Θα σε σοκάρω σήμερα.Στη ζωή μου πέρα από τη μητέρα μου 2 πρόσωπα είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.Η γιαγιά μου και ο παππούς μου.Ο παππούς ,πατρική μορφή με τα όλα του,έφυγε πρίν περίπου 4 χρόνια.

Η γιαγιά δεσποτική και αρχόντισσα,σήμερα κλείνει 1 χρόνο απουσίας.Αυτό είναι το θέμα μου.Ό θάνατος που κανείς δεν επιθυμούσε εκτός από εκείνην,η απώλεια που βαριά έπεσε πάνω στην οικογένεια και μιά εγγονή που χάρηκε.

Εξηγούμαι.Η γιαγιά μου ήταν 64 χρόνια ζευγάρι με τον παππού.Όπως όλα τα ζευγάρια με το πέρασμα του χρόνου εφήυραν δικούς τους τρόπους επικοινωνίας.Μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα με διαξιφισμούς και ειρωνείες που όμως μέσα στην  βαρετά τακτοποιημένη ζωή τους,ήταν η αποδειξη πώς είναι ζωντανοί.Αγαπούσαν παθολογικά ο ένας τον άλλον.Με τα χρόνια όμως,παύεις να το λές.Θεωρείται κεκτημένο και δεδομένο.Και εσύ που είσαι απέ ξω από το ζευγάρι σχηματίζεις άλλη εντύπωση.

Όταν λοιπόν,χάσαμε αναπάντεχα τον παππού μου,όλοι λανθασμένα πιστέψαμε ότι η γιαγιά θα είναι καλά.Θα είναι ήρεμη και κάποια στιγμή θα ξαναγίνει χαρούμενη.Πέσαμε έξω,πέσαμε σε γκρεμό..καλύτερα.

Δεν άργησε ο καιρός που η γιαγιά-υγιέστατη- δεν έβγαινε απο το σπίτι.Γκρίνιαζε για διάφορα μικροπράγματα,οι γιατροί μπαινόβγαιναν και τσίμπαγαν 50άρικα,απλώς για να διαγνώσουν ότι η γιαγιά σφήζει από υγεία!Σωματική.Γιατί ψυχικά..η γιαγιά είχε φύγει μαζί με τον παππού μου.

Πέρυσι το Πάσχα,πολύ σοβαρά μου είπε ότι είναι πολύ ευτυχισμένη που όλα της τα παιδιά είναι καλά και ευτυχισμένα.Πέρυσι το Πάσχα με πολλή σοβαροτητα μου είπε πώς θα είναι το τελευταίο της.Έκλαψα πολύ.

Ακριβώς ένα μήνα μετά η γιαγιά έφυγε.Έπεσε.Πήγαμε νοσοκομείο.Όλα καλά.Ξαφνικά σαν να τελειώσαν οι μπαταρίες της,μέσα σε 2ημέρες έκλεισαν 3 ζωτικά της όργανα.Πανικός.Σε εμάς.Γιατί η γιαγιά ήξερε και γιατί και που πήγαινε.

Στο γραφείο κηδειών μας ενημέρωσαν ότι η γιαγιά από τον Φεβρουάριο είχε "κλείσει" το μνήμα δίπλα στον παππού μου-αφού της αρνήθηκαν να ταφεί στον ίδιο.Είχε εξοφλήσει τα πάντα.Επίσης είχε παραδώσει την διαθήκη της και στα μισα΄της παλτά μέσα βρήκαμε χαρτιά κηδείας του παππού μου.

Τότε το κατάλαβα.Μετά από 64 χρόνια γάμου,παιδιών,εγγονών,κοινής ζωής..όταν ο ένας φεύγει συνήθως παίρνει και τον άλλον.Η γιαγιά μου ήθελε,ζητούσε,απαιτούσε σχεδόν από τον Θεό να ξαναβρεθεί με τον άνθρωπο της.Έτσι και έγινε.

Στην κηδεία δεν έκλαψα.Και μέχρι σήμερα δεν έχω κλάψει.Είμαι πεπεισμένη ότι είναι ευτυχισμένη και χαμογελαστή.Ήρεμη στα χέρια του άντρα της.Τσακώνεται μαζί του για μικροπράγματα και τον ψάχνει μόλις χαθεί λίγο από το οπτικό της πεδίο. Δεν μπορώ να κλάψω,δεν μου επιτρέπεται να κλάψω για Εκείνην που μου έμαθε ότι η αγάπη  έχει πάντα το πρόσωπο που εσύ της δίνεις.Δεν μπορώ να κλάψω παρά να θαυμάσω τη Γυναίκα , που καθώς έγινε σάρκα μίαν με τον Άνθρωπο της..και αδυνατώντας να ζήσει μακρυά του έκανε τα αδύνατα δυνατά να είναι και πάλι μαζί του.

Δεν μπορώ παρά να ευγνομωνω αυτούς τους ανθρώπους,που με την απώλεια τους μου έδωσαν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής και αγάπης που θα πάρω ποτέ.

Γιαγιά μου,1 χρόνος χωρίς εσένα.Είσαι κάθε μέρα παρούσα στις ζωές μας.Παππού μου αδυναμία μου,ξέρεις,δεν χρειάζονται λόγια σε εμάς.

Να είστε εκεί.Να είστε παρόντες σε κάθε μας στιγμή.Να βεβαιώνεστε ότι τα πάμε καλά,ότι βαδίζουμε στον δρόμο που χαράξατε.

Σας ονειρεύομαι με αγάπη,αγκαλιασμένους και χαμογελαστούς να μας καμαρώνετε.

Και έτσι το κλάμα γίνεται ευτυχία και η απώλεια παρουσία . Σας ευχαριστώ.-    

Δανεικά θα δωθούν αναλόγως του κερδιθέντως(!) ποσού.

Από παιδική ηλικία ήθελα.Δεν θυμάμαι τι και πώς...αλλά ήθελα.Ένα ποδήλατο σήμερα,του στούντιο κομμωτικής της Σίντι αύριο..τα καινούργια αθλητικά της Fila..μία τζίν εργατική φόρμα που ήταν στη μόδα κ.ο.κ Ήθελα.

Ανεξαρτήτως συνθηκών,οικονομικών και οικογενειακών πάντα αποκτούσα αυτό που ήθελα.Με θεωρώ λοιπόν,τυχερή και ευλογημένη. Όλα καλά με τα "θέλω" μου έως που έπεσε στα χέρια μου το πασίγνωστό πιά "Μυστικό".Ένα βιβλίο με αναφορές στους αρχαίους φιλόσοφους,τον Αινστάιν,σύγχρονους διαννοούμενους και τρανούς μποέμ τύπους.Το μυστικό είναι ένα : Ο Νόμος Της Έλξης.Εκεί καταλήγει το βιβλίο και όχι μόνο αυτό το βιβλίο για να είμαι ειλικρινής.

Απλά αυτό το βιβλίο συνετέλεσε στο να αντιληφθώ ότι δεν είμαι απλώς τυχερή..είμαι και ισσοροπημένη ως προς το Σύμπαν.Ω ναι.Το σύμπαν..αυτός ο άγνωστος,που λές, φροντίζει να σου πέσει στο κεφάλι ότι μα ότι σκεφτείς.Καθώς κατά την σκέψη παράγεις ενέργεια και η ενεργεία αντανακλάται σε ένα νοητό τοίχος.

Εκεί ξεκίνησε το μεγάλο πανηγύρι! Άρχισα να οραματίζομαι τη δουλειά που θέλω με κάθε λεπτομέρεια,έπεφτα να κοιμηθώ και ονειρευόμουν το καινούργιο μου αυτοκίνητο.Συμπεριφερόμουν σαν να έχω ήδη αποκτήσει όσα επιθυμώ.Η διαδικασία επιτυχίας απλή..Εσύ αποφασίζεις τι θέλεις,το οραματίζεσαι με κάθε μικρή λεπτομέρεια και το σύμπαν βρίσκει τον τρόπο να σου το φέρει!!! Νομίζω ότι λειτουργεί και ας με πείς και του γιατρού.

Μέχρι τώρα,εξασκώ αυτό το μυστικό στην καθημερινότητα μου.Στην πλειοψηφία τα οράματα μου και οι επιθυμίες μου παίρνουν σάρκα και οστά..Η δύναμη της θέλησης είναι μεγάλο πράγμα φίλε μου.

Ακόμα όμως και αν όλο αυτό είναι μία κατάσταση ανύπαρκτη και μόνο που λειτουργώ έτσι είμαι καλά.Χαμογελάω στη σκέψη της καινούργιας μου δουλειάς,είμαι ενθουσιασμένη οραματιζόμενη το γραφείο μου..Έχω ήδη στο μυαλό μου το ολόγραμμα(νοητό,είπαμε) των πελατών μου,με βλέπω σε ομιλίες με ακροατήριο που φεύγει χαρούμενο...Έχω την τρέλα μου οκ.

Ο νόμος της έλξης όμως , υπάρχει.Και η ευτυχία επίσης.Και τα τρίκ του μυαλού μας υπάρχουν..και δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνουμε σε μία δυσάρεστη κατάσταση λειτουργίας μόνο και μόνο επειδή σκεφτόμαστε το κακό που θα συμβεί,υποθετικά,πρίν αυτό συμβεί!Λάθος? Και πόσες είναι εκείνες οι φορές που φοβόμαστε κάτι πάρα πολύ,είμαστε για μεγάλη περίοδο στεναχωρημένοι,απελπισμένοι και φοβισμένοι...αλλά το τέλος του κόσμου πουθενά? 

Προτείνω λοιπόν,να πείσεις τον εαυτό σου ότι το σύπαν σε αγαπάει.Και είναι αποκλειστική του δουλειά να σου φέρει όλα όσα επιθυμείς.Πρόσεχε απλά τι σκέφτεσαι και πώς... :)

Στην έσχατη περίπτωση που οι επιθυμίες σου δεν έρθουν εσύ θα έχεις εξασκηθεί σε έναν θετικό τρόπο σκέψης που μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορεί να σε κάνει.Καλύτερό και ευτυχισμένο.

Τέλος,σου ανακοινώνω ότι σήμερα θα κερδίσω ένα μεγάλο ποσό στο λαχείο.Το χει κανονίσει το Σύμπαν ;)       

Είμαι εδώ που λές...τάχα μου Δευτέρα..έτσι μου παν...δεν τους πιστεύω..γιατί?

Γιατί το πρωί κύλησε ονειρεμένα,μέσα στην κίνηση αλλά με όμορφες μουσικές και καλοφτιαγμένο καφέ..Γιατί βρήκα τα υλικά που ήθελα και ήδη μέσα στο ψυγείο είναι η 1η μου κρέμα νύχτας με μήλο!!!!! Μυρίζει όοοολο το σπίτι..και γιατί τώρα που σου γράφω είμαι παστωμένη με μία μάσκα με ασπράδια αυγών και λεμόνι για θρέψη και λεύκανση...!!! Eυτυχία !

Επίσης,δεδομένου ότι δεν αποθήκευσα εκείνη την καταπληκτική συνταγή με μαιντανό και άνηθο για τα μάτια...αφού είχα πολτοποιήσει τα υλικά και λυπόμουν να τα πετάξω..αποφάσισα να τα αξιοποιήσω..

Έτσι αυτή τη στιγμή τηγανίζω τα Παραδοσιακά Ατσούμπαλα Πιτάκια της Μαρίας(εμένα λέω) για να τα πάω πεσκέσι σε μία φίλη που γιορτάζει..Και είμαι σίγουρη πώς ακόμη κι αν δεν πετύχουν(που αποκλείεται) και μόνο που θα πώ ότι αυτά τα υλικά θα τα έβαζα στο πρόσωπο μου κανονικά, θα γελάσουμε πολυ!!

Γιατί η ζωή είναι όμορφή και κυλάει με σοφία..Σήμερα και κάθε μέρα.Σου δίνονται ευκαιρίες..υλικά στα χέρια σου να πλάσεις τον κόσμο σου..Εσύ διαλέγεις αν θα τα κάνεις κρέμα προσώπου ή ατσούμπαλα πιτάκια..Το θέμα είναι να μην πάνε χαμένα!

Αυτό είναι το παιχνίδι..Ο καθένας παίρνει στις αποσκευές του τα ίδια.Άνηθο και μαιντανό εγώ..άνηθο μαιντανό και εσύ.Πιτάκια εγώ , ντολμάδες εσύ..Αρκεί να μην τα πετάς..τα χρόνια σου και τα υλικά σου.

Το παντοπωλείο της ζωής δεν δίνει βερεσέ..Κάνε τα κουμάντα σου και μην πετάς στιγμή,χαμόγελο,αγκαλιά..υλικά ζωής...υλικά ψυχής...

Τα μόνα ανεκτίμητα υλικά :)      

Σαββατοκύριακο γαρ...είμαι καλά..είμαι τακτοποιημένη,χαλαρή και μόνιμα ευγνώμων για όσα μου παρέχονται.

Με έτρωγε όμως όλο αυτό το καθισιό.Δεν χωρούσα πουθενά...αλλά και τι να κάνω φίλη μου? Το σκέφτηκα από εδώ το σκέφτηκα απο εκεί..και καθώς μου τελειώνει η κρέμα ματιών...νομίζω βρήκα τη λύση μου στον πάτο της!!!

Σπιτικές χειροποίητες κρέμες!!!!! Ω ναι! Ενθουσιασμένη , έτρεξα στο γκούγκλι και μου βγαλε συνταγές άπειρες...! Διάλεξα αυτές με τα λιγότερο περίπλοκα συστατικά και σε λίγη ώρα θα έχω την ολόδικη μου Κρέμα Προσώπου με μήλο. Μάλιστα..Θα μου κοστίσει περίπου 1€ ... γιατί χρειάζομαι 1 μήλο,1/2 κουτ.γλυκού ελαιόλαδο και ροδόνερο..Διαρκεί μόλις 4 ημέρες αλλά κάνει θαύματα σου λέει και είναι και απολύτως φυσική!!!

Σε ελεύθερη μετάφραση..και θα ξέρω τι βάζω στο πρόσωπο μου και θα μου έρχεται απίστευτα πιο φτηνά..περίπου δηλαδή 8€ η κρέμα ΜΟΥ (εντελώς ΜΟΥ) το μήνα!!

Να σου πώ ότι έχω ξεχάσει οτιδήποτε άλλο , έχω βυθιστεί στη μάθηση και ναι είμαι πολύ χαρούμενη !!!

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω φωτό της κρέμας μου άυριο..Μέχρι τότε , σε συμβουλεύω αβλεπί να δημιουργήσεις και εσύ στον ελεύθερο χρόνο σου..κλείσε την τηλεόραση και μάθε τέχνες..Γίνε όσο μπορείς πιο αυτόνομος!!

Είναι διασκεδαστικό,απίστευτα οικονομικό..και που ξέρεις ..μπορεί να καταλήξεις επιχειρηματίας ;) 

Καλό δημιουργικό Σ/Κ σε όλους !!!!!      

Υ.Γ Τις πανεύκολες συνταγές τις βρήκα στο www.dynamikhgynaika.gr και στο The Pink Fairy Studio.-

Στα 30 μου(και κάτι ημερών) έχω γνωρίσει ανθρώπους μεγάλους και τρανούς,με τεράστιο βιογραφικό,άπειρες γνωριμίες,καλό μπλαμπλά και πολλά μηδενικά στους λογαριασμούς τους.

Στα 30 μου επίσης αναθεώρησα μεταφράζοντας ακριβώς αυτή την απαστράπτουσα  εικόνα σε μέρες ώρες και στάση ζωής. Εξηγούμαι.

Καριερίστας=πολλές ώρες διάβασμα συνεπώς καθόλου χρόνο για γνωριμία με τον εαυτό σου.¨'Απειρες γνωριμίες=ενοχλητικά κατά βάση τηλεφωνήματα 18 ώρες το 24ωρο στα οποία καταναγκαστικά απαντάς ναζιάρικα με πολύ δόση αηδίας .Αν είσαι γονιός καριερίστας ξέρω από πρίν σε γνωρίσω ότι τα παιδιά σου μεγαλώνουν με μία άγνωστη μπέιμπι σίτερ ή ιδανικά με τις γιαγιάδες ενναλάξ..Όσο για τα μηδενικά στον λαγαριασμό,προσωπικά κατά μεγάλες περιόδους της ζωής μου τα κυνήγησα και τα είχα αλλά παραδόξως δεν μου προσέφεραν την ευτυχία και το συναίσθημα που περίμενα!!

Εγώ που μιλάω τώρα από τα 22 άλλαζα εταιρείες κάθε 2 χρόνια για να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου,έχω παρακολουθήσει άπειρες ώρες κουλών σεμιναρίων και έχω στο πατάρι μου 2 κούτες με σημειώσεις για παν ενδεχόμενο,κάθε θέση και κάθε ένα πελάτη.Πώς άλλαξα? Σταδιακά.

Τα τελευταία 4 χρόνια κατήχα μία αξιοζήλευτη θέση με πομπώδη τίτλο σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία.Είχα πολύ καλό μισθό,παχουλά συνήθως μπόνους,αυτοκίνητο,κινητό,έξτρα καλύψεις...Παράδεισός? Απείχε κατά πολύ.

Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι εργάζομαι 12 ώρες την ημέρα,έχω μόνιμα ένα handsfree στο αυτί μου,συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν με εκφράζουν,ακούω απόψεις που δεν ενστερνίζομαι.Δεν είχα χρόνο για μένα,είχα ένα σπίτι "να σε πάρω να φύγουμε",ήμουν μόνιμα εκνευρισμένη και κουρασμένη..Να μην μιλήσω για το άγχος το οποίο με τη σειρά του μου επέφερε και άλλα προβλήματα. Σκέφτηκα λοιπόν..αν σήμερα φύγω...τι θα μείνει? Είμαι 30 φοβάμαι να κάνω παιδί για μην χαλάσω την καριέρα μου(!) και φαίνομαι ήδη σαν τρελή 50άρα σε μόνιμη κλιμακτήριο.Αυτή τη ζωή θέλω?Όχι.

Ξεκίνησα από τα απλά.Καθώς η καριέρα είναι ένα ευφυές δημιούργημα της υπερκατανάλωσης(έχω καριέρα=έχω χρήματα για να καταναλώσω),αναρωτήθηκα αν πραγματικά χρειάζομαι και τα 94 ζευγάρια παπούτσια που ήδη έχω συν τα 2 νέα ζευγάρια που γλυκοκοιτάζω στο ebay...Φυσικά και όχι. Κοίτα γύρω σου. Κοίτα τι έχεις..Στα αλήθεια έχεις ανάγκη την καινούργια 52άρα τηλεόραση?Ή μήπως είναι νόμος τα συνολάκια να είναι μιάς χρήσης? Ουδόλως.

Ξεφορτώθηκα με τρελή χαρά 2 κούτες παπούτσια και 3 σακούλες σκουπιδιών ρούχα.Έψαξα και βρήκα δούλεια 6ώρου με σταθερό μισθό-χωρίς καριέρα-και όγκο δουλειάς που μένει κλειδωμένος στο γραφείο τα Σαββατοκύριακα.Παρακολουθώ την σχολή που με ενδιαφέρει(κυρίως για μένα) και τελειοποίησα το άνοιγμα χωριάτικου φύλλου.Μην γελάς.Πέταξα απο πάνω μου όλους τους χαρακτηρισμούς που μου κοτσάραν κατά καιρούς στο κούτελο,ξεσκόνισα από πάνω μου όλες τις προσδοκίες των άλλων για μένα και επιτέλους ελευθερώθηκα από τις ταμπέλες που η ίδια ηλιθιωδώς μου είχα βάλει. Καμία καριέρα.Μόνο ζωή.

Γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας.Δεν θέλεις να κυνηγάς τον εαυτό σου και να βγαίνεις δεύτερος..Η ζωή είναι ταξιδάκι αναψυχής..Που πάς κοριτσάρα μου ταξιδάκι με 7 βαλιτσάρες και 15 τσαντάκια?

Εμένα μόνο χρειάζομαι.Εγώ είμαι η αποσκευή μου.Ανάλαφρη και άδεια με χώρο στις τσέπες μου για να βάζω αναμνηστικά από τον δρόμο...Κάντο και εσύ...

Ζωή είναι εκείνη που τη ζείς,χωρίς να σε κατατρέχει,χωρίς να σε αγχώνει...χωρίς ταμπέλες ;)