Στα σχολικά μας χρόνια θυμάμαι διψούσαμε για αποχή.Περιμέναμε από τα μεγαλύτερα παιδιά να αποφασίσουν και να πάρουν την ευθύνη και εμείς απλά να απολαύσουμε-άμοιροι ευθυνών-την κενή ημέρα λόγω αποχής.

Θαρρώ μεγαλώνοντας ξεχάσαμε και θάψαμε κάπου βαθειά μέσα στο μυαλό μας την ευτυχή αυτή κατάσταση.Μπλέξαμε.Σε ευθύνες,δουλειά,υποχρεώσεις κοινωνικές,μέσα κοινωνικής δικτύωσης,τηλέφωνα κινητά και σταθερά και καθώς περάσανε τα χρόνια μας έγινε συνήθεια η μόνιμη επαγρύπνιση.

Πρός Θεού,δεν λέω να κοιμόμαστε όρθιοι χωρίς ενδιαφέροντα και ζωή. Αυτό που θέλω να πώ είναι πώς ανακαλύπτω την αποχή ξανά.

Επέλεξα να απέχω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για περίπου 2 εβδομάδες.Διαπίστωσα με τρόμο πόσο εξαρτημένη ήμουν όχι μόνο από τη μόστρα των δικών μου καταστάσεων αλλά και από την εξευγενισμένη παρακολούθηση-κοινώς αποδεκτή κατινιά.

Πέραν τούτου,ανακάλυψα πόσο ελεύθερο χρόνο είχα αφού δεν παρέμενα κολλημένη σε μία οθόνη βάζοντας deadlines που δεν ακολουθούσα.Ευχαριστήθηκα αυτή την ιγκόγκνιτο πορεία μου μέσα σε αυτές τις εβδομάδες.Απήλαυσα τις ώρες με φίλους και την σιωπή του κινητού.Βρήκα χρόνο να οργανώσω το σπίτι μου-κάτι που παρεπιπτόντως με ευχαρίστησε υπέρ του δέοντως- και επικεντρώθηκα στον άνθρωπο μου.

Γιατί δεν είχα κανένα μπί μπί να με ταράζει-ταράζεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις- δεν περίμενα κανένα like και δεν με απασχολούσε κανενός η κοινωνική περιφορά.

Βούλιαξα στον καναπέ μου ώρες ατελείωτες διαβάζοντας βιβλία.ταυτιζόμενη με τους ηρώες αλλά κυρίως γαλήνεψα.

Τι πράμμα και αυτό της εποχής μας ρε παιδί μου..Παρακολούθηση και πόζα παντού.Πώς να μην ξεχάσεις την ουσία πώς να μην χάσεις το νόημα?

Σήμερα λοιπόν,προτείνω ανεπιφύλακτα ΑΠΟΧΗ. Βρές εσύ από τι.Σου προτείνω να απέχεις για λίγο,να βρείς τον εαυτό σου για πολύ.

Να τινάξεις από πάνω σου τη σάπια χρυσόσκονη της μοντέρνας εποχής όπως πετουσες τότε τη σχολική σου σάκα και να χαρείς τη μέρα.Όποια μέρα.Ο καιρός δεν σε εμποδίζει να χαμογελάσεις.

Αποχή.Για να μη μείνεις μετεξεταστέος στη ζωή σου.-

Θα σε σοκάρω σήμερα.Στη ζωή μου πέρα από τη μητέρα μου 2 πρόσωπα είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.Η γιαγιά μου και ο παππούς μου.Ο παππούς ,πατρική μορφή με τα όλα του,έφυγε πρίν περίπου 4 χρόνια.

Η γιαγιά δεσποτική και αρχόντισσα,σήμερα κλείνει 1 χρόνο απουσίας.Αυτό είναι το θέμα μου.Ό θάνατος που κανείς δεν επιθυμούσε εκτός από εκείνην,η απώλεια που βαριά έπεσε πάνω στην οικογένεια και μιά εγγονή που χάρηκε.

Εξηγούμαι.Η γιαγιά μου ήταν 64 χρόνια ζευγάρι με τον παππού.Όπως όλα τα ζευγάρια με το πέρασμα του χρόνου εφήυραν δικούς τους τρόπους επικοινωνίας.Μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα με διαξιφισμούς και ειρωνείες που όμως μέσα στην  βαρετά τακτοποιημένη ζωή τους,ήταν η αποδειξη πώς είναι ζωντανοί.Αγαπούσαν παθολογικά ο ένας τον άλλον.Με τα χρόνια όμως,παύεις να το λές.Θεωρείται κεκτημένο και δεδομένο.Και εσύ που είσαι απέ ξω από το ζευγάρι σχηματίζεις άλλη εντύπωση.

Όταν λοιπόν,χάσαμε αναπάντεχα τον παππού μου,όλοι λανθασμένα πιστέψαμε ότι η γιαγιά θα είναι καλά.Θα είναι ήρεμη και κάποια στιγμή θα ξαναγίνει χαρούμενη.Πέσαμε έξω,πέσαμε σε γκρεμό..καλύτερα.

Δεν άργησε ο καιρός που η γιαγιά-υγιέστατη- δεν έβγαινε απο το σπίτι.Γκρίνιαζε για διάφορα μικροπράγματα,οι γιατροί μπαινόβγαιναν και τσίμπαγαν 50άρικα,απλώς για να διαγνώσουν ότι η γιαγιά σφήζει από υγεία!Σωματική.Γιατί ψυχικά..η γιαγιά είχε φύγει μαζί με τον παππού μου.

Πέρυσι το Πάσχα,πολύ σοβαρά μου είπε ότι είναι πολύ ευτυχισμένη που όλα της τα παιδιά είναι καλά και ευτυχισμένα.Πέρυσι το Πάσχα με πολλή σοβαροτητα μου είπε πώς θα είναι το τελευταίο της.Έκλαψα πολύ.

Ακριβώς ένα μήνα μετά η γιαγιά έφυγε.Έπεσε.Πήγαμε νοσοκομείο.Όλα καλά.Ξαφνικά σαν να τελειώσαν οι μπαταρίες της,μέσα σε 2ημέρες έκλεισαν 3 ζωτικά της όργανα.Πανικός.Σε εμάς.Γιατί η γιαγιά ήξερε και γιατί και που πήγαινε.

Στο γραφείο κηδειών μας ενημέρωσαν ότι η γιαγιά από τον Φεβρουάριο είχε "κλείσει" το μνήμα δίπλα στον παππού μου-αφού της αρνήθηκαν να ταφεί στον ίδιο.Είχε εξοφλήσει τα πάντα.Επίσης είχε παραδώσει την διαθήκη της και στα μισα΄της παλτά μέσα βρήκαμε χαρτιά κηδείας του παππού μου.

Τότε το κατάλαβα.Μετά από 64 χρόνια γάμου,παιδιών,εγγονών,κοινής ζωής..όταν ο ένας φεύγει συνήθως παίρνει και τον άλλον.Η γιαγιά μου ήθελε,ζητούσε,απαιτούσε σχεδόν από τον Θεό να ξαναβρεθεί με τον άνθρωπο της.Έτσι και έγινε.

Στην κηδεία δεν έκλαψα.Και μέχρι σήμερα δεν έχω κλάψει.Είμαι πεπεισμένη ότι είναι ευτυχισμένη και χαμογελαστή.Ήρεμη στα χέρια του άντρα της.Τσακώνεται μαζί του για μικροπράγματα και τον ψάχνει μόλις χαθεί λίγο από το οπτικό της πεδίο. Δεν μπορώ να κλάψω,δεν μου επιτρέπεται να κλάψω για Εκείνην που μου έμαθε ότι η αγάπη  έχει πάντα το πρόσωπο που εσύ της δίνεις.Δεν μπορώ να κλάψω παρά να θαυμάσω τη Γυναίκα , που καθώς έγινε σάρκα μίαν με τον Άνθρωπο της..και αδυνατώντας να ζήσει μακρυά του έκανε τα αδύνατα δυνατά να είναι και πάλι μαζί του.

Δεν μπορώ παρά να ευγνομωνω αυτούς τους ανθρώπους,που με την απώλεια τους μου έδωσαν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής και αγάπης που θα πάρω ποτέ.

Γιαγιά μου,1 χρόνος χωρίς εσένα.Είσαι κάθε μέρα παρούσα στις ζωές μας.Παππού μου αδυναμία μου,ξέρεις,δεν χρειάζονται λόγια σε εμάς.

Να είστε εκεί.Να είστε παρόντες σε κάθε μας στιγμή.Να βεβαιώνεστε ότι τα πάμε καλά,ότι βαδίζουμε στον δρόμο που χαράξατε.

Σας ονειρεύομαι με αγάπη,αγκαλιασμένους και χαμογελαστούς να μας καμαρώνετε.

Και έτσι το κλάμα γίνεται ευτυχία και η απώλεια παρουσία . Σας ευχαριστώ.-    

Δανεικά θα δωθούν αναλόγως του κερδιθέντως(!) ποσού.

Από παιδική ηλικία ήθελα.Δεν θυμάμαι τι και πώς...αλλά ήθελα.Ένα ποδήλατο σήμερα,του στούντιο κομμωτικής της Σίντι αύριο..τα καινούργια αθλητικά της Fila..μία τζίν εργατική φόρμα που ήταν στη μόδα κ.ο.κ Ήθελα.

Ανεξαρτήτως συνθηκών,οικονομικών και οικογενειακών πάντα αποκτούσα αυτό που ήθελα.Με θεωρώ λοιπόν,τυχερή και ευλογημένη. Όλα καλά με τα "θέλω" μου έως που έπεσε στα χέρια μου το πασίγνωστό πιά "Μυστικό".Ένα βιβλίο με αναφορές στους αρχαίους φιλόσοφους,τον Αινστάιν,σύγχρονους διαννοούμενους και τρανούς μποέμ τύπους.Το μυστικό είναι ένα : Ο Νόμος Της Έλξης.Εκεί καταλήγει το βιβλίο και όχι μόνο αυτό το βιβλίο για να είμαι ειλικρινής.

Απλά αυτό το βιβλίο συνετέλεσε στο να αντιληφθώ ότι δεν είμαι απλώς τυχερή..είμαι και ισσοροπημένη ως προς το Σύμπαν.Ω ναι.Το σύμπαν..αυτός ο άγνωστος,που λές, φροντίζει να σου πέσει στο κεφάλι ότι μα ότι σκεφτείς.Καθώς κατά την σκέψη παράγεις ενέργεια και η ενεργεία αντανακλάται σε ένα νοητό τοίχος.

Εκεί ξεκίνησε το μεγάλο πανηγύρι! Άρχισα να οραματίζομαι τη δουλειά που θέλω με κάθε λεπτομέρεια,έπεφτα να κοιμηθώ και ονειρευόμουν το καινούργιο μου αυτοκίνητο.Συμπεριφερόμουν σαν να έχω ήδη αποκτήσει όσα επιθυμώ.Η διαδικασία επιτυχίας απλή..Εσύ αποφασίζεις τι θέλεις,το οραματίζεσαι με κάθε μικρή λεπτομέρεια και το σύμπαν βρίσκει τον τρόπο να σου το φέρει!!! Νομίζω ότι λειτουργεί και ας με πείς και του γιατρού.

Μέχρι τώρα,εξασκώ αυτό το μυστικό στην καθημερινότητα μου.Στην πλειοψηφία τα οράματα μου και οι επιθυμίες μου παίρνουν σάρκα και οστά..Η δύναμη της θέλησης είναι μεγάλο πράγμα φίλε μου.

Ακόμα όμως και αν όλο αυτό είναι μία κατάσταση ανύπαρκτη και μόνο που λειτουργώ έτσι είμαι καλά.Χαμογελάω στη σκέψη της καινούργιας μου δουλειάς,είμαι ενθουσιασμένη οραματιζόμενη το γραφείο μου..Έχω ήδη στο μυαλό μου το ολόγραμμα(νοητό,είπαμε) των πελατών μου,με βλέπω σε ομιλίες με ακροατήριο που φεύγει χαρούμενο...Έχω την τρέλα μου οκ.

Ο νόμος της έλξης όμως , υπάρχει.Και η ευτυχία επίσης.Και τα τρίκ του μυαλού μας υπάρχουν..και δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνουμε σε μία δυσάρεστη κατάσταση λειτουργίας μόνο και μόνο επειδή σκεφτόμαστε το κακό που θα συμβεί,υποθετικά,πρίν αυτό συμβεί!Λάθος? Και πόσες είναι εκείνες οι φορές που φοβόμαστε κάτι πάρα πολύ,είμαστε για μεγάλη περίοδο στεναχωρημένοι,απελπισμένοι και φοβισμένοι...αλλά το τέλος του κόσμου πουθενά? 

Προτείνω λοιπόν,να πείσεις τον εαυτό σου ότι το σύπαν σε αγαπάει.Και είναι αποκλειστική του δουλειά να σου φέρει όλα όσα επιθυμείς.Πρόσεχε απλά τι σκέφτεσαι και πώς... :)

Στην έσχατη περίπτωση που οι επιθυμίες σου δεν έρθουν εσύ θα έχεις εξασκηθεί σε έναν θετικό τρόπο σκέψης που μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορεί να σε κάνει.Καλύτερό και ευτυχισμένο.

Τέλος,σου ανακοινώνω ότι σήμερα θα κερδίσω ένα μεγάλο ποσό στο λαχείο.Το χει κανονίσει το Σύμπαν ;)