Blog
Τα δεδομένα που σου λείπουν, της Μαρίας Π. Ψαθά
2020-03-18 16:28
Θυμάσαι εκείνο το ζευγάρι μοντέρνα αθλητικά που ήθελες να αγοράσεις μεν , δεν είχες τα χρήματα δε..?
Θυμάσαι μήπως , εκείνο το εμπορικό που ήθελες οπωσδήποτε να πας και να ξοδέψεις όλο σου τον μισθό ?
Μήπως θυμάσαι , που τσακώθηκες με τον Τάκη γιατί στα γενέθλια σου αρκέστηκε μόνο σε ένα μπουκέτο λουλούδια?
Μήπως σου λείπει η μαμά σου , που τόσες φορές απέφευγες γιατί θα έστηνες τους κολλητούς σου ?
Μένοντας πίσω , πατώντας ένα περίπου pause στη ζωή μας μας δίνεται η δυνατότητα να στραφούμε σε όσα αλήθεια αξίζουν.
Η αλήθεια είναι ότι έχεις αρκετά αθλητικά παπούτσια , το εμπορικό δεν έχει πράγματα του γούστου σου , ο Τάκης στέκεται βράχος δίπλα σου τώρα που εσύ φοβάσαι και η μανούλα σου σαγαπάει τόσο που δεν σου δείχνει τον δικό της φόβο.
Aρχίζεις τώρα να αγαπάς τη θέα από το μπαλκόνι σου ,να θυμώνεις που δεν έκανες περισσότερες βόλτες στα αλσάκι..Να μετανιώνεις που τόσο πολύ πάλευες με τα κιλά σου και δεν έφαγες όσο παγωτό ήθελες εκείνη την ημέρα δίπλα στη θάλασσα...
Διαβάζω αρκετά στάτους ..ως επί το πλείστον χιουμοριστικά αλλά αναρωτιέμαι...υπάρχει άνθρωπος ας πούμε , που δεν του αρέσει το σπίτι του?
Εσύ το έφτιαξες άνθρωπε μου ..για να ηρεμείς , να ξεκουράζεσαι , να χαίρεσαι και να ζείς.
Μέσα στο σπίτι σου , όχι γύρω από αυτό !
Διαβάζω για τα παντρεμένα ζευγάρια..που αναγκάζονται (!) να μένουν μαζί 24 ώρες το 24 ωρο....
Είναι ο άνθρωπος σου , η επιλογή του "για πάντα" σου . Μπορεί τον τελευταίο καιρό να μην το βλέπεις...αλλά κάτω από τη μάνα των παιδιών σου και κάτω από τον εργατικό, μόνιμα κουρασμένο μεσήλικα , είναι εκεί.
Η γυναίκα που ερωτεύτηκες , ο άνδρας που αγάπησες.
Έχετε περάσει πιο δύσκολα από αυτό..σωστά? Πιάσε το χέρι του , θα βγείτε μαζί νικητές...
Και τότε όλοι θα ξέρουν , πως είναι ευλογία να μένεις τόσο καιρό με τον άνθρωπο σου..ήρεμος και ολότελα εκεί.
Διαβάζω για τα παιδιά..Έχουν τρελαθεί ,λένε ,μέσα στο σπίτι....Πωωω...δηλαδή , πέρα από όλα τα άλλα έχουμε αποτύχει παταγωδώς ΚΑΙ σαν γονείς.
Ωραία.
Άκου , αυτό το πλάσμα περίπου 1 μέτρο μπόι που τριγυρνάει πέρα δώθε , το βλέπεις? Παιδί σου είναι. Δεν δαγκώνει , δεν απαιτεί.
Αγκαλιασέ το. Απλά αγκάλιασε το και θα του έχεις δώσει το ωραιότερο απόγευμα του κόσμου.
Συγκεντρωθείτε άνθρωποι.
Έχω φτάσει να φοβάμαι περισσότερο εσάς παρά την ίδια την πανδημία.
Μένουμε σπίτι .
Αγαπάμε και προστατεύουμε εμάς και τους αγαπημένους μας .
Θα περάσει.
Έμεινα σπίτι και ανακάλυψα τους ανθρώπους μου , της Μαρίας Π. Ψαθά
2020-03-15 16:53
Η περίοδος που διανύουμε είναι η δυσκολότερη στα χρόνια της νεότερης Ελλάδας.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν αόρατο εχθρό , που μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε , σε οποιονδήποτε .
Το μόνο μέτρο προστασίας που μπορούμε να πάρουμε είναι η απομόνωση .
Δεν είναι εύκολο και δυστυχώς για κάποιους συνανθρώπους μας , φαντάζει αδύνατο , ωστόσο εδώ θέλω ουσιαστικά να πώ πόσο υπέροχο είναι τελικά αυτό το μέτρο προστασίας πέρα από την διαφύλαξη της υγείας , της δικής μας και των γύρω μας .
Μένουμε σπίτι .
Έχουμε 2 μωρά ,ετών 5 και 2 . Η καθημερινότητα μας γυρίζει γύρω από αυτά τα μικρά ζιζάνια.
Όταν εργαζόμαστε ή τις ημέρες του σχολείου και των δραστηριοτήτων τους όλα γίνονται γρήγορα και με άγχος.
Αυτές τις ημέρες , τα μωρά μου ευχαριστιούνται και εμένα και τον μπαμπάς τους . Είμαστε εδώ . Παίζουμε μαζί , τα καμαρώνουμε ,τρώμε , γελάμε , φωνάζουμε..όλοι μαζί και χωρίς άγχος.
Τα μωρά μου είναι πιο χαμογελαστά , πιο ήρεμα γιατί είμαστε εδώ.Δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά .
Καμία υποχρέωση δεν θα μας βγάλει έξω από τη ¨φωλιά "μας.
Έχουμε "επισκεφθεί" μουσεία , βλέπουμε ντοκυμαντέρ - ο μπαμπάς και η μαμά έχουν όλο τον χρόνο να τους εξηγούν τι βλέπουν - τραγουδάμε , κάνουμε το σπίτι 100 φορές άνω-κάτω και άλλες τόσες το ξανά φτιάχνουμε γιατί ..δεν μας πιέζει κανένα "πρόγραμμα".
Προσωπικά , είμαι ήρεμη πολύ. Κάνω τη γυμναστική μου , το μπάνιο μου , τις δουλειές μου χωρίς άγχος.
Εχθές καθώς ξάπλωσα να κοιμηθώ σκέφτηκα πόσο τέλεια ανθρωπάκια είναι τα μωρά μου. Ναι . Γιατί σε τόσα 24ωρα απομόνωσης ανακαλύπτεις περισσότερα.
Σκέφτηκα πόσο ηλιθίο είναι να μαλώνω για πράγματα που είτε δεν αλλάζουν , είτε αν αλλάξουν θα μου λείψουν .
Είναι μια ευκαιρία.Μεγάλη ευκαιρία . Να γνωριστούμε , να αγαπηθούμε από την αρχή. Να νιώσουμε τι σημαίνει "οικογένεια".
Κρατάμε μακρυά τους παπούδες και τις γιαγιάδες , όχι γιατί δεν τους αγαπάμε , αλλά επειδή ακριβώς τους αγαπάμε πάρα , πάρα πολύ.
Δεν βγαίνουμε έξω όχι για να μην νοσήσουμε , αλλά γιατί δεν γνωρίζουμε εάν εμείς οι ίδιοι είμαστε φορείς.
Αγκαλιάστε την οικογένεια σας.
Φτιάξτε το σπίτι σας από την αρχή. Αφήστε τα παιδιά να γκρεμίσουν το σπίτι , θυμηθείτε πως ήσασταν εσείς παιδιά !
Ζωγραφίστε , τραγουδήστε , παίξτε τάβλι και άλλα επιτραπέζια.
Ανταλλάξτε αστεία , κρατήστε μια μεγάλη αγκαλιά τον άνθρωπο σας.
Θα περάσει η μπόρα , και όταν περάσει θέλουμε όλοι να είμαστε ακόμη εδώ πιο δυνατοί , πιο σοφοί και πιο δεμένοι από πριν.
Διαβάστε βιβλία , παραμύθια , παίξτε κουκλοθέατρο , μαγειρέψτε όλοι μαζί.
Ναι δεν είναι διακοπές , αλλά μπορούμε να περάσουμε ίσως καλύτερα από τις διακοπές.
Μένουμε σπίτι .
Προστατεύουμε και αγαπάμε περισσότερο εμάς και τους γύρω μας.
Οικογένεια μου , σας αγαπάω .
Συνάνθρωποι μου , σας πιστεύω .
Μένουμε σπίτι και κερδίζουμε .
*Για οποιαδήποτε απόρια σχετικά με τη νόσο καλέστε 1135 Γραμμή Εθνικού Οργανισμού Υγείας.
*Αν έχετε συμπτώματα ίωσης μείνετε σπίτι και καλέστε στο 1135.
*Απολυμαίνετε/πλένετε πολύ καλά τα χέρια σας.
*Μην κάνετε άσκοπες μετακινήσεις.
* Τηρήστε με ευλάβεια τις οδηγίες του Υπουργείου Υγείας.
Ονειρεύτηκα έναν κήπο , της Μαρίας Π. Ψαθά
2020-03-13 15:52
Πάνε κάμποσες εβδομάδες που ζώ σε ένα υπόγειο.
Γύρω γύρω τα ταβάνια υγρά και μαύρα..στάζουν μνήμες και αναδύουν μυρωδιές καμμένης ευτυχίας.
Πάνε μερικές ημέρες που σκάβοντας άνοιξα μια τόση δα τρύπα στη μεσοτοιχία.
Εκεί ζεί μια βουκαμβίλια , ολομόναχη.
Έχει απλώσει τα κλαδάκια της από τοίχο σε τοίχο και τα άνθη της γέρνουν νωχελικά πάνω στα έπιπλα.
Είναι μωβ . Τι τύχη ! Λατρεύω τις μωβ βουκαμβίλιες και να , που μία υπάρχει μόνο για εμένα .
Κάθε απόγευμα σαν υπολογίζω πως έγειρε ο ήλιος την κοιτάζω πάλι.
Τα πράσινα της χαμογελούν και ξεκουράζονται γαλήνια στη σιγουριά αυτών των τοίχων.
..........
Σκέφτηκα πως για εμένα είναι ευτύχημα αυτή η συγκυρία αλλά εκείνη ίσως δυστυχεί.
Πελώρια και πανέμορφη , μόνη , δίχως βλέμματα να την θαυμάζουν , δίχως χέρια να την κανακεύουν.
Τη νύχτα σαν έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω άλλο μαύρο συνέβη κάτι μαγικό.
Ονειρεύτηκα έναν κήπο.
Ήταν μεσημεράκι , ένας απαλός αέρας έπαιρνε τις διαθέσεις θαρρείς των ανθρώπων , τις μπέρδευε και τις έκανε μια παρέα.
Τόσες διαθέσεις , τόσες λαχτάρες μια αγκαλιά.
Γύρω γύρω μικρά ξανθά ανθάκια , έτοιμα να μεταμορφωθούν σε μοσχομυριστά λουλούδια ..να γίνει η γη και πάλι πολύχρωμος καμβάς.
Στη μεση του κήπου ακριβώς Εκείνη.
Πανέμορφη μα πιο μεγάλη , πιο φουντωτή , πιο ευτυχισμένη . Η βουκαμβίλια της χαράς μου .
Τα κλαδάκια της δεν ήταν πια σκυφτά , ήταν ανοιχτά σαν χέρια που ζητούν να δώσουν απλόχερα αγάπη .
Τα πράσινα της έλαμπαν στον γενναιόδωρο ήλιο , σίγουρα πια για την λάμψη τους. Για το δώρο Εκείνης στη γη αυτή.
Ονειρεύτηκα έναν κήπο.
Θεόρατη , πανέμορφη , αυτάρκης , υπέρλαμπρη μωβ η βουκαμβίλια μου και στον γλυκό της ίσκιο μια καρέκλα.
Εκεί θα κάτσω να βγάλω τη ζωή μου .