Μια "ευτυχής" απώλεια
Θα σε σοκάρω σήμερα.Στη ζωή μου πέρα από τη μητέρα μου 2 πρόσωπα είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.Η γιαγιά μου και ο παππούς μου.Ο παππούς ,πατρική μορφή με τα όλα του,έφυγε πρίν περίπου 4 χρόνια.
Η γιαγιά δεσποτική και αρχόντισσα,σήμερα κλείνει 1 χρόνο απουσίας.Αυτό είναι το θέμα μου.Ό θάνατος που κανείς δεν επιθυμούσε εκτός από εκείνην,η απώλεια που βαριά έπεσε πάνω στην οικογένεια και μιά εγγονή που χάρηκε.
Εξηγούμαι.Η γιαγιά μου ήταν 64 χρόνια ζευγάρι με τον παππού.Όπως όλα τα ζευγάρια με το πέρασμα του χρόνου εφήυραν δικούς τους τρόπους επικοινωνίας.Μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα με διαξιφισμούς και ειρωνείες που όμως μέσα στην βαρετά τακτοποιημένη ζωή τους,ήταν η αποδειξη πώς είναι ζωντανοί.Αγαπούσαν παθολογικά ο ένας τον άλλον.Με τα χρόνια όμως,παύεις να το λές.Θεωρείται κεκτημένο και δεδομένο.Και εσύ που είσαι απέ ξω από το ζευγάρι σχηματίζεις άλλη εντύπωση.
Όταν λοιπόν,χάσαμε αναπάντεχα τον παππού μου,όλοι λανθασμένα πιστέψαμε ότι η γιαγιά θα είναι καλά.Θα είναι ήρεμη και κάποια στιγμή θα ξαναγίνει χαρούμενη.Πέσαμε έξω,πέσαμε σε γκρεμό..καλύτερα.
Δεν άργησε ο καιρός που η γιαγιά-υγιέστατη- δεν έβγαινε απο το σπίτι.Γκρίνιαζε για διάφορα μικροπράγματα,οι γιατροί μπαινόβγαιναν και τσίμπαγαν 50άρικα,απλώς για να διαγνώσουν ότι η γιαγιά σφήζει από υγεία!Σωματική.Γιατί ψυχικά..η γιαγιά είχε φύγει μαζί με τον παππού μου.
Πέρυσι το Πάσχα,πολύ σοβαρά μου είπε ότι είναι πολύ ευτυχισμένη που όλα της τα παιδιά είναι καλά και ευτυχισμένα.Πέρυσι το Πάσχα με πολλή σοβαροτητα μου είπε πώς θα είναι το τελευταίο της.Έκλαψα πολύ.
Ακριβώς ένα μήνα μετά η γιαγιά έφυγε.Έπεσε.Πήγαμε νοσοκομείο.Όλα καλά.Ξαφνικά σαν να τελειώσαν οι μπαταρίες της,μέσα σε 2ημέρες έκλεισαν 3 ζωτικά της όργανα.Πανικός.Σε εμάς.Γιατί η γιαγιά ήξερε και γιατί και που πήγαινε.
Στο γραφείο κηδειών μας ενημέρωσαν ότι η γιαγιά από τον Φεβρουάριο είχε "κλείσει" το μνήμα δίπλα στον παππού μου-αφού της αρνήθηκαν να ταφεί στον ίδιο.Είχε εξοφλήσει τα πάντα.Επίσης είχε παραδώσει την διαθήκη της και στα μισα΄της παλτά μέσα βρήκαμε χαρτιά κηδείας του παππού μου.
Τότε το κατάλαβα.Μετά από 64 χρόνια γάμου,παιδιών,εγγονών,κοινής ζωής..όταν ο ένας φεύγει συνήθως παίρνει και τον άλλον.Η γιαγιά μου ήθελε,ζητούσε,απαιτούσε σχεδόν από τον Θεό να ξαναβρεθεί με τον άνθρωπο της.Έτσι και έγινε.
Στην κηδεία δεν έκλαψα.Και μέχρι σήμερα δεν έχω κλάψει.Είμαι πεπεισμένη ότι είναι ευτυχισμένη και χαμογελαστή.Ήρεμη στα χέρια του άντρα της.Τσακώνεται μαζί του για μικροπράγματα και τον ψάχνει μόλις χαθεί λίγο από το οπτικό της πεδίο. Δεν μπορώ να κλάψω,δεν μου επιτρέπεται να κλάψω για Εκείνην που μου έμαθε ότι η αγάπη έχει πάντα το πρόσωπο που εσύ της δίνεις.Δεν μπορώ να κλάψω παρά να θαυμάσω τη Γυναίκα , που καθώς έγινε σάρκα μίαν με τον Άνθρωπο της..και αδυνατώντας να ζήσει μακρυά του έκανε τα αδύνατα δυνατά να είναι και πάλι μαζί του.
Δεν μπορώ παρά να ευγνομωνω αυτούς τους ανθρώπους,που με την απώλεια τους μου έδωσαν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής και αγάπης που θα πάρω ποτέ.
Γιαγιά μου,1 χρόνος χωρίς εσένα.Είσαι κάθε μέρα παρούσα στις ζωές μας.Παππού μου αδυναμία μου,ξέρεις,δεν χρειάζονται λόγια σε εμάς.
Να είστε εκεί.Να είστε παρόντες σε κάθε μας στιγμή.Να βεβαιώνεστε ότι τα πάμε καλά,ότι βαδίζουμε στον δρόμο που χαράξατε.
Σας ονειρεύομαι με αγάπη,αγκαλιασμένους και χαμογελαστούς να μας καμαρώνετε.
Και έτσι το κλάμα γίνεται ευτυχία και η απώλεια παρουσία . Σας ευχαριστώ.- 