Δεκαπενταύγουστος , άδεια η Αθήνα.

Περνοδιαβαίνω μόνη μου στα άλλωτε πολυσύχναστα σοκάκια της γειτονιάς μου , χαμογελάω με την ερημιά.

Είμαι καταβάθος μοναχικός τύπος και ας κραυγάζει η προσωπικότητα λαοθάλασσες.

Όχι.Απολαμβάνω την ησυχία .

Τώρα μπορώ να ακούσω το υπόκωφο "δεκαοχτώ" που κάνει το πουλί απέναντι , το θρόισμα της ελιάς που έχω κρατήσει απο τη βάπτιση της μικρής μου , τώρα μπορώ να βγώ στο μπαλκόνι και να μην στραβομουτσουνιάσω με την αδιακρισία της κυρίας δίπλα.

Γιατί τώρα είμαι μόνη μου.

Σκέφτομαι όμως ότι στα 20 αυτή η επιτακτική ηρεμία ήταν το χειρότερο μου.Λόγω δουλειάς συνήθως ήμουν στην Αθήνα.Διακοπές πήγαινα πάντα ή πριν ή μετά τις 15 Αυγούστου.

Συνεπώς βολόδερνα μέσα στις ασφάλτους σαν άλλη κυρά της Ρώ , έτοιμη να υπερασπιστώ την πόλη σε κάθε πιθανή εισβολή εξωγήινων , γιατί για τα υπόλοιπα φροντίζαν οι κυβερνήσεις.Μάλλον.

Σήμερα,δεκατόσα χρόνια μετά έχω μάθει να ρουφάω αυτές τις μοναχικές στιγμές.Έμαθα να εκτιμώ τη ζωή.

Δεν με πειράζει που θα καθυστερήσω λίγο ακόμη να "σαλπάρω" για άλλες παραλίες εξωτικές γιατί το μπαλκόνι μου μυρίζει κάψα καλοκαιριού , οι μπύρες είναι κρύες και η μικρή τσαλαβουτάει στην πισινούλα της σα να μην υπάρχει αύριο.

Το σκυλί μου απολαμβάνει τη μεσημεριανή του σιέστα στο σαλόνι και εγώ μπαινοβγαίνω στα δωμάτια με το μαγιώ , πίνοντας νερό απο το μπουκάλι και τρώγοντας ροδάκινα.

Ακόμη και εάν είμαι στην Αθήνα , με περιβάλλει μια απίθανη αίσθηση μοανξιάς και απομόνωσης.Σαν καλοκαίρι!

Το καλοκαίρι τελικά είναι όπου είσαι.Κάθε εποχή είναι μέσα σου , εξαρτάται εσύ με τι εξοπλισμό πορεύεσαι.

Για όσους λοιπόν , θα περάσουμε μονάχοι τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα έχω να πώ : Ωραίες οι διακοπές με πλοια,αμάξια,τρένα και αεροπλάνα ..ωραιότερες όμως εκείνες που θα κάνεις μέσα σου,τώρα , τη στιγμή αυτή,απαλλοτριώνοντας κακώς παγιωμένες αντιλήψεις σε κάθε τομέα της ζωής σου.

Διακοπή . Το λέει και η λέξη  ;)

Χαιρετίζω σας ,

όπου και αν βρίσκεστε..είτε είστε ακόμη ξεχασμένοι σε κάποια γωνιά της Ελλάδας είτε έχετε επιστρέψει με φούλ τις μηχανές.

Στη δική μου ζωή , έχω επιλέξει μία συγκεκριμένη στάση απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις. Φύση θέση αισιόδοξη και πιστεύοντας βαθειά στη νομοτέλεια έχω αποφασίσει πως άπαντες είναι αθώοι και άπαντες έχουν τις καλύτερες των προθέσεων έως ότου αποδειχθεί το αντίθετο.

Είμαι θύμα? Είμαι αφελής ? Καθόλου. 

Πιστεύω βαθύτατα στην εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνεις στους ανθρώπους , ακόμη και εάν έχεις δείγματα εάν δεν έχεις "χειροπιαστές" αποδείξεις εσύ οφείλεις να εμπιστεύεσαι.

Αρκετές φορές στη μέχρι τώρα πορεία μου ,έχοντας συναναστραφεί και εργαστεί με πενταψήφιο αριθμό ανθρώπων από διαφορετικά επαγγελματικά , οικογενειακά και μορφωτικά πεδία , συνάντησα ανθρώπους που ενδεχομένως να μην ήταν έτοιμοι να δεχθούν εμπιστοσύνη.

Ξέρεις..ο κλέφτης κλέβει γιατί πιστεύει ότι όλοι αυτό κάνουν..έτσι και ο αφερέγγυος άνθρωπος είναι αφερέγγυος γιατί πιστεύει ότι όλοι έτσι είναι.

Δεν έχει να κάνει με εσένα. Είναι εντελώς προσωπικό του θέμα. Και μπράβο του και ζήτω του, θα πώ εγώ που παρόλα αυτα κοιμάται ήσυχος τα βράδια.Προσωπικά δεν θα μπορούσα.

Απο το δικό μου το μετερίζι , εξακολουθώ να εμπιστέυομαι ανθρώπους και εάν με ρωτάς δεν έχω σκοπό να πάψω ποτέ.

Μια μεγάλη πρωταγωνίστρια κάποτε μου είπε "Εάν δεν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους , δεν εμπιστεύεσαι την ίδια τη ζωή".

Δεν είσαι εσύ ο αφελής , ο χαζούλης ή το εύκολο θύμα.Ουδόλως.

Αντιθέτως είσαι ο άνθρωπος που γνωρίζοντας τα πιθανά σενάρια πας μπροστά..παρέα με την επιλογή σου.Σου προτείνω να τη στηρίζεις μέχρι εκεί που δεν ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια ..είναι υποκειμενικά αυτά έτσι και αλλιώς.

Σε κάθε περίπτωση , σταμάτα να σε κατηγορείς για λάθος επιλογές. Δεν υπάρχει κανένα λάθος στις επιλογές μας.

Υπάρχει μονο η γνώση.

Πιστεύω στη νομοτέλεια,όλα είναι κύκλοι ομόκεντροι.Εσύ είσαι το κέντρο.

Σε φιλώ.

Αγαπημένοι μου , που με χαρά ανακαλύπτω ότι κάθε μήνα είσαστε και περισσότεροι.

Σας έχω συνηθίσει σε προσωπικές εκμυστηρεύεσεις , και πως αλλιώς θα γινόταν να έχουμε μία τίμια σχέση έστω και διαδικτυακή?

Αφορμή για το σημερινό άρθρο , υπήρξε η απόλυτα ειλικρινής φράση φίληςμου "Ζώ το όνειρο μου".

Και αμέσως σκέφτηκα , πραγματικά πόσο μεγάλη σημασία έχει να μην σταματάς να κυνηγάς το όνειρο σου.

Για τον καθένα μας ξεχωριστά το όνειρο είναι διαφορετικό.Για κάποιον είναι ύλη , για άλλον είναι αναγνώριση , ακόμη ακόμη και να καταφέρεις να συναρμολογήσεις ένα παζλ 5000 κομματιών!

Σημασία δεν έχει τι είναι το όνειρο σου , αλλά να είσαι εσύ πάντα έτοιμος να το φτάσεις!

Είχα διαβάσει κάποτε ένα από τα βιβλία που μου άλλαξαν τελείως τον τρόπο σκέψης και τη στάσης ζωής.Ήταν η "Τελευταία Διάλεξη" του Ρόμπερτ Πάουελ. Εκεί ο συγγραφέας δίνει πολύ μεγάλη βαρύτητα στα όνειρα που κάνουμε ως παιδιά , στα σχέδια που ζωγραφίζουμε στους τοίχους και στα κρυφά μηνύματα που εμκμυστηρευόμαστε στα ημερολόγια μας.

Μεγαλώνοντας δυστυχώς , είναι η ροή της ζωής μας τέτοια που μας αποξενώνει θαρρείς από εκείνο το παιδί που κάποτε υπήρξαμε και που με τόση ζέση έκανε όνειρα και πίστευε σε αυτά.

Κανένας δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να ονειρέυεσαι. Εάν όνειρο σου είναι να μετοικήσεις στο φεγγάρι έχεις κάθε δικαίωμα να σπαταλήσεις όλη σου τη ζωή παλεύοντας για να αγοράσεις ένα οικόπεδο στη Σελήνη.Και εάν ποτέ κανείς χλευάσει το όνειρο σου αυτό , εσύ μην απογοητευτείς. Γιατί για εκείνον μπορεί να είναι μια χαζή φαντασίωση αλλά για εσένα είναι όλα όσα πάντα επιθυμούσες , όλα όσα έκανες για να το φτάσεις και όλα όσα έγινες στην προσπάθεια σου αυτή.

Δεν ξέρω ακόμα να σου πώ , εάν τελικά μεγαλύτερη αξία έχει να φτάνεις το όνειρο σου ή η διαδρομή που κάνεις προσπαθώντας διότι ως φύση και θέση αισιόδοξη και φιλόδοξη προσωπικά τα όνειρα μου τα πραγματώνω ένα προς ένα.

Μπορείς να με πείς και τυχερή , σίγουρα όμως με βοηθάει να γυρνάω κάθε τόσο πίσω..στα χρόνια μου τα παιδικά μου , να θυμάμαι μυρωδιές και συναισθήματα , να γίνομαι πάλι παιδί νοερά και με αυτή τη παιδική και ακατανίκητη δύναμη να προχωρώ στην κατάκτηση του ονείρου μου.

Θα μου πείς "Και εγώ είχα ένα όνειρο,προσπάθησα και δεν τα κατάφερα" . Έχω δύο ερωτήσεις για εσένα σε αυτή την περίπτωση.

Ήταν σίγουρα απόλυτα δικό σου το όνειρο εκείνο?

Το ήθελες πράγματι πάρα μα πάρα πολύ?

Οι απαντήσεις είναι δικές σου όπως και η πορεία που θα χαράξεις εφεξής.

Σε κάθε περίπτωση σε προτρέπω και σε παρακαλώ σχεδόν , να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς το όνειρο σου καθε στιγμή σαν να μην υπάρχει άλλη διέξοδος για εσένα.

Και να θυμάσαι , όσο οι άνθρωποι ονειρεύονται τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα θαύματα γύρω μας.

Εις το επανειδείν.

Γνωρίζετε καλά , τόσα χρόνια που μοιράζομαι σκέψεις μου εδώ μέσα, ότι όταν κάτι με επηρρεάζει βαθειά  , περιμένω να περάσει λίγος καιρός.

Να φιλτραριστεί και έτσι καθαρό και ατόφιο σαν συμπέρασμα να σας το γράψω.

Άκουγα κατά καιρούς , σε παρέες , ιστορίες φίλων , για ανθρώπους που τους δόθηκε απλόχερα αγάπη , αποδοχή , χρήματα ίσως , μία γωνιά να θεωρούν δική τους και τα πέταξαν στα σκουπίδια για τριάντα σύγχρονα αργύρια.

Έχω ακούσει ιστορίες για γυναίκες που πίσω απο τον μανδύα της φιλίας έκρυβαν το πρόσωπο της κακίας , της ζήλειας και της ανήθικότητας.

Έχω δεί άντρες να παριστάνουν τους οσιομάρτυρες και απο πίσω να γελάνε με το ταλέντο τους στην υποκριτική.

Είχα ακούσει , είχα δεί , δεν είχα ζήσει. Και έγινε και αυτό.

Ξέρεις , όταν αντιλαμβάνεσαι μια προδοσία και μάλιστα τόσο ειδεχθή , σου είναι αδύνατο να το πιστέψεις. Δεν θέλεις να δεχτείς ότι και εσύ υπήρξες τόσο αφελής μα και ο άλλος τόσο ιδιοτελής και μεθοδικός.

Αρνείσαι το ότι χάθηκε μία φιλία , βασικά αρνείσαι το ότι δεν υπήρξε φιλία. 

Αντ' αυτού υπήρξε στυγνή εκματάλευση και ξεδιάντροπη υποκρισία.

Σοκ και θυμός και λύπηση για εσένα και τέλος οίκτο για εκείνον.

Και το θέμα μου είναι , ότι όταν πια είσαι απολύτος βέβαιος για το παιχνίδι που παίχτηκε , πώς αντιδράς ? 

Βγάζεις π.χ το όνομα του προδότη γύρα στο διαδύκτιο με τα επίθετα που του αρμόζουν γιρλάντες γύρω του? 

Τον πετυχαίνεις κάπου κάποτε , γιατί είναι μικρές οι πόλεις , και τον στολίζεις απο πάνω μέχρι κάτω μέχρι που να ντραπούν και τα πεζοδρόμια?

 Ή μήπως τον αφήνεις , έρμαιο της ανημποριάς του και την παραπληγικής του ύπαρξης?

Φυσικά , το τελευταίο. Πέρασαν πολλά σενάρια από το μυαλό μου. Ωστόσο αποδέχτηκα ότι έχω να κάνω με έναν μισό άνθρωπο.

Ο καθένας για να ξεπεράσει την όποια αναπηρία του ψυχική , προσπαθεί τα πάντα.Καταπατάει ήθος , ηθικές αξίες και καθολικές έννοιες.

Δεν μπορείς ούτε να τον πάρεις στα σοβαρά έναν τέτοιον άνθρωπο , ούτε να του κακιώσεις. 

Μόνο οίκτο και μία μικρή τόση δα προσευχή . να μπορέσει  κάποτε να εξαγνιστεί ,μήπως και αρχίσει να ζεί την δική του ζωή και έτσι να πάψει να επωφθαλμιά των άλλων.

Προσωπικά , σε συγχωρώ και σε καταλαβαίνω .

 Επιλέγω την ανωτερότητα , γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα διαφέραμε και τόσο πολύ εμείς οι δύο και αυτό δεν είναι κάτι που θα ήθελα .

Καλή Ζωή.

Δεν είναι λίγες οι φορές στη ζωή μας γενικά , που συμβαίνουν μικρές ανεπαίσθητες αλλαγές μέσα μας.