Που λές..έχω ένα καθρεύτη απο μωρό.Ήταν το σετ της σιφινιέρας μου-που έλεγε και η γιαγια μου-.Δεν θυμάμαι τι χρώμα ήταν τότε...γιατί αυτόν τον καθρεύτη τον μετακομίζω 30 χρόνια τώρα όπου πάω και του αλλάζω το χρώμα και γενικά τα φώτα. Τώρα είναι σαν μπρούτζινος.Έχει μόνιμη θέση στην κρεβατοκάμαρα και την τελευταία λέξη πριν φύγω απο το σπίτι. Με τσεκάρει. Μερικές φορές είναι καλός..άλλες πάλι σιχαμερός και κακοήθης.Αφού έχουμε τσακωθεί ουκ ολίγες φορές...κατέληξα ότι ο καθρεύτης μου αυτός που με ξέρει και με βλέπει απο μωρό αποκλείεται να είναι κακός μαζί μου. Με αγαπάει. Είμαι το άλλο του μισό. 

Με είδε να του γελάω πατώντας στις μύτες μου για να τον φτάσω , με είδε να παριστάνω την τραγουδίστρια με μία βούρτσα μαλλιών, με είδε να καίνε τα μαγουλά μου στο πρώτο ραντεβού ,είδε να μουτζουρώνομαι με το πρώτο αι λάινερ(εκτοτε δεν ξαναφόρεσα) , με είδε να κλαίω και να γελάω.Με είδε , με βλέπει και γερή να είμαι να με βλέπει. Εγώ το χω το πρόβλημα.

Με τα χρόνια αντί να χαλαρώνω και να απολαμβάνω τις όποιες "μετατροπές" μου,έγινα αυστηρή.Με εμένα.Έγινα κακιά.Με εμένα.Έγινα και κατίνα.Πάλι με εμένα. Πρόσφατα μία φίλη μου είπε για μία τύπου διατροφή με πολύ νερό και stop φαγητού στις 630...τίποτις.Χριστίνα ,πήρα και 100 γραμμάρια.

Ψύχωση δηλαδή.Και σε μια αναλαμπή αυτογνωσίας και αυτοαγάπης(αδόκιμη αλλά οκ),συνειδητοποίησα...τρελένομαι για λιχουδιές,μεζεδάκια παρέα πάντα με ουζάκι(ε,Χριστίνα?),πεθαίνω για ποπ κορν με έξτρα βούτυρο και είναι φύση και θέση αδύνατον να κόψω τα τυριά.Δηλαδή, α-πο-λαμ-βα-νω.Περνάω καλά και θα βγεί-εννοείται-προς τα έξω. Γιατί μου κακιώνω? Από πότε τα κιλά,το χρώμα μαλλιών ακόμη και το ντύσιμο προσδιορίζουν την ομορφιά? Δεν είμαι μοντέλο.Άλλη είναι η δουλειά μου.

Είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια,σαμιαμίδι που λές..Θέλω τα πάντα και τίποτα. Είμαι όμορφη γιατί δεν μοιάζω.Είμαι πλήρης γιατί δεν στερούμαι.Είμαι τυχερή γιατί με αγαπούν χωρίς να υποκρίνομαι κάτι άλλο.Συνεπώς,δεν φταίει ο δόλιος ο καθρεύτης μου.Φταίω εγώ.Που απαιτώ απο τον εαυτό μου σώμα φέτες,μαλλιά στιλπνά,πρόσωπο καθαρό και αψεγάδιαστο..Μάλλον δηλαδή απαιτώ να γίνω η Ζιζέλ.

Πφφφ..είμαι η Μαρία.Και θα συνεχίσω να πίνω τα ουζάκια μου να τρώω τα ποπ κόρν μου,να γελάω με τους αυτοσαρκασμούς μου γιατί μπορεί αυτό να μην με κάνει μοντέλο-που δεν είναι η δουλεια μου- με κάνει όμως ευτυχισμένη.Νοιώθω ασφαλής στο σώμα μου που καθημερινά κάνει τόσα για μένα.Νοιώθω ευγνώμων στο πρόσωπο μου που είναι τόσο εκφραστικό,είμαι ανέμελη λόγω μαλλιού που είναι ίδιο και απαράλαχτο απο τα εφηβικά μου χρόνια. Είμαι εγώ.Και αν μη τι άλλο είμαι ξεχωριστή και υπέροχη μέσα στην τέλεια  -μη τελειότητα μου.Αλήθεια , εσύ τι βλέπεις στον καθρεύτη σου?

Σταμάτα να τον μαλώνεις.Αγάπησε εσένα,είσαι εσύ,μοναδικό κομμάτι του σύμπαντος και αναντικατάστατο.Χαμογέλασε του..και επιτέλους δες καθαρά το είδωλο απέναντί σου .

Το πρόβλημα μεγαλώνοντας είναι αυτό ακριβώς.Μεγαλώνεις δηλαδή και θεωρείς δεδομένο και αυτονόητο ότι παύεις να είσαι παιδί.Πάπαλα.Ούτε βόλτες στο λούνα πάρκ,ούτε γρανίτες παγωτό σε σχήμα που μικρά δεν μας ενοχλούσε,ούτε τσιχλόφουσκες.Μιζέρια.Βλέπω 14χρονα να χουν φορέσει μάσκες 25χρονου...πάντα σκέφτομαι "βρε ανοήτο πλάσμα,αυτό που τόσο ποθείς τώρα θα σου συμβεί έτσι κ αλλιώς..Παιδί άραγε θα μπορέσεις να ξανανοιώσεις?" . 

Εγώ την βρήκα τη λύση.Τραγουδάω παράφωνα όποτε μπορώ-ΚΑΙ μπροστά σε κόσμο-,τρώω ακόμη(μαμά συγνώμη) καραμέλες τσάρλεστον και εννοείται ότι σε τρελά κέφια περπατάω σε στύλ τσιγκολελέτας στο πιο διακριτικό.

Όλα αυτά δεν με κάνουν παιδί,σίγουρα.Με κάνουν όμως ανέμελη.Μου θυμίζουν πόσο γελοίο είναι να ανησυχείς για την εικόνα σου,όταν αυτή η ίδια δεν σε νοιάζεται και αδυσώπητα κάποια μέρα θα σε απογοητεύσει.

Κράτα επαφή με το παιδί μέσα σου.Γέλα δυνατά,τραγάνισε αργά και βασανιστικά πατατάκια,πάρε εκείνο εκεί που κάναμε φούσκες μικροί!!!!Ή στην πιο απλή version χόρεψε...πάνω στο κρεβάτι!!!! Θυμίσου.Και όταν θυμηθείς,αυτόματα θα δείς Εσένα.Θα ξαναδείς τα όνειρα σου,θα νοιώσεις πληρότητα,ασφάλεια για σένα και σίγουρα ΕΥΤΥΧΙΑ.

Χαμογέλα σήμερα και δές το παιδί μέσα σου...επίσης σήμερα ;)

Ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Παράπονο" εκφράζει ακριβώς την ματαιότητα της ύπαρξης μας λυρικά,δίνοντας βάση στα περαστικά μικρά εκείνα πράγματα που δυσκολεύουν τη ζωή μας.Βάσει αυτού,σαν αρχικό κάλεσμα..διατάζω τον εαυτό μου...Σταμάτα τώρα να περιμένεις το Σ/Κ για να διασκεδάσεις.Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο 2 μέρες.Άσε τι λέει ο Παπακαλιάτης.Εσύ θα ζεις όλη την εβδομάδα.Θα βουτάς στον αέρα,στις μυρωδιές,στα ακούσματα του δρόμου και θα προσπαθείς κάθε σου στιγμή να αξίζει τη ζήση της.Η δουλειά,το χρήμα είναι μόνο τα μέσα.Αποφασίζω να ζώ,όχι απλώς να επιβιώνω.Και αυτό αυτόματα και μόνο σα σκέψη μου δίνει χαρά,πληρότητα και ηρεμία.Καλή αρχή μου!RSS feed.