Ονειρεύτηκα έναν κήπο , της Μαρίας Π. Ψαθά
Πάνε κάμποσες εβδομάδες που ζώ σε ένα υπόγειο.
Γύρω γύρω τα ταβάνια υγρά και μαύρα..στάζουν μνήμες και αναδύουν μυρωδιές καμμένης ευτυχίας.
Πάνε μερικές ημέρες που σκάβοντας άνοιξα μια τόση δα τρύπα στη μεσοτοιχία.
Εκεί ζεί μια βουκαμβίλια , ολομόναχη.
Έχει απλώσει τα κλαδάκια της από τοίχο σε τοίχο και τα άνθη της γέρνουν νωχελικά πάνω στα έπιπλα.
Είναι μωβ . Τι τύχη ! Λατρεύω τις μωβ βουκαμβίλιες και να , που μία υπάρχει μόνο για εμένα .
Κάθε απόγευμα σαν υπολογίζω πως έγειρε ο ήλιος την κοιτάζω πάλι.
Τα πράσινα της χαμογελούν και ξεκουράζονται γαλήνια στη σιγουριά αυτών των τοίχων.
..........
Σκέφτηκα πως για εμένα είναι ευτύχημα αυτή η συγκυρία αλλά εκείνη ίσως δυστυχεί.
Πελώρια και πανέμορφη , μόνη , δίχως βλέμματα να την θαυμάζουν , δίχως χέρια να την κανακεύουν.
Τη νύχτα σαν έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω άλλο μαύρο συνέβη κάτι μαγικό.
Ονειρεύτηκα έναν κήπο.
Ήταν μεσημεράκι , ένας απαλός αέρας έπαιρνε τις διαθέσεις θαρρείς των ανθρώπων , τις μπέρδευε και τις έκανε μια παρέα.
Τόσες διαθέσεις , τόσες λαχτάρες μια αγκαλιά.
Γύρω γύρω μικρά ξανθά ανθάκια , έτοιμα να μεταμορφωθούν σε μοσχομυριστά λουλούδια ..να γίνει η γη και πάλι πολύχρωμος καμβάς.
Στη μεση του κήπου ακριβώς Εκείνη.
Πανέμορφη μα πιο μεγάλη , πιο φουντωτή , πιο ευτυχισμένη . Η βουκαμβίλια της χαράς μου .
Τα κλαδάκια της δεν ήταν πια σκυφτά , ήταν ανοιχτά σαν χέρια που ζητούν να δώσουν απλόχερα αγάπη .
Τα πράσινα της έλαμπαν στον γενναιόδωρο ήλιο , σίγουρα πια για την λάμψη τους. Για το δώρο Εκείνης στη γη αυτή.
Ονειρεύτηκα έναν κήπο.
Θεόρατη , πανέμορφη , αυτάρκης , υπέρλαμπρη μωβ η βουκαμβίλια μου και στον γλυκό της ίσκιο μια καρέκλα.
Εκεί θα κάτσω να βγάλω τη ζωή μου .