Ως και οι θάλασσες , της Μαρίας Π. Ψαθά
Υπάρχουν και εκείνες οι γυναίκες..οι άυλες ..οι σκονισμένες από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του κόσμου , οι λαμπερές από μέσα τους.
Αυτές οι γυναίκες -περήφανα λέω πως γνωρίζω μία δύο- δεν χωράνε μάτια μου πουθενά.
Γίνονται κρασί κατακόκκινο και γλιστράνε από τα χείλη σου ,πάνω που νόμιζες πως τις γέυτηκες .
Γλιστράνε και πέφτουνε χοντρές στάλλες πάνω στο κατάλευκο κοστούμι σου .
Αφήνουν λεκέ και στίγμα κόκκινο . Αλλά πιότερο αφήνουνε ένα κομμάτι τους.
Γιατί όσο και αν φάινονται , δεν είναι ανεξάρτητες. Παλεύουνε με τα θεριά του μυαλού τους.
Από τη μία τα θέλω που τους ταίσανε και απο την άλλη η επανάσταση .
Δεν κάνουν όλες για πρόβατα . Δεν ταιριάζει σε όλες το λουρί ,όσο αμπιγιέ και κομψό να είναι.
Θα τις δείς.Αυτές τις γυναίκες , τις ανυπότακτα ερωτεύσιμες.
Θα τις αναγνωρίσεις απο το βλέμμα. Καθαρό , με μία ανεπαίσθητη λύπη.
Γιατί δεν έφτασαν εκεί που οι άλλοι τις θέλανε. Γιατί μέχρι και σήμερα παλεύουν με τους δαίμονες τους.
Δεν γουστάρουν τον συμβιβασμό ρε φίλε , τους μυρίζει σαν μπαγιάτικο ΄ψαρι ξεχασμένο στο μπαλκόνι. Εκείνες θέλουν τις μοσχοβολιές του φρέσκου.
Ντύνονται νεράιδες και στολίζουν τα όνειρα σου και εάν εισαι τυχερός θα μείνουν και ένα-δυο βράδια παραπάνω να σου χαιδέυουν το "εγώ " σου .
Ειδαλλιώς το ξημέρωμα θα τις βρεί να ακροπατούν ξυπόλητες ως την πόρτα σου , να την κλείνουν σιγανά και να χαμογελάνε που ξέφυγαν από ένα ακόμη δίχτυ.
Μην προσπαθήσεις να τις κερδίσεις.Το δικό σου μαύρο θα είναι πάντα λίγο πιο γκρί από ότι το θέλουνε.
Εκείνες ξέρουν πότε και γιατί θα ημερέψουν , πότε και γιατί θα πάψουν να περπατούν ξυπόλητες. Θα φορέσουν το λαμπέρο γοβάκι και θα μπούν στην άμαξα γνωρίζοντας ότι είναι κολοκύθα,αλλά τότε δεν θα τις νοιάζει.
Τότε , όχι τώρα.
Τώρα δεν χωράνε σε κανένα παραμύθι και τις διώχνουνε μακρυά τα πάντα αυτού του κόσμου.Ως και οι θάλλασσες.