Πάνε κάμποσες εβδομάδες που ζώ σε ένα υπόγειο.

Γύρω γύρω τα ταβάνια υγρά και μαύρα..στάζουν μνήμες και αναδύουν μυρωδιές καμμένης ευτυχίας.

Πάνε μερικές ημέρες που σκάβοντας άνοιξα μια τόση δα τρύπα στη μεσοτοιχία.

Εκεί ζεί μια βουκαμβίλια , ολομόναχη.

Έχει απλώσει τα κλαδάκια της από τοίχο σε τοίχο και τα άνθη της γέρνουν νωχελικά πάνω στα έπιπλα.

Είναι μωβ . Τι τύχη ! Λατρεύω τις μωβ βουκαμβίλιες και να , που μία υπάρχει μόνο για εμένα .

Κάθε απόγευμα σαν υπολογίζω πως έγειρε ο ήλιος την κοιτάζω πάλι.

Τα πράσινα της χαμογελούν και ξεκουράζονται γαλήνια στη σιγουριά αυτών των τοίχων.

..........

Σκέφτηκα πως  για εμένα είναι ευτύχημα αυτή η συγκυρία αλλά εκείνη ίσως δυστυχεί.

Πελώρια και πανέμορφη , μόνη , δίχως βλέμματα να την θαυμάζουν , δίχως χέρια να την κανακεύουν.

Τη νύχτα σαν έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω άλλο μαύρο συνέβη κάτι μαγικό.

Ονειρεύτηκα έναν κήπο.

Ήταν μεσημεράκι , ένας απαλός αέρας έπαιρνε τις διαθέσεις θαρρείς των ανθρώπων , τις μπέρδευε και τις έκανε μια παρέα.

Τόσες διαθέσεις , τόσες λαχτάρες μια αγκαλιά.

Γύρω γύρω μικρά ξανθά ανθάκια , έτοιμα να μεταμορφωθούν σε μοσχομυριστά λουλούδια ..να γίνει η γη και πάλι πολύχρωμος καμβάς.

Στη μεση του κήπου ακριβώς Εκείνη.

Πανέμορφη μα πιο μεγάλη , πιο φουντωτή , πιο ευτυχισμένη . Η βουκαμβίλια της χαράς μου .

Τα κλαδάκια της δεν ήταν πια σκυφτά , ήταν ανοιχτά σαν χέρια που ζητούν να δώσουν απλόχερα αγάπη .

Τα πράσινα της έλαμπαν στον γενναιόδωρο ήλιο , σίγουρα πια για την λάμψη τους. Για το δώρο Εκείνης στη γη αυτή.

Ονειρεύτηκα έναν κήπο.

Θεόρατη , πανέμορφη , αυτάρκης , υπέρλαμπρη μωβ η βουκαμβίλια μου και στον γλυκό της ίσκιο μια καρέκλα.

Εκεί θα κάτσω να βγάλω τη ζωή μου .

Γράφει η Μαρία Π.  Ψαθά.

Μια φράση που λέω σχεδόν καθημερινά στην κόρη μου , μου άλλαξε όλη την ημέρα , την εβδομάδα , τον μήνα ..ίσως και όλη τη χρονιά.!

Κάθε φορά που η μικρή μου έσπαγε ή χαλούσε κάτι , προκειμένου να μην στεναχωριέται της έλεγα πάντα  " Μην μου στεναχωριέσαι , θα πάρουμε άλλο ".

Σήμερα δεν της είπα αυτό  .

Ίσως επειδή απο μόνη της με ρώτησε  "Μαμά , δεν πειράζει θα πάρουμε άλλο , σωστά ?" ..ίσως γι αυτό αντέδρασα.

Είδα ότι τόσο καιρό , αντί να τη βοηθάω , ουσιαστικά της μαθαίνω στην πρώτη δυσκολία να στρέφεται αλλού και όχι να σκύβει πάνω στη λύση .

Τόσο καιρό της μάθαινω να φεύγει , της μαθαίνω να μην το παλεύει , να μην προσπαθεί καν ..!

Έτσι αποφάσισα  να διορθώσω την κατάσταση και έτσι της είπα..."Καρδούλα μου , όχι. Δεν θα πάρουμε άλλο.Θα το φτιάξουμε".

Το βλέμμα της , η έκπληξη της και η χαρά της ήταν τέτοια που δεν περιγραφεται!!!

Κολλήσαμε με μεγάλη προσοχή τις σελίδες του βιβλίου της και αφού ολοκληρώσαμε την εργασία μας η Έλια το κράτησε σφιχτά στα χέρια της και είπε :

"Αχ , Μαμά , δεν το ήξερες ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου βιβλίο ? Θα το προσέχω για πάντα..!"

Αγαπημένο της δεν ηταν , πεταμένο το είχε στο ράφι με τα υπόλοιπα.

Έγινε αγαπημένο της γιατί είναι το πρώτο πράγμα στη ζωούλα της που "ανασταίνει" .

Έγινε αγαπημένο της γιατί τώρα θα διηγήται στους φίλους της πως έσωσε το βιβλίο της από βέβαιο πέταμα !

Έγινε αγαπημένο της γιατί τα δικά της χεράκια κόλλησαν πάλι τις σελίδες , και εκείνη η σειρά που λείπει από το τέλος της σελίδας θα είναι το μυστικό τους .

..Χαμογέλασα . Σκέφτηκα - μοιραία- πόσο εύκολα ΔΕΝ φτιάχνουμε κάτι εμείς οι άνθρωποι αλλά το πετάμε.

Σιγά το πράγμα θα μου πείς , με τόση προσφορά σε είδη , άνθρώπους και αισθήματα εκεί έξω

Μα αλήθεια , πόσο πιο δικό σου είναι εκείνο που ξέρεις , εσύ το ξέρεις ,πως παραλίγο και δεν θα το είχες στη ζωή σου ..

Αν δεν επέμενες , αν δεν προσπαθούσες να το διορθώσεις , να το φτιάξεις.

Και ύστερα , τι θα σε ενώνει με το καινούργιο σου γυαλιστερό π.χ βιβλίο ? Το απόλυτο τίποτα.

Θα στολίσει για λίγο τη βιβλιοθήκη σου και ύστερα θα το ξεχάσεις.

Δεν θα έχεις παλέψει να το σώσεις , δεν θα το έχεις χαιδέψει για να "γιάνει" ..και έτσι δεν θα γίνει ποτέ το αγαπημένο σου .

Από σήμερα διαλέγω την προσπάθεια , την επιμονή και την υπομονή.

Όχι , δεν θα αγοράσουμε τίποτα καινούργιο.

Θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή ..και μάλιστα καλύτερα . -

Κάθε μέρα ξυπνάω με την πίστη πως κάτι υπέροχο , κάτι μοναδικό θα αγκαλιάσει τη ζωή μου.

Κάθε μέρα ονειρεύομαι το καλύτερο και προετοιμάζομαι ακόμα και για αυτό , το χειρότερο.

Ελπίζω πως το "όχι" θα γίνει "ναι" , πως μέσα απο τη θολούρα και τη σκοτεινιά θα αναβλύσει φως και ελπίδα.

Κάθε μέρα πιστεύω πως θα γνωρίσω τους καλύτερους ανθρώπους , πως θα διαβάσω τα καλύτερα βιβλία και πως θα φτιάξω την καλύτερη ζεστή σοκολάτα που έχω φτιάξει ποτέ !

Κάθε μέρα προσδοκώ πως θα μου ανοίξει ένα παράθυρο όταν βλέπω πως όλες οι πόρτες είναι κλειστές.

Κάθε μέρα ξυπνάω με την πίστη πως υπάρχει κάτι όμορφο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει ,

κάτι καλύτερο απο αυτό που έχω ονειρευτεί , κάτι πιο σημαντικό απο αυτό που βιώνω σήμερα .

Κάθε μέρα ελπίζω πως θα λάβω το μήνυμα που περιμένω , πως θα αποκτήσω αυτό που επιθυμώ παρά τις όποιες δύσκολες συνθήκες .

Κάθε μέρα βλέπω έναν ήλιο μέσα στη βροχή , λίγα χορταράκια μέσα σε κάτι απόκρημνους βράχους , λίγη στεριά σε κάθε αδιέξοδο .

Κάθε μέρα βλέπω το χαμόγελο μέσα στα νεύρα σου , την αγάπη μέσα στο απόμακρο ύφος σου .

Κάθε μέρα διακρίνω τις αχτίδες του φωτός μέσα απο τα κλειστά παντζούρια ,

την αθωότητα σε εκείνα τα μικρά παιδιά που παίζουν .

Κάθε μέρα ελπίζω πως αυτή είναι η καλύτερη μέρα που θα ζήσω μέχρι το τέλος της ζωής μου . . .

Μαρία Σκαμπαρδώνη