Μετά τα 30..το χάος.
Με αφορμή ένα email που έλαβα απο την "Rozalie",στο οποίο μου μιλάει για τα 32 της χρόνια,την επιθυμία της να κάνει οικογένεια,το άγχος να κάνει παιδί και το πόσο αταίριαστη νοιώθει δίπλα στις ήδη παντρεμένες φίλες της..αυτό το αρθρο αφιερώνεται στις απανταχού άτεκνες,ελεύθερες,ανύπαντρες,άνω των 30 ;)
Αρχικά να βγάλω τη σκούφια μου..καθότι τα κλείσαμε(με φαντασμαγορικό τρόπο)τα 30..Έπειτα θέλω λίγο να πάμε μαζί πίσω..πολύ πίσω..όταν οι γυναίκες στα 24 θεωρουνταν "γεροντοκόρες" και όταν ο γάμος ήταν το εισητήριο για την συνέχιση της "καλής" ζωής..Καλή ζωή τότε,σήμαινε αποδοχή,έναν κουβαλητή άντρα,μια γυναίκα πλήρως εκπαιδευμένη στην σταυροβελονιά και 2-3 κουτσούβελα να χει να κυνηγάει.Κάπως,κάπου τότε ένα νέο κίνημα ξεκινούσε..εκείνο της απελευθέρωσης των γυναικών...Σημειώνω ότι σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρομαι εκτενέστερα στις καταστροφικές συνέπειες αυτού του κινήματος..εδώ όμως θα εστιάσω στην -μη πλήρη εφαρμογή του.
Οι γυναίκες λοιπόν,εκτός απο τα σουτιέν μας κάψαμε την καριέρα μάνας-δούλας-κυράς και σπινιάραμε πάνω στα 12ποντα κυνηγώντας την αυτοπραγμάτωση μέσα απο την καριέρα..ή μήπως όχι?
Η γυναίκα φίλη μου,ήταν είναι και θα είναι ένα πλάσμα πολύ δυναμικό εκ φύσεως που πάντα όμως θα επιθυμεί και θα κυνηγά την ολοκληρωση μέσω της δημιουργίας οικογένειας.Και δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό σε αυτό.
Το πρόβλημα έρχεται όταν έχεις μεγαλώσει τόσο ώστε να διαπιστώσεις ότι όσο εσύ έκανες καριέρα,μία άλλη γινόταν μητέρα,σύζυγος..ολόκληρη.Τι κάνεις?Αρχίζεις να διασχίζεις τη Μεσογείων ουρλιάζοντας και μοιράζοντας πίτες μαζί με το τηλέφωνο σου σαν άλλη Ματίνα Μανταρινάκη? Ή μήπως αφήνεις αγγελίες σε όλα τα μπάρ της περιοχής?Ενναλακτικά,κατεβάζεις τα 5κιλα παγωτά σαν στραγάλια και καταλήγεις να μισείς...τους άνδρες,την κακούργα κοινωνία,την κακή σου τύχη και φυσικά το βιολογικό σου ρολόι.
Χαλάρωσε.Ο γάμος , σαν άλλη ταμπέλα, δεν ήταν ποτέ προσωπικός προσδιορισμός.Ο γάμος είναι ένωση,όχι συνεταιρισμός και η δημιουργία οικογένειας θα είναι μεν η καλύτερη καριέρα της ζωής σου αλλά και η πιο δύσκολη.Οι άνδρες δεν χάθηκαν αλλά κυρίως...αυτός ο Ένας δεν έχει βρεθεί ακόμη.Το σκέφτεσαι?
Είσαι συνεπώς πολύ νέα ακόμη για να αγχώνεσαι.Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική.Αυτή είναι η μαγεία! Προτείνω να ζήσεις τα υπέροχα χρόνια σου ζωηρά..να παίξεις με τα μωρά των φίλων σου και να χαμογελάσεις με νόημα γιατί εσύ κοιμάσαι ακόμη σε 8ωρα.Σταμάτα να "επιτίθεσαι" σε κάθε κακομοίρη που θέλει απλώς να σε γνωρίσει και ξόδεψε τον μηνιαίο σου προυπολογισμό σε σέξυ εσώρουχα και εκδρομές αντί για γάλατα και πεθερόπληκτα τραπεζώματα.
Η ζωή δεν μπαίνει σε κουτάκια,μπαίνει όμως σε σειρά απο μόνη της.
Απόλαυσε τη διαδρομή και εμπιστεύσου τον "οδηγό".Εκείνος ξέρει που θα κάνει στάση..και ίσως στάθμευση ;)
υ.γ Rozalie,σε ευχαριστώ.-