Καριέρα vs Ζωή = 0-10 Ωδή στην απευλευθέρωση
Στα 30 μου(και κάτι ημερών) έχω γνωρίσει ανθρώπους μεγάλους και τρανούς,με τεράστιο βιογραφικό,άπειρες γνωριμίες,καλό μπλαμπλά και πολλά μηδενικά στους λογαριασμούς τους.
Στα 30 μου επίσης αναθεώρησα μεταφράζοντας ακριβώς αυτή την απαστράπτουσα εικόνα σε μέρες ώρες και στάση ζωής. Εξηγούμαι.
Καριερίστας=πολλές ώρες διάβασμα συνεπώς καθόλου χρόνο για γνωριμία με τον εαυτό σου.¨'Απειρες γνωριμίες=ενοχλητικά κατά βάση τηλεφωνήματα 18 ώρες το 24ωρο στα οποία καταναγκαστικά απαντάς ναζιάρικα με πολύ δόση αηδίας .Αν είσαι γονιός καριερίστας ξέρω από πρίν σε γνωρίσω ότι τα παιδιά σου μεγαλώνουν με μία άγνωστη μπέιμπι σίτερ ή ιδανικά με τις γιαγιάδες ενναλάξ..Όσο για τα μηδενικά στον λαγαριασμό,προσωπικά κατά μεγάλες περιόδους της ζωής μου τα κυνήγησα και τα είχα αλλά παραδόξως δεν μου προσέφεραν την ευτυχία και το συναίσθημα που περίμενα!!
Εγώ που μιλάω τώρα από τα 22 άλλαζα εταιρείες κάθε 2 χρόνια για να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου,έχω παρακολουθήσει άπειρες ώρες κουλών σεμιναρίων και έχω στο πατάρι μου 2 κούτες με σημειώσεις για παν ενδεχόμενο,κάθε θέση και κάθε ένα πελάτη.Πώς άλλαξα? Σταδιακά.
Τα τελευταία 4 χρόνια κατήχα μία αξιοζήλευτη θέση με πομπώδη τίτλο σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία.Είχα πολύ καλό μισθό,παχουλά συνήθως μπόνους,αυτοκίνητο,κινητό,έξτρα καλύψεις...Παράδεισός? Απείχε κατά πολύ.
Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι εργάζομαι 12 ώρες την ημέρα,έχω μόνιμα ένα handsfree στο αυτί μου,συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν με εκφράζουν,ακούω απόψεις που δεν ενστερνίζομαι.Δεν είχα χρόνο για μένα,είχα ένα σπίτι "να σε πάρω να φύγουμε",ήμουν μόνιμα εκνευρισμένη και κουρασμένη..Να μην μιλήσω για το άγχος το οποίο με τη σειρά του μου επέφερε και άλλα προβλήματα. Σκέφτηκα λοιπόν..αν σήμερα φύγω...τι θα μείνει? Είμαι 30 φοβάμαι να κάνω παιδί για μην χαλάσω την καριέρα μου(!) και φαίνομαι ήδη σαν τρελή 50άρα σε μόνιμη κλιμακτήριο.Αυτή τη ζωή θέλω?Όχι.
Ξεκίνησα από τα απλά.Καθώς η καριέρα είναι ένα ευφυές δημιούργημα της υπερκατανάλωσης(έχω καριέρα=έχω χρήματα για να καταναλώσω),αναρωτήθηκα αν πραγματικά χρειάζομαι και τα 94 ζευγάρια παπούτσια που ήδη έχω συν τα 2 νέα ζευγάρια που γλυκοκοιτάζω στο ebay...Φυσικά και όχι. Κοίτα γύρω σου. Κοίτα τι έχεις..Στα αλήθεια έχεις ανάγκη την καινούργια 52άρα τηλεόραση?Ή μήπως είναι νόμος τα συνολάκια να είναι μιάς χρήσης? Ουδόλως.
Ξεφορτώθηκα με τρελή χαρά 2 κούτες παπούτσια και 3 σακούλες σκουπιδιών ρούχα.Έψαξα και βρήκα δούλεια 6ώρου με σταθερό μισθό-χωρίς καριέρα-και όγκο δουλειάς που μένει κλειδωμένος στο γραφείο τα Σαββατοκύριακα.Παρακολουθώ την σχολή που με ενδιαφέρει(κυρίως για μένα) και τελειοποίησα το άνοιγμα χωριάτικου φύλλου.Μην γελάς.Πέταξα απο πάνω μου όλους τους χαρακτηρισμούς που μου κοτσάραν κατά καιρούς στο κούτελο,ξεσκόνισα από πάνω μου όλες τις προσδοκίες των άλλων για μένα και επιτέλους ελευθερώθηκα από τις ταμπέλες που η ίδια ηλιθιωδώς μου είχα βάλει. Καμία καριέρα.Μόνο ζωή.
Γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας.Δεν θέλεις να κυνηγάς τον εαυτό σου και να βγαίνεις δεύτερος..Η ζωή είναι ταξιδάκι αναψυχής..Που πάς κοριτσάρα μου ταξιδάκι με 7 βαλιτσάρες και 15 τσαντάκια?
Εμένα μόνο χρειάζομαι.Εγώ είμαι η αποσκευή μου.Ανάλαφρη και άδεια με χώρο στις τσέπες μου για να βάζω αναμνηστικά από τον δρόμο...Κάντο και εσύ...
Ζωή είναι εκείνη που τη ζείς,χωρίς να σε κατατρέχει,χωρίς να σε αγχώνει...χωρίς ταμπέλες ;)