Κοίτα να δείς,οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι εύκολες.Δεδομένο.Και οι άνθρωποι ως μονάδες δεν είμαστε εύκολοι.Ο καθείς απο το δικό του μετερίζι,προσπαθεί να επιβληθεί,να περάσει το δικό του,να βγεί πιο πάνω ρε παιδί μου.

Και εκεί κάπου το χάνεις.Έχεις ερωτευτεί,και προσπαθείς και υποτάσσεαι όσο σου επιτρέπει η αξιοπρέπεια σου.Γιατί ο Πρίγκηψ είναι απαιτητικός.Αλλά δεν σε πειράζει...δεν σε πειράζει που αλλοιώνεσαι και σιγολιώνεις για να πάρεις μια νέα μορφή άγνωστη σε σένα.Δεν σε νοιάζει.Αρκεί να είναι ευτυχισμένος και αιώνια δικός σου αυτός ο στριφνός Πρίγκηψ.

Και ξημερώνει η αποφράδα ημέρα που δίπλα σου αντί για τον υπέροχο ιπποτικό,εντάξει λίγο απαιτητικό Πρίγκηπα..έχεις ένα βάτραχο.Με στέμμα κι αυτός.

Φταίς.Πόσο φταίς.Δεν σου είπανε ποτέ ότι όσο ξεχειλώνεις τα όρια σου τόσο θα σου ζητούν να τα μεγαλώσεις?Όσο αντέχεις τόσο θα υποφέρεις?Σου το είπαν.Μεταξύ μας είμαστε.Σου το είπαν και το ξέχασες.Την ίδια στιγμή που τον αντίκρυσες και σου ταξε παλάτια και ενδεχομένως και λεφτά.

Όσο εσύ αλλοιωνόσουν και έπαιρνες το επιθυμητό σχήμα ο Πρίγκηπας σου έκανε ακόμη πιο απροσπέλαστα τα δικά του όρια και σύνορα.Έτριβε τα χέρια του κρυφά που σε κατάφερε να γίνεις το "λουκουμάκι" του.Ο άνθρωπος δεν φταίει.Όσο δίνεις απαιτεί.Η ευθύνη βαραίνει εσένα.Μην απελπίζεσαι,ποτέ δεν είναι αργά.

Σήμερα,τώρα,θυμήσου εσένα.Ποια είσαι και τις θέλεις.Απο τη ζωή σου,απο τον εαυτό σου,απο τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.Και κάντο λιανά.Πολτοποίησε το στο multi και σέρβιρε το.Είσαι ο εαυτός σου και μην ξεχνάς ότι αυτόν τον εαυτό ερωτευτηκε και εκείνος και ουχί τη νέα σύνθεση με μπλέ και πράσινους κόκκους.

Οι σχέσεις δεν πρέπει να είναι αγώνας επιβολής.Οι σχέσεις είναι εκτίμηση,θαυμασμός,σεβασμός,προστασία και φροντίδα.Κανείς δεν είναι λάθος και κανείς δεν είναι σωστός.Ο καθένας είναι ο εαυτός του.Και ο καθένας οφείλει να υπερασπίζεται τη μοναδικότητα του.

Εάν στο δικό σας παλάτι αυτό δεν ισχύει μάλλον πρέπει να σκεφτείς ότι ίσως δεν είναι αυτό το σωστό βασίλειο για εσένα.

Και για να προλάβω τα δράματα σε παρακινώ να ρωτήσεις τον εαυτό σου τα εξής: α)Πώς θέλω τη ζωή μου σε 3 χρόνια απο τώρα? β)Μπορώ να την έχω όπως την θέλω με τον συγκεκριμένο Πρίγκηπα ?

Εφόσον απαντηθούν ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά η ευθύνη βαραίνει και πάλι εσένα.Ρίσκο είναι τα πάντα στη ζωή.ϊσως κάποια όμως δεν αξίζουν τόσο.

Πάντα μα πάντα όμως να θυμάσαι ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ&ΥΠΕΡΟΧΗ.Όπως είσαι,με όλα σου τα"θέλω" και τα "πιστεύω".Δεν αξίζει να αλλοιώνεσαι..όσο λαμπερός κι αν εμφανίζεται ο Πρίγκηψ....Εκτός κι αν εξ αρχής χαλβάδιαζες τον βάτραχο μέσα του ;)

Τα εφηβικά μου καλοκαίρια διέπονταν απο μία σοφία.Ήξερα εκ προιμίου ότι η αγάπες θα φύγουν τόσο εύκολα όσο τα μαύρισμα μου χωρίς self tan.Επίσης ήξερα ότι το μεθυστικό σπιλτς σπλάτς των κυμάτων κάλυπτε οποιαδήποτε παραφωνία του αταίριαστού πλην ερωτευμένου ζευγαριού που περνοδιάβαινε τα στενοσόκακα ή ακόμη καλύτερα τις παιδικές χαρές.

Γι αυτό και όλοι μου-μα όλοι μου-ανεξαιρέτως οι καλοκαιρινοί έρωτες αντί για δακρύβεχτο αποχαιρετισμό λάμβαναν όλοι το ίδιο ραβασάκι.Ήταν το τραγούδι του Μιχ.Ρακιντζή "Δεν τελειώνει μια αγάπη τόσο απλά"...Δακρύβεχτο και αυτό θα μου πείς αλλά κάπως έπρεπε να χρυσώσω το χάπι.

Διότι δεν είχα καμία ανάγκη ή διάθεση ή σκοπό να τους ξαναδώ.Άσε που συνήθως έμεναν στην άλλη άκρη της Ελλάδος.Αυτά βέβαια στα σοφά εφηβικά μου χρόνια.

Τι γίνεται μεγαλώνοντας?Όταν είναι τέτοιος ο καημός της σχέσης που θέλεις σώνει και καλά να την πάρεις μαζί σου στη βαλίτσα σου,αντί για κοχύλι ας πούμε..? Δράμα και οδυρμός. Διότι επιστημονικά τεκμηριωμένο είναι ότι το καλοκαίρι ερωτευόμαστε παθιάρικα σου λέει.

Κάτι η χαλαρώτις των διακοπών,κάτι τα αρώματα,κάτι οι τεκίλες ε, δεν θέλει και πολύ να σου γίνει εμμονή ο γάμος άρτι αφηχθείς στην πόλη αβεκ συγγενολόι και τους φίλους να χειροκροτούν το τρελά ερωτευμένο ζευγάρι που γνωρίστηκε στο νησί και ω,τα πουλάκια μου δεν κρατιούνται.

Σύνελθε λίγο.Πιές καφέ,κάνε ένα τσιγάρο,άλλαξε θέση στα έπιπλα...κάτι! Οι καλοκαιρινοί έρωτες εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων αποτελούν κομμάτι των διακοπών.Επειδή όμως ώς άλλα παρεώ δεν χωράνε στη βαλίτσα σου τα παίρνεις στον τόπο αναψυχής.Μα θα μου πείς...τον ερωτεύτηκα..Και πάλι σύνελθε θα σου πώ..διότι..ερωτευτηκες την εντελώς χαλαρή και παρείστικη και ενδεχομένως τραγικά ρομαντική πλευρά ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζεις.Δεν ήσασταν κάτω απο την πίεση της καθημερινότητας,δεν γνωριστήκατε μέσω κοινών φίλων..δεν ξέρεις καλά καλά αν όντως είναι μόνος του ή απλά είπε να ξεσκάσει αλλάζοντας παρτενέρ.

Θα σου πώ όμως και το άλλο,το καθησυχαστικό.Εάν ο καλοκαιρινός ο έρωτας είναι να κρατήσει.Θα κρατήσει.Όπως και οι έρωτες κάθε εποχής.Δεν χρειάζεται να τρώς τα νύχια σου ή να ξεψαλιδωνεις τα μαλλιά σου περιμένοντας τηλέφωνο.Μπορείς σαφώς να κάνεις μία κρούση αλλά ως εκεί.

Εάν θέλει και είναι να είστε μαζί ο κόσμος τούμπα να ρθει θα βγάλετε και τα Χριστούγεννα παρέα.Και αφού όλα στον κόσμο τούτα διέπονται απο μια σοφία,τραγικά εκνευριστική αν με ρωτάς,σου προτείνω να καθίσεις αναπαυτικά στον καναπέ σου.

Να κάνεις τις νέες αρχές σου και να πάρεις τις νέες δεσμέυσεις σου,όπως οφείλει κάθε άνθρωπος γυρνώντας απο διακοπές.Ό έρωτας δεν βρίσκεται μόνο το καλοκαίρι και κυρίως δεν φοράει μαγιώ μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει.

Βάλε στο μυαλο σου ότι σε συνεπήρε το "πακέτο" των διακοπών σου και ουχί! πώς ερωτεύτηκες σφόδρα τον ψηλό-πίναμε μαζί-δεν ξέρω το επίθετο του.

Το καλοκαίρι χαρακτηρίζεται απο ανεμελιά,σκανδαλιές άντε και καμιά γνωριμία.Και ναι,όπως σου είπα εάν είναι να κρατήσει θα κρατήσει.

Μη σκάς και κυρίως μην χάνεις τον Σεπτέμβρη σου..με ότι αυτό συνεπάγεται ;)

Έλαβα ένα μήνυμα περίεργο..Ή μάλλον όχι εντελώς περίεργο.Βασίστηκε στο άρθρο με θέμα "Αγαπάω και πονάω ή για όλα φταίει το γκαζόν" και μέσες άκρες η ερώτηση είχε να κάνει με τον βαθμό μέτρησης της αγάπης και τα μη ευδιάκριτα όρια.

Απαντώ,καθώς νομίζω και σκέφτομαι. Η αγάπη δεν μετριέται.Και αυτό σαν αρχή βαθειά ριζωμένη στο μυαλό μας,είναι μια καλή αρχή.

Η αγάπη,και όχι τόσο ο έρωτας,είναι συναίσθημα βαθύ αγνό και ανεξάντλητο.Το πώς επιλέγει ο καθένας να το βιώνει είναι αλλουνού παπά ευαγγγέλιο,'οχι απαραίτητα ορθόδοξο.

Αγαπάς λοιπόν, έχεις αναρωτηθει τι αγαπάς ή ακόμη χειρότερα ποιον αγαπάς? Θα μου πείς "καλά,είμαι αννισόροπος..?Δεν ξέρω ποιον αγαπάω..?"Αμ δεν ξέρεις. Και εξηγούμαι. Οι άνθρωποι υποκινούμαστε βάσει αναγκών. Πολύ συχνά δε,ωραιοποιούμε καταστάσεις και ανθρώπους υποκινούμενοι απο αυτές τις ανάγκες.

Εξιδανικευουμε δηλαδή μια συγκυρία που ενδεχομένως δεν είναι η σωστή για εμάς ή καλύτερα δεν θα έχει τα αποτελέσματα και την έκβαση που εμείς επιθυμούμε. Δεν είναι λάθος. Τίποτα απολύτως δεν είναι λάθος,απο τη στιγμή που μαθαίνουμε μέσα απο αυτό και γινόμαστε καλύτεροι απέναντι σε εμάς.Πιο δεκτικοί στα θέλω μας και ίσως πιο κάθετοι.Αλλά πάντα με σεβασμό και αγάπη στον εαυτό μας και κατ επέκτασην στον περίγυρο μας.

Συνεπώς,είναι μεγάλη παγίδα η λέξη "ανάγκη".Και ως πηγή συναισθημάτων και προσδιορισμών πολύ τακτικά μας ωθεί σε συμπεράσματα ακραία και επίπονα.Γιατί..απλά..όταν αγαπάς κάποια/ον τον δέχεσαι όπως είναι και τον αγαπάς όπως είναι.Είσαι σε θέση να γνωρίζεις και να παρατηρείς τις αδυναμίες του και φυσικά έχεις προεξοφλήσει την άνευ όρων αποδοχή.Αυτό είναι η αγάπη.Και δεν έχει μονάδα μέτρησης.

Οτιδήποτε άλλο,το οποίο μας πληγώνει και μας στεναχωρεί είναι ένα είδος καπρίτσιου και μια βεβιασμένη ανάγκη.Διότι αγαπάω σημαίνει "δέχομαι".

Και φυσικά εάν ο άνθρωπος σου είναι π.χ γυναικάς ή δεν θυμάται τα γενέθλια σου ή δεν σου κάνει κοπλιμέντα και εσύ υποφέρεις και κουράζεσαι,δεν σημαίνει ούτε ότι δεν σε αγαπάει ούτε ότι εσύ αγάπησες λάθος άνθρωπο.Διότι εφόσον τον αγαπάς  , αυτά θα έπρεπε να είναι παιχνιδάκι στα χέρια σου.

Μήπως πρέπει μέσα σου να ψάξεις τις απαντήσεις στα αρχικά ερωτημάτα? Τι και ποιον? Και τέλος κάτι πιο επίπονο...Έχεις αγαπήσει?

Γελάς μάλλον ή με βρίζεις.Κι όμως.Η αγάπη δεν δημιουργήθηκε ούτε για να μας πληγώνει ούτε για να την πληγώνουμε.Είναι ότι πιο αγνό και όμορφο θα βιώσει ένα ανθρώπινο ον ποτέ του.Αρκεί να το δεί,να το αναγνωρίσει και να το σεβαστεί.

Τα όρια σου τα γνωρίζεις μόνο εσύ.Ούτε οι κολλητοί σου,ούτε οι γονείς,ούτε τα sites συμβουλών και προσωπικών αναζητήσεων.Τα όρια είναι δικά σου,ο σεβασμός στον εαυτό σου δικός σου και αυτός και όλα μα όλα τα συναισθήματα που βιώνεις,δικά σου και αυτά.

Μην μπερδεύεσαι και μην χάνεσαι στην μετάφραση. Αγαπάμε , χωρίς να περιμένουμε αννταπόκριση.Αγαπάμε χωρίς να μετράμε.Αγαπάμε γιατί θέλουμε και νοιώθουμε.  

Πάντα όμως αγαπάμε εμάς λίγο περισσότερο,μας σεβόμαστε λίγο περισσότερο και φυσικά κάνουμε τα όρια μας ευδιάκριτα στους άλλους.

Θυμίσου ότι εάν κάποιος εκμεταλευτεί τα συναισθήματα μας δεν ευθυνεται εκείνος.Έχουμε αφήσει εμείς μια χαραμάδα ανοικτή,Κλείσε λοιπόν τις χαραμάδες,αγάπησε τον εαυτό σου,ταξιμόμησε τα συναισθήματα σου αλλά και τους ανθρώπους που τα διεκδικούν.

Πάνω απο όλα η αγάπη είναι ζωή.Και εσύ αξίζεις την καλύτερη,την πιο ευτυχισμένη,την πιο δική σου .

Όλα ξεκινάνε με ένα χαμόγελο που υποννοεί έρωτα. Με μία κίνηση που σε ανατριχιάζει και αναρωτιέσαι αυτοστιγμή αν Αυτός ο ανατριχιαστικός περίπου τύπος είναι ο πρίγκιπας που πάντα περίμενες.Περνάνε από μπροστά σου και τα 32 χρόνια που κανάκευες τον εαυτό σου,τον φρόντιζες,τον ίδρωνες στα γυμναστήρια,του ανέβαζες τη μυωπία με ανάγνωση(μη είσαι και τελείως αμόρφωτη πια),τον τάραζες στις καυτές λαδιές και στις πιρουέτες με τη σφουγγαρίστρα(..και νοικοκυρά),τον χτένιζες και του πιπίλαγες τα ώτα με ότι μπούρδα διαβάζουμε στα παραμύθια.

Το χεις? Και συνεχίζω.

Αφού πάρεις την απάντηση , η οποία τυγχάνει να είναι πάντα θετική «Αυτός,αυτός είναι..ο άντρας των ονείρων μου,ο Δον Κιχώτης,ο Καβαλάρης με το δίκυκλο(ένεκα κρίσης)» , αρχίζεις τα λάθη , ΣΟΥ.

Ξαφνικά από πονηρό θυληκό κατεργάρα γυναίκα,καταλήγεις με 4 χέρια και 6 πόδια. Γιατί? Ο άντρας των ονείρων σου είναι παραδοσιακός . Θέλει πουκάμισο κολαριστό,μαμαδίσια τσάκιση στο παντελόνι,παστίτσιο,καφέ με λίγο γάλα όχι πολύ παγωμένο και σεξ ταυτόχρονα. Μην γελάς . Μπορείς . Μπορείς , όπως μπορούσαν οι μανάδες μας,οι γιαγιάδες μας κλπ.

Και θες,έλα μεταξύ μας είμαστε..θές.  Θέλεις . Ανταμοίβεσαι κάθε φορά που κουρνιάζεις στο στήθος του και εκείνος ροχαλίζει τρυφερά μέσα στο αυτί σου για να τον νοιώθεις δίπλα σου. Κάθε φορά που ρεύεται με ευχαρίστηση σα γαιδούρι μπροστά σου.Ανταμοίβεσαι σε κάθε βλέμμα γυναικείο που ποθεί να δαμαστεί από τον Καβαλάρη σου και εκείνος με  ένοχο βλέμμα και ιδρωμένο μουστάκι κοιτάζει εσένα.Γιατί ΕΣΥ είσαι η γυναίκα του.

Και κάνεις υπομονή . Γιατί έχεις ερωτευτεί , γιατί σκέφτεσαι ότι στα 32 σου πόσες ευκαιρίες θα έχεις ακόμη?Γιατί η αγκαλιά του σου φαντάζει το μέρος που έπρεπε να είσαι εξαρχής.

Γιατί κανείς δεν φιλάει με τόσο πάθος και κυρίως..γιατί καμία δεν θα τον αγαπήσει όπως εσύ. Ας αποκαλυφθούμε κυρίες μου . Εγωισμός είναι η απάντηση σε όλα .

Αγαπάμε εγωιστικά,γινόμαστε καλύτερες εγωιστικά,το παλεύουμε εγωιστικά,το θέλουμε εγωιστικά και εντελώς εγωιστικά το παρατάμε. 

Συνεπώς,πέρα απο κάθε χιουμοριστική προσέγγιση η ευθύνη βαραίνει κατά πολύ μεγάλος μέρος εμάς.Όταν εξ αρχής δεν θέτεις κάνενα όρο,αποδέχεσαι και δέχεσαι χωρίς να εξετάζεις καμία παράμτετρο χωρίς να σε ρωτάς,χωρίς να υπολογίζεις εάν τελικά αυτό είναι που θέλεις,φταίς.

Δεν φταίει ούτε η κακούργα κοινωνία,ούτε τα ένσημα που δεν σου κολλάνε,ούτε εκείνος που απλά είναι ο εαυτός του. Οι άνθρωποι επιλέγουμε την πλευρά του εαυτού μας που θέτουμε σε λειτουργία κάθε φορά,κι αυτό είναι το σφάλμα μας.

Διότι την ίδια στιγμή που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει να λειτουργήσουμε την πλευρά "ανοχή" ταυτόχρονα ζητάμε τα ρέστα και την καταδίκη μη σου πώ,του αθρώπου μας που δεν είδε ότι έχουμε και την πλευρά "θέλω".

Ε,δεν κάνουμε δουλεια έτσι. Όπως υπέυθυνος είσαι για τις ερωτικές σου επιλογές άλλο τόσο και παραπάνω υπέυθυνος είσαι για να υποστηρίξεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές.Δεν φταίει κάνένα αρσενικό που εσύ έγινες νοικοκυρά ή που παραμέλησες τον εαυτό σου..Όπως δεν φταίει και κανένα θηλυκό που εσύ έκανες μπυροκοιλιά και νομίζεις ότι τις αρκούν τα γούτσου γούτσου.

Σέβομαι τον άνθρωπο μου και αντίστοιχα με σέβεται και εκείνος σημαίνει ότι πρώτα απο όλα εγώ έχω σεβαστεί τον εαυτό μου και το έχω δείξει και το υποσρητίζω και δεν σηκώνω και μύγα στο σπαθί μου.Ερωτικές,προσωπικές επαγγελματικές επιλογές είναι εκείνες που καθορίζονται απο εμένα και όχι εγώ  απο αυτές.

Και τελικά εάν μία κατάσταση είναι τόσο δύσκολη ,τόσο αταίριαστη φεύγεις.Δεν υπάρχουν ηλικιακά όρια στην ποιότητα ζωής..και ευτυχώς δεν υπάρχει και ταβάνι. Διαλέγεις πώς θέλεις να ζείς,παίρνεις το ρίσκο την ευθύνη αλλά και όλη την απόλαυση του να ζείς τη ζωή σου.Μέ ή χωρίς έρωτα. Το χείς ?

Έλαβα ένα email και γέλασα.Όχι ότι ήταν αστείο αλλά ήταν τόσο οικείο.Το τατουάζ λοιπόν.Μία τέχνη τόσο παλιά που η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων.Οι πρώτες εμφανίσεις της "δερματοστιξίας" μας πάνε πίσω στα τέλη του 1600.

Τότε το τατουάζ που στη διάλεκτο της φυλής Μάορι σήμαινε "προστασία των Θεών" , ξεκίνησε την πορεία του για τον Δυτικό κόσμο με τον Κάπτεν Κούκ να φέρνει μαζί του ειδικούς για να βοηθήσουν στην εξάπλωση του.Στην Αρχαία Αίγυπτο τατουάζ είχαν μόνο τα μέλη της Βασιλικής Οικογένειας και οι υψηλόβαθμοι της αυλής.Στα χρόνια της Ρωμαικής αυτοκρατορίας πάλι,σημαδεύαν με τατουάζ τους δούλους και τους πολίτες δεύτερης κατηγορίας σαν ένδειξη υποταγής.Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο με τατουάζ σημαδεύτηκαν οι πεζοναύτες του Αμερικανικού Στράτου ,ως ένδειξη αφοσίωσης και αυτοθυσίας.Σειρά πήραν οι περιθωριακοί και οι εκτίοντες ποινές στις φυλακές όλου του κόσμου.

Το τατουάζ άρχισε να ξαναπαίρνει την "βασιλική του προέλευση" στη δεκαετία του 60,όταν οι ροκ σταρ ο ένας μετά τον άλλον έκαναν καμβά το σώμα τους.Σήμερα πιά το τατουάζ έχει ξαναχάσει το νόημα του αλλά και την ιστορία του καθώς το συναντάμε σε σώματα διαφόρων ηλικιών,ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας αλλά και άποψης περί αυτού.

Τι είναι λοιπόν το τατουάζ και τι είναι αυτό που το κάνει λατρευτικό στοιχείο πάνω στο σώμα μας ή κίνητρο αποστροφής? Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν παντελώς την ιστορία του αλλά ακόμη χειρότερα,έχουν μείνει "κολλημένοι" στα τατουάζ των εγκληματιών. Εδώ και 2-3 χρόνια περίπου έχει γίνει "στοχοποίηση" των ατόμων με τατουάζ θεωρώντας-αδίκως- οι κοινή γνώμη το τατουάζ ως μία ακόμη περαστική μόδα.

Εδώ ,σε αυτό το σημείο θέλω να σας αποκαλύψω κάτι μακάβριο αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.Το τατουάζ,το οποιοδήποτε μικρό ή μεγαλυτερο κομμάτι μελάνης πάνω στο σώμα μας θα πεθάνει μαζί μας.Θα το κουβαλάμε πάνω μας όλη τη ζωή μας και δυστυχώς θα πρέπει να δίνουμε και εξηγήσεις.

Πάμε λοιπόν να απενεχοποιηθούμε οι απανταχού τατουαζοφέροντες. Το σώμα μας είναι κτήμα δικό μας.Είναι το μέσον μας σε αυτή τη ζωή αλλά και ένας καμβάς έκφρασης.Αγαπάς το σώμα σου και θέλεις να το δείξεις...γυμναζεσαι.Αγχώνεσαι καταπονείς το σώμα σου και φάινεται..παχαίνεις π.χ..Τι θα έλεγες όμως αν μπορούσες πάνω στον δικό σου καμβά να μπορείς να αποτυπώσεις συναισθήματα,κομμάτια απόκρυφα του εαυτού σου αλλά και καταστάσεις που σε σημάδεψαν? Σωστά.Μπορείς και θέλεις.Και το κάνεις.Μέσω του τατουάζ.

Ευτυχώς κανένας δεν έχει δικαίωμα να σε κρίνει να σε επικρίνει αλλά ούτε και να σε επικροτήσει,εκτός κι αν εσύ του δώσεις το δικάιωμα.Σου ανήκεις.Και παρά τα όσα λέγονται η θέση σου είναι να προφυλάξεις τα πιστεύω σου και τις ιδέες σου.Το τατουάζ είναι τρόπος εκφρασης και συχνά στάση ζωής.Δεν υπάρχει λεξικό για αυτό.Για τον κάθε άνθρωπο πρεσβεύει κάτι διαφορετικό και αποτελεί κομμάτι του εαυτού του.Ένα κομμάτι που ο καθένας οφείλει να σεβαστεί και εσύ οφείλεις απέναντι στον εαυτό σου να προστατέψεις.

Συνεπώς,εφόσον μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις τατουάζ ξέρεις εκ προοιμίου ότι θα ακούσεις καλά σχόλια,κακά σχόλια,επιφωνήματα θαυμασμού ή αποστροφής.Σκασίλα σου.Παρακάτω σου αριθμώ τα δικά μου μυστικά για να μην μετανοιώνω με κάθε τατουάζ που κάνω και να μην χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις στον κάθε ένα:

1.Σκέψου το πολύ πολύ καλά.Μέσος όρος σκέψης μου είναι τα 5 χρόνια.Μην γελάς.Αν μετά απο 5 χρόνια εξακολουθώ να θέλω να το κάνω ξέρω ότι δεν θα το μετανοιώσω.

2.Βρές ένα σημείο που θα καλύπτει τις εξής προυποθέσεις α)δεν θα είναι φανερό στους άλλους εκτός κι αν εσύ το επιλέξεις β)δεν θα το βλέπεις συχνά έτσι ώστε να το βαρεθείς γ)ακόμη κι όταν γεράσεις δεν θα φαίνεται και δεν σου προκαλεί άγχος η αλλοιωμένη εικόνα του.

3.Το σώμα σου είναι δικό σου.Εμπέδωσε το.

Τώρα,να σημειώσω ότι θεωρώ τα εφηβικά χρόνια πολύ κακό χρόνο επιλογής.Καθότι ακόμη πλάθεσαι σαν χαρακτήρας και σαν άτομο.Συνεπώς..μπορείς να περιμένεις λίγο..Η 5ετία που σου έλεγα.

Αν έχει έρθει η στιγμή ψάξε καλά το στούντιο που θα το κάνεις,η υγεία σου είναι υπεράνω όλων αλλά και τις τιμές.Πάρε βαθιά ανάσα,νοιώσε περήφανος για την επιλογή σου και προχώρα..

Σου ανήκεις.Εσύ σε φτιάχνεις,σε σχηματίζεις.Είσαι υπέυθυνος για σένα αποκλειστικά.Μην απολογείσαι για τις επιλογές , αντιθέτως υπερασπίσου τες.

Άλλωστε ο καθένας έχει μια ζωή.Και ευτυχώς μπορεί να τη ζήσει όπως επιθυμεί.Με ή χωρίς τατουάζ . -