Βαρετός τίτλος θα μου πείς...τα έχει όμως όλα μέσα.Τον ήχο απο τις ρακέτες,την άμμο της πετσέτας μου,τη μυρωδιά του αντιηλιακού και φυσικά τα γέλια ...των φίλων μου και τα δικά μου..

Παρατηρώ λοιπόν τους ανθρώπους..Σκυθρωποί και το καλοκαίρι.Θαρρείς και μένουν ακόμη σε ένα χειμώνα μακρινό και δικό τους,τόσο δυνατό και ισχυρό που δεν τους επιτρέπει να δουν τα γαλάζια τους..

Άνθρωποι που επινοούν με μανία λόγους για να γκρινιάξουν,άνθρωποι που τινάζουν νευρικά απο πάνω τους κάθε ίχνος ευτυχισμένης και ήρεμης στιγμής.Γιατί άραγε? Ποιά είναι εκείνη η ανώτερη δύναμη που σε έχει πείσει ότι δεν περνάς ποτέ καλά..και κυρίως πότε ακριβώς βεβαιώθηκες ότι η ζωή δεν σε αγαπάει και συνεπώς σε αφήνει να αφήνεσαι στη δυστυχία σου?

Ναι,ξέρω.Θα μου αρχίσεις την κλάψα.Για χίλια δύο πράγματα που δεν πάνε ακριβώς όπως τα ήθελες,για άλλα 657 που δεν έχεις σιγουρευτεί αν τα θέλεις και για 239 μικροπραγματάκια που δεν είναι ακριβώς προτεραιότητα..αλλά σαφώς σε προβληματίζουν!

Αυτό είναι η δυστυχία σου λοιπόν.Έχεις μετατρέψει τη ζωή σου σε αριθμούς.Στιγμές,όνειρα,πιστεύω,άνθρωποι,γκόμενοι,διακοπές...σε όλα επάνω έχεις ένα αριθμημένο post it.

Την πάτησες για τα καλά δηλαδή.Άνθρωποι πολύ μακρυά απο εσένα-ευτυχώς-πεθαίνουν χωρίς νερό αλλά όσο ζούν γελάνε.Άνθρωποι ζούν με αναπηρία και όσο ζούν γελάνε.Άνθρωποι τρώνε από τα συσσίτια του δήμου και ναι,γελάνε..Γιατί νοιώθουν ευλογημένοι στη ζωή αυτή.Γιατί εκτιμούν τα δώρα.Δώρα όπως όραση,αφή,ακοή,γεύση,ένας καλός λόγος,ένα όμορφο πρωινό.

Πράγματα που φυσικά δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς βουτηγμένος στα χιλιάδες ηλίθια προβλήματα σου.Περνάν τα καλοκαίρια,οι χειμώνες,τα φθινόπωρα και εσύ εκεί στη λίστα των φανταστικών σου προβλημάτων.

Αν εσύ επιλέγεις να μήν ζείς,να μην χαίρεσαι και να μην εκτιμάς όλα όσα δεδομένα για σένα,τα πετάς στον σκουπιδοτενεκέ της ευλογίας που λέγεται "ζωή",δε θα στο χαλάσω.

Θα σου ευχηθώ πάντα τέτοια και θα φύγω τρέχοντας για βουτιά γιατί κατακάηκαν οι πατούσες μου τόση ώρα!

Εγώ βλέπεις έχω καλοκαίρι.Όλο τον χρόνο σχεδόν.Και γελάω.Και δεν θυμαμαι αν έχω προβλήματα γιατί ο ήλιος είναι καυτός και η θάλασσα γαλάζια...το σφηνάκι μου τεκίλα και οι φίλοι μου εδώ.

Ζωή όμορφη και ευλογημένη....υ.γ όχι πολύ μακρυά σου ;)

Είναι περίεργο.Το πώς αλλάζουν οι άνθρωποι,πως μεταβάλλονται εύπλαστοι και ανήμποροι μέσα στον χρόνο.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ευθύνεται και αυτή η αλλαγή σε παίρνει σε παρασύρει.Δεν την κατέχεις,δεν μπορείς να την ελέγξεις..Θέλεις να φωνάξεις ,να μιλήσεις,να δείξεις το τότε και το τώρα και σε πνίγει το παρόν.

Η αλήθεια είναι πώς είναι σύνηθες οι άνθρωποι να επαναπαυόμαστε,να βουτάμε βαθειά βαθειά στην καθημερινότητα ξεχνώντας πώς επιβάλλεται να παίρνουμε ανάσες κάθε τόσο..για να μην σκάσουμε εμείς και για να μην σκάσουμε και τους γύρω μας.

Έχω μια φίλη.Έχει έναν άνθρωπο.Βασικά τώρα έχει 2 ανθρώπους.Καθώς αυτός ο 1 αρχικός άνθρωπος έγινε και κάτι άλλο.Αυτό είναι καταπληκτικό θα μου πείς..δεν τον βαριέται ποτέ!!! Σίγουρα...δεν τον βαριέται ποτέ,γιατί τον ψαχνει συνέχεια..εκείνον τον 1ο,δεν τον βρίσκει σύχνα και απογοητεύεται μόνιμα.

Οι σχέσεις είναι πάζλ.Τι γίνεται όμως όταν τα κομμάτια αλλοιώνονται σαν ακριβός πίνακας που χύθηκε μόνος του πάνω σε οξύ? Γιατί μόνος σου το κάνεις.Μόνος σου ξεχνάς.Μόνος σου αφήνεσαι και τελικά μόνος σου μένεις.

Είναι ευλογία να κρατάς τα πρώτα καρδιοχτύπια.Και δεν είναι δύσκολο.Είναι όμως δημιουργικό,ίσως και λίγο άβολο..σε βγάζει απο τη βολή σου.Εκεί που κάθεσαι π.χ αραχτός με το σώβρακο και τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι,αυτή η ευλογία θα σε κάνει να χοροπηδήσεις μόλις ακούσεις το κλειδί μου.Θα σε κάνει να θέλεις να μου αρέσεις.

Οι σχέσεις κατάντησαν δεδομένα,βαρετά&ασχολίαστα...αλλά δεν περνά έτσι η ζωή.

Αν ποθείς τον άνθρωπο σου και αγαπάς εσένα φρόντισε να μην γίνεις από ένας δύο άνθρωποι.Να παραμείνεις ο αρχικός εαυτός σου.Αυτός που γελούσε δυνατά,καμάρωνε και προσπαθούσε.Αυτός που άξιζε τον θαυμασμό.Αυτός που κάθε βδομάδα σκαρφιζόταν κάτι νέο.Αυτός που ο σύντροφος του ήξερε ότι αξίζει να ξοδέψει μαζί του τη ζωή.

Δυστυχώς είναι αργά πολλές φορές.Γιατί δεν άκουγες ή γιατί δεν έβλεπες.Ίσως όμως έτσι έπρεπε να γίνει.Να σε ρουφήξει η αχόρταγη η βολεψιά σου,να παραγνωριστείς με τον άλλον για να καταλάβει ότι δεν σε γνωρίζει...

Σε εκλιπαρώ.Μην κάνεις το λάθος.Μείνε ατόφιος.Κανείς δεν θέλει να σε αλλάξει μέσα στη σχέση,γιατί πολύ απλά ΕΣΕΝΑ επέλεξε για αυτήν.Κι αν καταλάβεις ότι ξέφυγες ποτέ δεν είναι αργά,ορκίζομαι.

Αρκεί να το θές.αρκεί να προσπαθήσεις,αρκεί να μην παραμυθιαστείς από τα τάχα δεδομένα.

Πηλός είναι, πές και ,έλα να τον φτιάξουμε μαζί.

Αυτή τη φορά όχι σαν ένδειξη τάχα μου φεμινισμού και ισότητας. Αλλά σαν παράκληση να γυρίσει ο χρόνος πίσω.

Μη βιαστείς να με κρίνεις.Δές.Όταν οι γυναίκες ζητούσαν ισότητα-γιατί πολύ μας κακόπεφτε απλά να συντηρούμε σπίτι και οικογένεια-θέλαμε ΚΑΙ καριέρα.Οι άντρες σαφώς πιο έξυπνοι-σε αυτή την πλευρά της ιστορίας τουλάχιστον-φυσικά και αποδέχτηκαν τα αιτήματα μας ΑΛΛΑ διαχώρησαν τη θέση τους. Δηλαδή,αποδέχτηκαν την ισότητα-κουβάλα κορόιδο γυνή τα βάρη του σπιτιού- ωστόσο εκείνοι δεν συμμέριστηκαν τον ενθουσιασμό μας ως πρός τις μέχρι τότε "γυναικείες" δουλειές.

Θέλεις να δουλέψεις κοκκόνα μου?Μετά χαράς,αλλά εγώ πλύστρα δεν γίνομαι.Και με το δίκιο του δηλαδή ο άντρας..σου λέει,επειδή εσένα σου τη βάρεσε και θές σώνει και ντέ να δυσκολέψεις τη ζωή σου ,εγώ θα ακολουθήσω? Ουδόλλως.

Έτσι λοιπόν,σηκώσαμε την πολυπόθητη σημαία της ισότητας.Μαζί με αυτή σηκώσαμε και τις δουλειές του σπιτιού,την ανατροφή των παιδιών,το άγχος της δουλειάς μας,το άγχος της καλής νοικοκυράς,της καλής μαγείρισσας,της προσεγμένης γυναίκας,της σωστής συντρόφου κ.α.π Σου θυμίζει κάτι?Είσαι εσύ.Είμαι εγώ.Είμαστε όλες μας.

Παγιδευμένες σε μια ανόητη φιλοδοξία,κουτή και κουραστική όσο δεν πάει.Κλειδαμπαρωμένες εκεί στη ματαιοδοξία μας.Σκλάβες της τέλειας άρτιας και ανώτερης εικόνας μας..Απεταξάμην.

Διάβασα κάποτε ένα άρθρο με τίτλο "Θέλεις να έχεις δίκιο ή να είσαι ευτυχισμένη" , και το ρωτάω έκτοτε συχνά στον εαυτό μου.Με βοηθάει να αναγνωρίζω τι πραγματικά αξίζει.Συνειδητοποιώ ,ότι ο άνθρωπος μου εκτιμά 10 φορές περισσότερο τα τακτοποιημένα ρούχα,το καλομαγειρεμένο φαγητό παρά την προαγωγή μου !!Επίσης εγώ,εγώ είμαι καλύτερος άνθρωπος και ξεκούραστός.Είμαι εκεί που πρέπει.Γυναίκα και αρχόντισσα στο σπίτι μου.Δεν αγχώνομαι για την καριέρα μου,δεν με ενδιαφέρει να αποδείξω ότι μπορώ.Ξέρω ότι μπορώ.Με ενδιαφέρει να ζώ καλά.Και αυτό δυστυχώς με όλα αυτά που φορτώσαμε στις πλάτες μας είναι πιά αδύνατον.

Σου προτείνω σήμερα να αρνηθείς τον φεμινισμό.Να δείς μέσα σου τι πραγματικά σε κρατά καλά και ήρεμη.

Μην φοβηθείς,το να πετύχεις κάποτε το τέλειο κοκκινιστό είναι πολύ ανώτερο από οποιαδήποτε μπράβο.Το να μεγαλώνουν τα παιδιά σου μαζί με εσένα είναι η πιο ζηλευτή καριέρα στον κόσμο όλο.Και όταν το "βιογραφικό" σου απαρτίζεται από τα χαμόγελα των παιδιών σου,τον θαυμασμό του ανθρωπου σου και την προσωπική σου ουσιαστική ολοκλήρωση,έλα να μου πείς πoια φεμινιστρια υπήρξε ποτέ πιο ευτυχισμένη από εσένα . -

'Οχι , δεν μου βρώμισε κάτι..παρά μόνο οι μικρές ανόητες στιγμές μελαγχολίας που ευτυχώς κρατάνε λίγο.

Θέλει όμως αυτοσυγκράτηση.Θέλει και καλή μνήμη.Να επαναφέρεις αμέσως τον χαζό εαυτό σου στην πραγματικότητα. Οι άνθρωποι χανόμαστε στις υποθετικές τρομακτικές-πάντα-καταστάσεις.Μας πιάνει μια ταραχή άνευ λόγου και αιτίας,μας εξοντώνει το συναίσθημα του φόβου και της απογοήτευσης.

Για ποιά κατάσταση? Για την υποθετική! 

Σκέψου το. Προσωπικά άπειρες φορές,χαμένη σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας με λίγο από Ατίθασα Νιάτα,έχω αγχωθεί έχω στεναχωρηθεί μέχρι και δάκρυ έριξα. Γιατί το μεγαλύτερο κακό του ανθρώπου για τον εαυτό του είναι το ίδιο το μυαλό του.

Αυτό το εξαιρετικό εργαλείο που σε ζεί αυτό και σε τρώει σιγά σιγά..μεθοδικά θα έλεγα. Εκτός κι αν επιτέλους αντιληφθείς ότι οι υποθέσεις σπανιότατα επιβεβαιώνονται..τουλάχιστον με τον τρόπο που φοβάσαι.

Επιβάλλεται να ελέγχεις το μυαλό σου.Πρέπει να μάθεις να ζείς στο εδώ σου και στο τώρα σου.Χωρίς σενάρια και χωρίς υποθέσεις.Τι θα γίνει αν...Τίποτα δεν θα γίνει φίλε μου! Το -αν δημιουργήθηκε για να γεννά ελπίδα ή φόβο.Όλα μελλοντικά και όλα μετέωρα.

"Αν" λοιπόν μονίμως ζείς στο μέλλον σου ποιός άραγε θα ζήσει στο παρόν σου?

Σήμερα σε παρακινώ να εκπαιδευτείς στο εδώ.Κάθε φορά που σε κατακλυζουν αυτοί οι φόβοι για το -αν , απλά αναρωτήσω ποιά είναι η πραγματικότητα σου.Βρές την,δες την , ζήσε την.

Σήμερα είμαστε,λένε,αύριο δεν είμαστε.Κι "αν" αύριο δεν είσαι,δεν είναι κρίμα να μην είσαι ούτε σήμερα?

Ζήσε τη στιγμή,το τώρα και το εδώ σου.Άσε τη ζωή σου να κυλήσει στιγμή στιγμή και έτσι στιγμή στιγμή σου εύχομαι να τη χαρείς!!!! 

Στα σχολικά μας χρόνια θυμάμαι διψούσαμε για αποχή.Περιμέναμε από τα μεγαλύτερα παιδιά να αποφασίσουν και να πάρουν την ευθύνη και εμείς απλά να απολαύσουμε-άμοιροι ευθυνών-την κενή ημέρα λόγω αποχής.

Θαρρώ μεγαλώνοντας ξεχάσαμε και θάψαμε κάπου βαθειά μέσα στο μυαλό μας την ευτυχή αυτή κατάσταση.Μπλέξαμε.Σε ευθύνες,δουλειά,υποχρεώσεις κοινωνικές,μέσα κοινωνικής δικτύωσης,τηλέφωνα κινητά και σταθερά και καθώς περάσανε τα χρόνια μας έγινε συνήθεια η μόνιμη επαγρύπνιση.

Πρός Θεού,δεν λέω να κοιμόμαστε όρθιοι χωρίς ενδιαφέροντα και ζωή. Αυτό που θέλω να πώ είναι πώς ανακαλύπτω την αποχή ξανά.

Επέλεξα να απέχω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για περίπου 2 εβδομάδες.Διαπίστωσα με τρόμο πόσο εξαρτημένη ήμουν όχι μόνο από τη μόστρα των δικών μου καταστάσεων αλλά και από την εξευγενισμένη παρακολούθηση-κοινώς αποδεκτή κατινιά.

Πέραν τούτου,ανακάλυψα πόσο ελεύθερο χρόνο είχα αφού δεν παρέμενα κολλημένη σε μία οθόνη βάζοντας deadlines που δεν ακολουθούσα.Ευχαριστήθηκα αυτή την ιγκόγκνιτο πορεία μου μέσα σε αυτές τις εβδομάδες.Απήλαυσα τις ώρες με φίλους και την σιωπή του κινητού.Βρήκα χρόνο να οργανώσω το σπίτι μου-κάτι που παρεπιπτόντως με ευχαρίστησε υπέρ του δέοντως- και επικεντρώθηκα στον άνθρωπο μου.

Γιατί δεν είχα κανένα μπί μπί να με ταράζει-ταράζεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις- δεν περίμενα κανένα like και δεν με απασχολούσε κανενός η κοινωνική περιφορά.

Βούλιαξα στον καναπέ μου ώρες ατελείωτες διαβάζοντας βιβλία.ταυτιζόμενη με τους ηρώες αλλά κυρίως γαλήνεψα.

Τι πράμμα και αυτό της εποχής μας ρε παιδί μου..Παρακολούθηση και πόζα παντού.Πώς να μην ξεχάσεις την ουσία πώς να μην χάσεις το νόημα?

Σήμερα λοιπόν,προτείνω ανεπιφύλακτα ΑΠΟΧΗ. Βρές εσύ από τι.Σου προτείνω να απέχεις για λίγο,να βρείς τον εαυτό σου για πολύ.

Να τινάξεις από πάνω σου τη σάπια χρυσόσκονη της μοντέρνας εποχής όπως πετουσες τότε τη σχολική σου σάκα και να χαρείς τη μέρα.Όποια μέρα.Ο καιρός δεν σε εμποδίζει να χαμογελάσεις.

Αποχή.Για να μη μείνεις μετεξεταστέος στη ζωή σου.-