Σε ξάφνιασα? Όχι δα.

Το έχεις ζήσει και εσύ. Παράλογες συμπεριφορές,ανυπόστατες κατηγορίες και ένα βλέμμα γεμάτο κακία ακόμη και απο πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα.

Οι λέξεις τους βαριές , όμως δεν πέφτουν κάτω.Μένουν εκεί πάνω απο το κεφάλι σου να αιωρούνται ατέρμονα και εσύ να προσπαθείς να ανακαλύψεις την Αμερική. Άστο . Είναι πιο απλό από από όσο δείχνει.

Οι ανασφαλείς άνθρωποι,εκείνοι που έχουν μάθει να επιβεβαιώνονται μόνο μέσα απο την μιζέρια των άλλων είναι παντού γύρω μας.

Είναι εκείνοι που θα πουν ένα σφιγμένο "συγχαρητήρια" στην επιτυχία σου και στην πρώτη σου στραβοτιμονιά αντί να σε εμψυχώσουν θα σου πούν εγκάρδια " Εγώ το ήξερα ότι δεν θα πετύχεις , αλλά δεν ήθελα να σε απογοητεύσω". Σώπα. Μη μου το λές γιατί ταράζομαι.

Είναι αυτοί που δεν θα σου πούν ποτέ "Μπράβο" , και φυσικά ούτε λόγος για καταννόηση.  Σε περιμένουν στη γωνία , να πέσεις και να έρθουν απο πάνω σου να σε κατσαδιάσουν που είσαι τόσο ατσούμπαλος.

Είναι οι ίδιοι που φοβούνται κάθε μικρη ή μεγάλη σου επιτυχία. Θεριέυει η σκιά σου πάνω απο την ύπαρξη τους και δεν έχουν μάθει να είναι αυτόφωτοι. Τους κρύβεις το φώς ή τους θυμίζεις πως είναι να έχεις μέσα σου φώς.

Σε μισούν. Απόλυτα. Αλλά πιο πολύ μισούν αυτό που τους θυμίζεις "ότι εκείνοι παίρνουν ζωή και φώς απο εσένα".

Δεν θα δείς ποτέ σου άνθρωπο πλήρη και ισσοροπημένο να χαίρεται με την δυσκολία σου. 

Αντιθέτως , οι άνθρωποι που στερούνται συναισθηματικής νοημοσύνης και συνειδισιακής πληρότητας είναι αυτοί που δεν χάνουν ευκαιρία να δημιουργήσουν μία κακή εικόνα σου για τον εαυτό σου.

Μην το επιτρεπεις.Αν είναι εύκολο μην απαντάς κάν.

Κοίτα μπροστά σου,φόρα παρωπίδες και προχώρα.

Η ζωή καλό μου είναι πολύ μικρή για να παιδεύεσαι με ανθρώπους μισούς και νικημένους απο τα πάθη τους.

Δεν χρειάζεσαι υποδείξεις,αγάπη χρειάζεσαι και αλληλεγγύη.

Βούτα στα βαθειά μόνο για αυτά , όχι για τρύπιες σόλες χιλιοφορεμένων παπουτσιών.

Είναι αλήθεια ότι έχουν χυθεί τόνοι μελάνι στην προσπάθεια να αναλυθεί εάν και καταπόσο διαφέρουμε τα δύο φύλα μεταξύ μας.

Δεν θα πρωτοτυπίσω. Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα καταλήξει ότι μάλλον,ίσως,πιθανόν δεν διαφέρουμε και τόσο.

Κάποια χρόνια , ένα παιδί και άπειρες συζητήσεις μετά,αναθεωρώ. Δεν μοιάζουμε αλλά ούτε και διαφέρουμε.

Μπορείς να συγκρίνεις αντικείμενα και ανθρώπους όμοιους μεταξύ τους.Είναι αδύνατον όμως να συγκρίνεις δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Είναι ανώφελο και άδικο.Και για τους δύο.

Αποφάσισα πως άντρες και γυναίκες είμαστε δύο τελείως διαφορετικές φυλές.Με άλλα ήθη,έθιμα,ανάγκες και πιστεύω. 

Ο άντρας για κάποιο ηλίθιο λόγο θα εξακολουθήσει ενδόμυχα να σκέφτεται π.χ σαν εργένης ενώ η γυναίκα αυτομάτως σκέφτεται σαν μάνα-γυναίκα-δούλα.Το αναφέρω όχι απαραίτητα σαν καλό παράδειγμα.

Ο άντρας όταν κάνει παιδί , είναι ο ίδιος με πρίν με τις ίδιες συνήθειες και καπρίτσια απλώς έχει κάπου και ένα παιδί. Η γυναίκα άπαξ και κάνει παιδί..τι να σου λέω..νιώσε.

Ο άντρας σε θεωρεί ισότιμη μέχρι την ώρα που κατα πώς τον βολεύει θα θεωρηθείς κατώτερη ή αρκετά ανώτερη για τα γούστα του. Η γυναίκα θέλει να θαυμάζει τον άντρα της και αποζητά και τον δικό του θαυμασμό χωρίς αυτό να γίνεται αυτοσκοπός.

Η λίστα με τα παραδείγματα δεν τελειώνει ποτέ και δεν είμαι και σίγουρη που είναι η απαρχή της. Η ουσία είναι ότι για κάποιο άγνωστο λόγο αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές φυλές συμπληρώνουν η μία την άλλη. Αγαπιούνται εξοντωτικά και είναι αδύνατον να πορευτούν η καθεμία μόνη της.

"Ανωμαλία" , θα μου πείς. "Μαγεία" , θα σου απαντήσω.

Έχω πάψει να προσπαθώ να εντρυφήσω στην αντρική ψυχοσύνθεση γιατί πολύ απλά δεν είμαι τόσο απλή. Ναι ,απλή.

Οι γυναίκες αναλύουμε και αποδομούμε τα πάντα.Για τους άντρες σε κάθε περίπτωση ισχύει το 1+1=2 . Τελειωμένα πράγματα και κάτσε εσύ άυπνη όλο το βράδυ να σκέφτεσαι γιατί σε αποκάλεσε σκέτο "μωρό" χωρίς το "μου" . Μα γιατί για εκείνον οι λέξεις δεν μετράνε και τα συναισθήματα δεν είναι παντοτινά.Απλό!

Η στιγμή είναι το πάν και όχι δεν θα κάτσει να σκεφτεί αν σε πέντε χρόνια απο τώρα , αν θα είστε μαζί ,αν ζείτε μαζί  ή έχετε παντρευτεί , ποιανού όνομα θα γράφει το κουδούνι.

Γελάς ? Αρνείσαι ότι οι γυναίκες σκεφτόμαστε μέχρι και σε ποιο ράφι θα βάλεις τα καλλυντικά σου έτσι ώστε να μη βλέπει φόρα παρτίδα την αποτριχωτική σου κρέμα ? Όχι , όχι για  τώρα. Γιατί τώρα δεν μενετε μαζί . Υστερία και ψυχασθένεια.

Οι γυναίκες και οι άντρες δεν διαφέρουν αλλά ούτε και μοιάζουν .Είναι φτιαγμένοι ο καθένας απο ένα δικό του μοναδικό υλικό και το μέγα ερώτημα είναι αν μπορούν αυτά τα δύο να φτιάξουν κάτι ολόκληρο και σωστό άπαξ και ενωθούν.

Ναι, σου απαντώ με κλειστά μάτια . Ο φεμινισμός είναι εξαιρετικός σαν ιδέα και η εργένικη ζωή του άντρα στις ταινίες φαντάζει ιδανική.

Δεν είναι όμως.

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.Να έχεις κάποιον να διαφωνείς,να τσακώνεσαι,να αγαπάς ,να βρίζεις,να κουρνιάζεις.Να έχεις κάποιον να νιώθεις ζωντανή.

Και αυτό ο κάποιος θα είναι πάντα "ένα φαλλοκρατικό γουρούνι χωρίς αισθήματα" και αυτή η κάποια θα είναι πάντα μία "υστερική κουτσομπόλα μανιακή με την καθαριότητα".

Πάρτο απόφαση . Είμαστε διαφορετικοί και έχουμε τόσο ανάγκη να μοιάσουμε ο ένας με τον άλλον.

Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ , αλλά η ουσία είναι στην προσπάθεια ;)

Υπάρχουν και εκείνες οι γυναίκες..οι άυλες ..οι σκονισμένες από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του κόσμου , οι λαμπερές από μέσα τους.

Αυτές οι γυναίκες -περήφανα λέω πως γνωρίζω μία δύο- δεν χωράνε μάτια μου πουθενά.

Γίνονται κρασί κατακόκκινο και γλιστράνε από τα χείλη σου ,πάνω που νόμιζες πως τις γέυτηκες .

 Γλιστράνε και πέφτουνε χοντρές στάλλες πάνω στο κατάλευκο κοστούμι σου .

Αφήνουν λεκέ και στίγμα κόκκινο . Αλλά πιότερο αφήνουνε ένα κομμάτι τους.

Γιατί όσο και αν φάινονται , δεν είναι ανεξάρτητες. Παλεύουνε με τα θεριά του μυαλού τους.

Από τη μία τα θέλω που τους ταίσανε και απο την άλλη η επανάσταση .

Δεν κάνουν όλες για πρόβατα . Δεν ταιριάζει σε όλες το λουρί ,όσο αμπιγιέ και κομψό να είναι.

Θα τις δείς.Αυτές τις γυναίκες , τις ανυπότακτα ερωτεύσιμες.

 Θα τις αναγνωρίσεις απο το βλέμμα. Καθαρό , με μία ανεπαίσθητη λύπη.

 Γιατί δεν έφτασαν εκεί που οι άλλοι τις θέλανε. Γιατί μέχρι και σήμερα παλεύουν με τους δαίμονες τους. 

Δεν γουστάρουν τον συμβιβασμό ρε φίλε , τους μυρίζει σαν μπαγιάτικο ΄ψαρι ξεχασμένο στο μπαλκόνι. Εκείνες θέλουν τις μοσχοβολιές του φρέσκου.

Ντύνονται νεράιδες και στολίζουν τα όνειρα σου και εάν εισαι τυχερός θα μείνουν και ένα-δυο βράδια παραπάνω να σου χαιδέυουν το "εγώ " σου .

Ειδαλλιώς το ξημέρωμα θα τις βρεί να ακροπατούν ξυπόλητες ως την πόρτα σου , να την κλείνουν σιγανά και να χαμογελάνε που ξέφυγαν από ένα ακόμη δίχτυ.

Μην προσπαθήσεις να τις κερδίσεις.Το δικό σου μαύρο θα είναι πάντα λίγο πιο γκρί από ότι το θέλουνε.

Εκείνες ξέρουν πότε και γιατί θα ημερέψουν , πότε και γιατί θα πάψουν να περπατούν ξυπόλητες. Θα φορέσουν το λαμπέρο γοβάκι και θα μπούν στην άμαξα γνωρίζοντας ότι είναι κολοκύθα,αλλά τότε δεν θα τις νοιάζει.

Τότε , όχι τώρα.

Τώρα δεν χωράνε σε κανένα παραμύθι και τις διώχνουνε μακρυά τα πάντα αυτού του κόσμου.Ως και οι θάλλασσες.

Το πρόσφατο άρθρο μου  στο www.penypeny.gr όπου αρθρογραφώ,είχε αυτόν τον μικρό αλλά τόσο περιεκτικό τίτλο "Με ενοχλείτε κυρία μου".

Προσπάθησα πολύ ευγενικά να προσεγγίσω την αγενή πλευρά των όντων που λέγονται 'Ανθρωποι.

Πολύ ευγενικά , με αποτέλεσμα να μην εκφράσω ακριβώς όλα αυτά που νιώθω για τη φάρα μας.

Μη με παρεξηγείς.Μας αγαπάω πάρα πολύ. Μας πονάω , σχεδόν.

Αλλά .

Αιωρείται ένα τεράστιο "αλλά" πάνω απο το κεφάλι μου και συνήθως έρχεται και με κοπανάει στο Δόξα Πατρί.

Δεν θα καταλάβω ποτέ, ή για να είμαι πιο σωστή , δεν θέλω να καταλάβω ποτέ τους "Ανθρώπους" , που κρίνουν έναν άλλον άνθρωπο από την εμφάνιση ή το πανεπιστημιακό επίπεδο.

Δεν λέω "μορφωτικό" καθώς η παιδεία και συνεπώς η μόρφωση δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από τίτλους σπουδών.

Απεχθάνομαι , ναι,απεχθάνομαι τους ανθρώπους που συμφεροντολόγοι γαρ , μπορεί πίσω από την πλάτη σου να σου σέρνουν τα εξ αμάξης και μπροστά σου σε αγιοποιούν. 

Δεν τα πάω καλά με εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους το κέντρο όλου του κόσμου και άπαξ και τολμήσεις να συμπεριφερθείς διαφορετικά σε στήνουνε στα 3 μέτρα.

Ενοχλούμαι , απο αυτούς που σου κλέβουν τη σειρά στο σούπερ μάρκετ και από εκείνους που δεν σταματάνε στις διαβάσεις για να περάσει ο πεζός.

Έχω πρόβλημα με όλους όσους , δεν κοινοποιούν μία έκκληση για αίμα ή βοήθεια. Σαφώς ο κόσμος έχει γεμίσει απατεώνες ,αλλά δεν γίνεται να εκλίψει η ανθρωπιά -η τόσο μικρή-επειδή υπάρχουν και δαύτοι.

Μου τι δίνουν αυτοί  που τα βάζουν με φιλόζωους.φιλανθρώπους και με εκείνους που σκύβουν με όσο μικρές πλάτες και αν διαθέτουν πάνω από το πρόβλημα ενός άλλους ανθρώπου. 

Είμαι υπέρ των δικαιωμάτων. Και θεωρώ χαζό να προσδιορίσω "ποιών" δικαιωμάτων .

Το δικαίωμα δεν παίρνει ταυτότητα και ταμπέλα. Ο κάθε έμβιος οργανισμός δικαιούται . Τελεία και παύλα.

Και δεν θα μπώ σε καμία διαδικασία υπεράσπισης της θέσης μου ,γιατί δικαιούμαι να έχω θέση και άποψη.

Από την άλλη , έχω υποχρέωση απέναντι σε εμένα πρωτίστως να υπερασπίζομαι τις θέσεις μου και όπως μπορώ από όποιο μετερίζι να πολεμάω για να ρθεί ο κόσμος αυτός μια μέρα στα ίσα του.

Ξέρεις, τον κόσμο δεν θα τον αλλάξει η μάζα. 

Τον κόσμο τον αλλάζει κάθε ένας απο εμάς , κάθε ημέρα που περνά ,με τις επιλογές του.

Κλαίω σιωπηρά για τον πόλεμο.τον όποιο πόλεμο.Σφίγγομαι με τα άψυχα κορμιά που χάνονται στη θάλασσα,με τους ανθρώπους που ψάχνουν μάταια να βρούν ένα κομμάτι γής να τους χωρέσει,με όλους τους αδικημένους που αδυνατούν να βρούν αυτό το αυτονόητο δίκιο τους. Με κάθε παιδί που κλαίει γιατί πεινάει ή του λείπει η μάνα του.

Θα με κρίνεις γι αυτό? Ελεύθερα.

Υπερέχω.Υπερέχω γιατί νιώθω,γιατί είμαι ευλογημένη να ζω σε ειρηνική περίοδο για τη χώρα μου,έχω υγεία,δουλειά και φαγητό.

Και θυμώνω με όλους αυτούς που ενώ υπερέχουν δεν χρησιμοποιούν αυτήν τους την υπεροχή για να αλλάξει κάτι.

Όχι στον κόσμο,στο μέσα τους.

Και όσο αυτό δεν αλλάζει,εγώ θα θυμώνω.

Εάν αδυνατούσα να το μοιραστώ δεν θα το ξόρκιζα ποτέ.