Με αφορμή ένα email που έλαβα απο την "Rozalie",στο οποίο μου μιλάει για τα 32 της χρόνια,την επιθυμία της να κάνει οικογένεια,το άγχος να κάνει παιδί και το πόσο αταίριαστη νοιώθει δίπλα στις ήδη παντρεμένες φίλες της..αυτό το αρθρο αφιερώνεται στις απανταχού άτεκνες,ελεύθερες,ανύπαντρες,άνω των 30 ;)

Αρχικά να βγάλω τη σκούφια μου..καθότι τα κλείσαμε(με φαντασμαγορικό τρόπο)τα 30..Έπειτα θέλω λίγο να πάμε μαζί πίσω..πολύ πίσω..όταν οι γυναίκες στα 24 θεωρουνταν "γεροντοκόρες" και όταν ο γάμος ήταν το εισητήριο για την συνέχιση της "καλής" ζωής..Καλή ζωή τότε,σήμαινε αποδοχή,έναν κουβαλητή άντρα,μια γυναίκα πλήρως εκπαιδευμένη στην σταυροβελονιά και 2-3 κουτσούβελα να χει να κυνηγάει.Κάπως,κάπου τότε ένα νέο κίνημα ξεκινούσε..εκείνο της απελευθέρωσης των γυναικών...Σημειώνω ότι σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρομαι εκτενέστερα στις καταστροφικές συνέπειες αυτού του κινήματος..εδώ όμως θα εστιάσω στην -μη πλήρη εφαρμογή του.

Οι γυναίκες λοιπόν,εκτός απο τα σουτιέν μας κάψαμε την καριέρα μάνας-δούλας-κυράς και σπινιάραμε πάνω στα 12ποντα κυνηγώντας την αυτοπραγμάτωση μέσα απο την καριέρα..ή μήπως όχι?

Η γυναίκα φίλη μου,ήταν είναι και θα είναι ένα πλάσμα πολύ δυναμικό εκ φύσεως που πάντα όμως θα επιθυμεί και θα κυνηγά την ολοκληρωση μέσω της δημιουργίας οικογένειας.Και δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό σε αυτό.

Το πρόβλημα έρχεται όταν έχεις μεγαλώσει τόσο ώστε να διαπιστώσεις ότι όσο εσύ έκανες καριέρα,μία άλλη γινόταν μητέρα,σύζυγος..ολόκληρη.Τι κάνεις?Αρχίζεις να διασχίζεις τη Μεσογείων ουρλιάζοντας και μοιράζοντας πίτες μαζί με το τηλέφωνο σου σαν άλλη Ματίνα Μανταρινάκη? Ή μήπως αφήνεις αγγελίες σε όλα τα μπάρ της περιοχής?Ενναλακτικά,κατεβάζεις τα 5κιλα παγωτά σαν στραγάλια και καταλήγεις να μισείς...τους άνδρες,την κακούργα κοινωνία,την κακή σου τύχη και φυσικά το βιολογικό σου ρολόι.

Χαλάρωσε.Ο γάμος , σαν άλλη ταμπέλα, δεν ήταν ποτέ προσωπικός προσδιορισμός.Ο γάμος είναι ένωση,όχι συνεταιρισμός και η δημιουργία οικογένειας θα είναι μεν η καλύτερη καριέρα της ζωής σου αλλά και η πιο δύσκολη.Οι άνδρες δεν χάθηκαν αλλά κυρίως...αυτός ο Ένας δεν έχει βρεθεί ακόμη.Το σκέφτεσαι?

Είσαι συνεπώς πολύ νέα ακόμη για να αγχώνεσαι.Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική.Αυτή είναι η μαγεία! Προτείνω να ζήσεις τα υπέροχα χρόνια σου ζωηρά..να παίξεις με τα μωρά των φίλων σου και να χαμογελάσεις με νόημα γιατί εσύ κοιμάσαι ακόμη σε 8ωρα.Σταμάτα να "επιτίθεσαι" σε κάθε κακομοίρη που θέλει απλώς να σε γνωρίσει και ξόδεψε τον μηνιαίο σου προυπολογισμό σε σέξυ εσώρουχα και εκδρομές αντί για γάλατα και πεθερόπληκτα τραπεζώματα.

Η ζωή δεν μπαίνει σε κουτάκια,μπαίνει όμως σε σειρά απο μόνη της.

Απόλαυσε τη διαδρομή και εμπιστεύσου τον "οδηγό".Εκείνος ξέρει που θα κάνει στάση..και ίσως στάθμευση ;)

υ.γ Rozalie,σε ευχαριστώ.-

Με έπιασε που λές σήμερα ένα οίστρος και άνοιξα το κουτί με τις αναμνήσεις μου.Παιδικές κυρίως.Ω ναι,απο μικρή είχα το μικρόβιο της αποταμίευσης στιγμών και ανθρώπων.Με βοηθάει σήμερα που σου γράφω.

Βρήκα φωτογραφίες απο εκδρομές ξεχασμένες,βρήκα γράμματα και κάρτες με αφιερώσεις απο τις φιλίες της παιδικής κατασκήνωσης...βρήκα φίλους(τους έψαξα και στο φβ),βρήκα στιγμές γέλιου και στενάχωρους αποχαιρετισμούς..βρήκα σχολικούς βαθμούς και συγκρίσεις...αλλά κυρίως βρήκα εκείνη τη Μαρία.

Το παιδί.Το παιδί μέσα μου.Το παιδί που μεγάλωσε και ξέχασε φίλους&υποσχέσεις.Χαμένη στο τρέξιμο και στο άγχος της καθημερινότητας.Μεγαλώνοντας σε ένα κόσμο που απεχθάνεται οτιδήποτε παιδικό και γνήσιο.Ωριμάζοντας μόνη μου,χωρίς το παιδί μέσα μου.Και αναθεώρησα.

Έβαλα δυνατά τα τραγούδια των παιδικών μου χρόνων,πήρα ένα τηλέφωνο ένα φίλο καρδιακό απο Θεσσαλονίκη..απο εκείνους που όσα καλοκαίρια κι αν περάσουν πάντα σε δένει εκείνη η αταξία που κάνατε μαζί 15 χρόνια πρίν...και ένοιωσα ευλογία.

Ευλογία φίλε μου.Και μια ανακούφιση..που με βρήκα πάλι.Που θυμήθηκα ποια ήμουν και τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω...

Επειδή απέχω τόσο δα απο αυτό που ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα...αποφάσισα να ξαναγίνω 16.

Μάλιστα,16.Έχω δηλαδή μια 5ετία μέσα στο νερό για να γίνω αυτό που θέλω.

Απο εδώ και πέρα,βάζω στόχο μόνο για το τέλειο για μένα.Μακρυά απο προσδοκίες άλλων και μακρυά απο την κακούργα εποχή μας.Θα πορευτώ χέρι χέρι με το παιδί που κουβαλάω και θα γεμίσω κι άλλα κουτιά με αμαμνήσεις..παιδικές ή μη...Έτσι ώστε κάθε φορά που μεγαλώνω απότομα...θα ανοίγω το κουτί μου και θα με επαναφέρω.

Reset στα 16 λοιπόν και βίρα τις άγκυρες...υ.γ ποιός παίζει κουτσό ? ? ? 

Φιλία...από μικρά νομίζω μαθαίνουμε να δενόμαστε με ανθρώπους διαφορετικού dna,οικογενειακής ανατροφής και εμφάνισης ενδεχομένως.Είναι η έμφυτη ανάγκη για δημιουργία περίγυρου,"αγέλης" και οικογένειας.

Οι φίλοι αποτελούν τα επιλεγμένα μέλη της οικογένειας μας.Έχουμε δηλαδή την πολυτέλεια να επιλέξουμε τα χαρακτηριστικά εσωτερικά όσο και εξωτερικά των νέων "συγγενών" μας.Ο καιρός περνάει και εμείς αγαπάμε,πονάμε,τσακωνόμαστε,υπερασπιζόμαστε και φροντίζουμε τους νέους συγγενείς.Είθισται οι σχέσεις να είναι αμφίδρομες.Στο σημερινό κείμενο ομως θα αναφερθώ σε επιλεγμένες "συγγένειες" μονής κατέυθυνσης.

Σε όλες τις μορφές σχέσεων υπάρχει(ευγενικά θέτοντας το) ο ευαισθητοποιημένος και ο ρεαλιστής.Καθώς αρνούμαι να πιστέψω στην εκμετάλευση συναισθημάτων και καταστάσεων,απλά υποθέτω ότι πάντα ο ένας είναι κάπως πιο εξαρτημένος συναισθηματικά απο τον άλλον.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η φιλία δεν έχει ανταπόκριση?Όπως όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις πρέπει να υπάρχει ένας πομπός και ένας δέκτης και τούμπαλιν.Η φιλία δεν είναι κούρσα ιπποδρόμου.Είναι πικ νίκ και ουδεμία σχέση έχει με αγώνες.Γι αυτό και τους φίλους ούτε τους κυνηγάς,ούτε αγωνίζεσαι να μείνουν στη ζωή σου.Εσύ είσαι ο εαυτός σου και εκείνοι ο δικός τους.Ούτε επιβάλλεσαι ούτε επιβάλλονται.Συμπορέυεστε.

Υπάρχει πάντα η λυπηρή περίπτωση του ανθρώπου που θα κάνει τα πάντα για να είσαι φίλος του αλλά τίποτα απολύτως για να γίνει εκείνος φίλος δικός σου.Αυτή είναι η φιλία μονής κατεύθυνσης.

Δεν είναι κάτι άγνωστο ή πρωτότυπο.Συμβαίνει συχνά.Καθημερινά δέχεσαι "μηνύματα" απο τους φίλους σου.Είναι στο χέρι σου να τα αξιολογήσεις σωστά και να πράξεις αναλόγως.Έχοντας πάντα στο μυαλό σου ότι δεν επιθυμείς να αδικήσεις κανέναν αλλά ούτε και να αδικείσαι.

Στην σημερινή εποχή που οι σχέσεις των ανθρώπων μεταβάλλονται τόσο γρήγορα,μία φιλία θα έπρεπε να αποτελεί σταθερή αξία στη ζωή σου.Στην αντίθετη περίπτωση δεν χρειάζεσαι ένα τέτοιον "συγγενή".

Σε παροτρύνω λοιπόν σήμερα,να κάνεις μία λίστα.Ναι,λίστα.Λίστα με αυτά που επιθυμείς να εισπράττεις απο τους φίλους σου αλλά και με όσα εσύ θέλεις και νομίζεις ότι πρέπει να προσφέρεις.Μετά θα είναι απλό.Η ζωή είναι μικρή για να περιτριγυρίζεσαι απο τοξικούς ανθρώπους.

Οποιοσδήποτε επιθυμείς να υπάρχεις στη ζωή του σαφώς και θα το δείξεις σαφώς και θα το πείς...αλλά..θα πρέπει και εκείνος να επιθυμεί να υπάρχει στη ζωή σου.

Η φιλία δεν μπορεί και ούτε πρέπει να είναι μονής κατεύθυνσης.Είμαι φίλος σημαίνει ακούω,μοιράζομαι,αποδέχομαι,συμπαραστέκομαι...αλλά κυρίως  φίλος σημαίνει "είμαι εδώ για σένα".

Δεν αδικείς κανέναν με το να ξεκαθαρίσεις τις "επίκτητες συγγένειες σου".Σίγουρα όμως αδικείς τον εαυτό σου αναλώνοντας τον σε ανθρώπους που απλά...δεν είναι εδώ για σένα.

Κάνε πιο εύκολη και πιο χαρούμενη τη ζωή σου.Γεμάτη αποδοχή,ανθρώπους ουσιαστικούς και παρόντες.

Στο εύχομαι !