Υπάρχουν και εκείνες οι γυναίκες..οι άυλες ..οι σκονισμένες από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του κόσμου , οι λαμπερές από μέσα τους.

Αυτές οι γυναίκες -περήφανα λέω πως γνωρίζω μία δύο- δεν χωράνε μάτια μου πουθενά.

Γίνονται κρασί κατακόκκινο και γλιστράνε από τα χείλη σου ,πάνω που νόμιζες πως τις γέυτηκες .

 Γλιστράνε και πέφτουνε χοντρές στάλλες πάνω στο κατάλευκο κοστούμι σου .

Αφήνουν λεκέ και στίγμα κόκκινο . Αλλά πιότερο αφήνουνε ένα κομμάτι τους.

Γιατί όσο και αν φάινονται , δεν είναι ανεξάρτητες. Παλεύουνε με τα θεριά του μυαλού τους.

Από τη μία τα θέλω που τους ταίσανε και απο την άλλη η επανάσταση .

Δεν κάνουν όλες για πρόβατα . Δεν ταιριάζει σε όλες το λουρί ,όσο αμπιγιέ και κομψό να είναι.

Θα τις δείς.Αυτές τις γυναίκες , τις ανυπότακτα ερωτεύσιμες.

 Θα τις αναγνωρίσεις απο το βλέμμα. Καθαρό , με μία ανεπαίσθητη λύπη.

 Γιατί δεν έφτασαν εκεί που οι άλλοι τις θέλανε. Γιατί μέχρι και σήμερα παλεύουν με τους δαίμονες τους. 

Δεν γουστάρουν τον συμβιβασμό ρε φίλε , τους μυρίζει σαν μπαγιάτικο ΄ψαρι ξεχασμένο στο μπαλκόνι. Εκείνες θέλουν τις μοσχοβολιές του φρέσκου.

Ντύνονται νεράιδες και στολίζουν τα όνειρα σου και εάν εισαι τυχερός θα μείνουν και ένα-δυο βράδια παραπάνω να σου χαιδέυουν το "εγώ " σου .

Ειδαλλιώς το ξημέρωμα θα τις βρεί να ακροπατούν ξυπόλητες ως την πόρτα σου , να την κλείνουν σιγανά και να χαμογελάνε που ξέφυγαν από ένα ακόμη δίχτυ.

Μην προσπαθήσεις να τις κερδίσεις.Το δικό σου μαύρο θα είναι πάντα λίγο πιο γκρί από ότι το θέλουνε.

Εκείνες ξέρουν πότε και γιατί θα ημερέψουν , πότε και γιατί θα πάψουν να περπατούν ξυπόλητες. Θα φορέσουν το λαμπέρο γοβάκι και θα μπούν στην άμαξα γνωρίζοντας ότι είναι κολοκύθα,αλλά τότε δεν θα τις νοιάζει.

Τότε , όχι τώρα.

Τώρα δεν χωράνε σε κανένα παραμύθι και τις διώχνουνε μακρυά τα πάντα αυτού του κόσμου.Ως και οι θάλλασσες.

Το πρόσφατο άρθρο μου  στο www.penypeny.gr όπου αρθρογραφώ,είχε αυτόν τον μικρό αλλά τόσο περιεκτικό τίτλο "Με ενοχλείτε κυρία μου".

Προσπάθησα πολύ ευγενικά να προσεγγίσω την αγενή πλευρά των όντων που λέγονται 'Ανθρωποι.

Πολύ ευγενικά , με αποτέλεσμα να μην εκφράσω ακριβώς όλα αυτά που νιώθω για τη φάρα μας.

Μη με παρεξηγείς.Μας αγαπάω πάρα πολύ. Μας πονάω , σχεδόν.

Αλλά .

Αιωρείται ένα τεράστιο "αλλά" πάνω απο το κεφάλι μου και συνήθως έρχεται και με κοπανάει στο Δόξα Πατρί.

Δεν θα καταλάβω ποτέ, ή για να είμαι πιο σωστή , δεν θέλω να καταλάβω ποτέ τους "Ανθρώπους" , που κρίνουν έναν άλλον άνθρωπο από την εμφάνιση ή το πανεπιστημιακό επίπεδο.

Δεν λέω "μορφωτικό" καθώς η παιδεία και συνεπώς η μόρφωση δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από τίτλους σπουδών.

Απεχθάνομαι , ναι,απεχθάνομαι τους ανθρώπους που συμφεροντολόγοι γαρ , μπορεί πίσω από την πλάτη σου να σου σέρνουν τα εξ αμάξης και μπροστά σου σε αγιοποιούν. 

Δεν τα πάω καλά με εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους το κέντρο όλου του κόσμου και άπαξ και τολμήσεις να συμπεριφερθείς διαφορετικά σε στήνουνε στα 3 μέτρα.

Ενοχλούμαι , απο αυτούς που σου κλέβουν τη σειρά στο σούπερ μάρκετ και από εκείνους που δεν σταματάνε στις διαβάσεις για να περάσει ο πεζός.

Έχω πρόβλημα με όλους όσους , δεν κοινοποιούν μία έκκληση για αίμα ή βοήθεια. Σαφώς ο κόσμος έχει γεμίσει απατεώνες ,αλλά δεν γίνεται να εκλίψει η ανθρωπιά -η τόσο μικρή-επειδή υπάρχουν και δαύτοι.

Μου τι δίνουν αυτοί  που τα βάζουν με φιλόζωους.φιλανθρώπους και με εκείνους που σκύβουν με όσο μικρές πλάτες και αν διαθέτουν πάνω από το πρόβλημα ενός άλλους ανθρώπου. 

Είμαι υπέρ των δικαιωμάτων. Και θεωρώ χαζό να προσδιορίσω "ποιών" δικαιωμάτων .

Το δικαίωμα δεν παίρνει ταυτότητα και ταμπέλα. Ο κάθε έμβιος οργανισμός δικαιούται . Τελεία και παύλα.

Και δεν θα μπώ σε καμία διαδικασία υπεράσπισης της θέσης μου ,γιατί δικαιούμαι να έχω θέση και άποψη.

Από την άλλη , έχω υποχρέωση απέναντι σε εμένα πρωτίστως να υπερασπίζομαι τις θέσεις μου και όπως μπορώ από όποιο μετερίζι να πολεμάω για να ρθεί ο κόσμος αυτός μια μέρα στα ίσα του.

Ξέρεις, τον κόσμο δεν θα τον αλλάξει η μάζα. 

Τον κόσμο τον αλλάζει κάθε ένας απο εμάς , κάθε ημέρα που περνά ,με τις επιλογές του.

Κλαίω σιωπηρά για τον πόλεμο.τον όποιο πόλεμο.Σφίγγομαι με τα άψυχα κορμιά που χάνονται στη θάλασσα,με τους ανθρώπους που ψάχνουν μάταια να βρούν ένα κομμάτι γής να τους χωρέσει,με όλους τους αδικημένους που αδυνατούν να βρούν αυτό το αυτονόητο δίκιο τους. Με κάθε παιδί που κλαίει γιατί πεινάει ή του λείπει η μάνα του.

Θα με κρίνεις γι αυτό? Ελεύθερα.

Υπερέχω.Υπερέχω γιατί νιώθω,γιατί είμαι ευλογημένη να ζω σε ειρηνική περίοδο για τη χώρα μου,έχω υγεία,δουλειά και φαγητό.

Και θυμώνω με όλους αυτούς που ενώ υπερέχουν δεν χρησιμοποιούν αυτήν τους την υπεροχή για να αλλάξει κάτι.

Όχι στον κόσμο,στο μέσα τους.

Και όσο αυτό δεν αλλάζει,εγώ θα θυμώνω.

Εάν αδυνατούσα να το μοιραστώ δεν θα το ξόρκιζα ποτέ.