Mεθώντας με το πιθανό .
Aγαπώντας το κανένα δεδομένο μου.
Απρίλιος 2020
Μαρία Π. Ψαθά