Το πρόβλημα μεγαλώνοντας είναι αυτό ακριβώς.Μεγαλώνεις δηλαδή και θεωρείς δεδομένο και αυτονόητο ότι παύεις να είσαι παιδί.Πάπαλα.Ούτε βόλτες στο λούνα πάρκ,ούτε γρανίτες παγωτό σε σχήμα που μικρά δεν μας ενοχλούσε,ούτε τσιχλόφουσκες.Μιζέρια.Βλέπω 14χρονα να χουν φορέσει μάσκες 25χρονου...πάντα σκέφτομαι "βρε ανοήτο πλάσμα,αυτό που τόσο ποθείς τώρα θα σου συμβεί έτσι κ αλλιώς..Παιδί άραγε θα μπορέσεις να ξανανοιώσεις?" . 

Εγώ την βρήκα τη λύση.Τραγουδάω παράφωνα όποτε μπορώ-ΚΑΙ μπροστά σε κόσμο-,τρώω ακόμη(μαμά συγνώμη) καραμέλες τσάρλεστον και εννοείται ότι σε τρελά κέφια περπατάω σε στύλ τσιγκολελέτας στο πιο διακριτικό.

Όλα αυτά δεν με κάνουν παιδί,σίγουρα.Με κάνουν όμως ανέμελη.Μου θυμίζουν πόσο γελοίο είναι να ανησυχείς για την εικόνα σου,όταν αυτή η ίδια δεν σε νοιάζεται και αδυσώπητα κάποια μέρα θα σε απογοητεύσει.

Κράτα επαφή με το παιδί μέσα σου.Γέλα δυνατά,τραγάνισε αργά και βασανιστικά πατατάκια,πάρε εκείνο εκεί που κάναμε φούσκες μικροί!!!!Ή στην πιο απλή version χόρεψε...πάνω στο κρεβάτι!!!! Θυμίσου.Και όταν θυμηθείς,αυτόματα θα δείς Εσένα.Θα ξαναδείς τα όνειρα σου,θα νοιώσεις πληρότητα,ασφάλεια για σένα και σίγουρα ΕΥΤΥΧΙΑ.

Χαμογέλα σήμερα και δές το παιδί μέσα σου...επίσης σήμερα ;)

Ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Παράπονο" εκφράζει ακριβώς την ματαιότητα της ύπαρξης μας λυρικά,δίνοντας βάση στα περαστικά μικρά εκείνα πράγματα που δυσκολεύουν τη ζωή μας.Βάσει αυτού,σαν αρχικό κάλεσμα..διατάζω τον εαυτό μου...Σταμάτα τώρα να περιμένεις το Σ/Κ για να διασκεδάσεις.Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο 2 μέρες.Άσε τι λέει ο Παπακαλιάτης.Εσύ θα ζεις όλη την εβδομάδα.Θα βουτάς στον αέρα,στις μυρωδιές,στα ακούσματα του δρόμου και θα προσπαθείς κάθε σου στιγμή να αξίζει τη ζήση της.Η δουλειά,το χρήμα είναι μόνο τα μέσα.Αποφασίζω να ζώ,όχι απλώς να επιβιώνω.Και αυτό αυτόματα και μόνο σα σκέψη μου δίνει χαρά,πληρότητα και ηρεμία.Καλή αρχή μου!RSS feed.