Αποχές
Στα σχολικά μας χρόνια θυμάμαι διψούσαμε για αποχή.Περιμέναμε από τα μεγαλύτερα παιδιά να αποφασίσουν και να πάρουν την ευθύνη και εμείς απλά να απολαύσουμε-άμοιροι ευθυνών-την κενή ημέρα λόγω αποχής.
Θαρρώ μεγαλώνοντας ξεχάσαμε και θάψαμε κάπου βαθειά μέσα στο μυαλό μας την ευτυχή αυτή κατάσταση.Μπλέξαμε.Σε ευθύνες,δουλειά,υποχρεώσεις κοινωνικές,μέσα κοινωνικής δικτύωσης,τηλέφωνα κινητά και σταθερά και καθώς περάσανε τα χρόνια μας έγινε συνήθεια η μόνιμη επαγρύπνιση.
Πρός Θεού,δεν λέω να κοιμόμαστε όρθιοι χωρίς ενδιαφέροντα και ζωή. Αυτό που θέλω να πώ είναι πώς ανακαλύπτω την αποχή ξανά.
Επέλεξα να απέχω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για περίπου 2 εβδομάδες.Διαπίστωσα με τρόμο πόσο εξαρτημένη ήμουν όχι μόνο από τη μόστρα των δικών μου καταστάσεων αλλά και από την εξευγενισμένη παρακολούθηση-κοινώς αποδεκτή κατινιά.
Πέραν τούτου,ανακάλυψα πόσο ελεύθερο χρόνο είχα αφού δεν παρέμενα κολλημένη σε μία οθόνη βάζοντας deadlines που δεν ακολουθούσα.Ευχαριστήθηκα αυτή την ιγκόγκνιτο πορεία μου μέσα σε αυτές τις εβδομάδες.Απήλαυσα τις ώρες με φίλους και την σιωπή του κινητού.Βρήκα χρόνο να οργανώσω το σπίτι μου-κάτι που παρεπιπτόντως με ευχαρίστησε υπέρ του δέοντως- και επικεντρώθηκα στον άνθρωπο μου.
Γιατί δεν είχα κανένα μπί μπί να με ταράζει-ταράζεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις- δεν περίμενα κανένα like και δεν με απασχολούσε κανενός η κοινωνική περιφορά.
Βούλιαξα στον καναπέ μου ώρες ατελείωτες διαβάζοντας βιβλία.ταυτιζόμενη με τους ηρώες αλλά κυρίως γαλήνεψα.
Τι πράμμα και αυτό της εποχής μας ρε παιδί μου..Παρακολούθηση και πόζα παντού.Πώς να μην ξεχάσεις την ουσία πώς να μην χάσεις το νόημα?
Σήμερα λοιπόν,προτείνω ανεπιφύλακτα ΑΠΟΧΗ. Βρές εσύ από τι.Σου προτείνω να απέχεις για λίγο,να βρείς τον εαυτό σου για πολύ.
Να τινάξεις από πάνω σου τη σάπια χρυσόσκονη της μοντέρνας εποχής όπως πετουσες τότε τη σχολική σου σάκα και να χαρείς τη μέρα.Όποια μέρα.Ο καιρός δεν σε εμποδίζει να χαμογελάσεις.
Αποχή.Για να μη μείνεις μετεξεταστέος στη ζωή σου.-
