Αγαπημένοι μου ,

πάει καιρός.

Ίσως λίγο περισσότερος από αυτόν που θα ήθελα αλλά ...προσαρμοζόμουν και 'γώ !

Ο Ιούλιος είναι στα καλύτερα του , καταμεσήμερο καλοκαιριού ανάμεσα σε κάποια σκοτάδια ζωής.

Στην προσπάθεια μας , στο 100άρι μάλλον , που κάνουμε καθημερινά για να επιστρέψουμε σε μία καθημερινότητα που από ότι φαίνεται  δεν επλήγει και σοβαρά , στην επίπονη μάχη με τον χρόνο , το χρήμα και τον φόβο κάπου χάθηκα .

Μαζί με εμένα και εσένα , χάθηκαν και όσα χαμένα βρήκαμε με περίσσια συγκίνηση και ενοχή κατα τη διάρκεια του εγκλεισμού.

Αγαπηθήκαμε από την αρχή , πιστέψαμε στην δύναμη του ανθρώπου , ακούσαμε προσεκτικά τον γείτονα , σκύψαμε πάνω από την ξεραμένη γαρδένια ..μοναδική ζωντανή ύπαρξη στο μπαλκόνι μας , να την αναστήσουμε , να της δείξουμε πόσο πολύ μετανιώνουμε που δεν την ποτίσαμε αρκετά , που δεν την εκτιμήσαμε όσο της άξιζε.

Κοιτάζω γύρω μου , ανθρώπους βιαστικούς , ανθρώπους χαμένους και απεγνωσμένους . 

Δεν τους φτάνει ο χρόνος , δεν τους φτάνει η  μία δουλειά , δεν τους αρκεί η μία γυναίκα , δεν έχουν άλλον αέρα.

Νεκροί κυκλοφορούμε και καμαρώνουμε θαρρείς τα σάββανα μας τα ολοκαίνουργια .

Τα "μετά κοροναιού" , που δεν καταλήξαμε τελικά και πως ακριβώς γράφεται .

Και πάνε στο καλό οι αναθεωρήσεις ζωής , γίνανε κομφετί οι διαπιστώσεις θανάτου και μείναμε να σκεφτόμαστε μια κάποια καραντίνα που θα μας άλλαζε τη ζωή  , πολύ ευχαρίστως ναι αλλά τι κρίμα , όχι .

Φυσικά πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω , ασφαλώς η ζωή και συνεχίζεται και βελτιώνεται ,απλώς εμένα μου δημιουργείται η εντύπωση πως οι ζωές μας απλώς πάνε παρακάτω σπρώχνωντας .

Δεν εκμεταλευτήκαμε τίποτα από όσα μπορούσαμε απο αυτή την άσχημη συγκυρία , παρα μόνο το "τικ τοκ"  τώρα που το σκέφτομαι .

Πολύ γρήγορα ξεχάσαμε και ακόμη γρηγορότερα επιστρέψαμε ακριβώς εκεί που ήμασταν, μη σου πώ και πιο πίσω .

 Προσωπικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο ... Που γλιτώσαμε απο τον κοροναιό αλλά θα πάμε από βλακεία , ή που και απο αυτόν δεν γλιτώσαμε και τη ζωή μας δεν βελτιώσαμε ; 

Άστα να βρίσκονται αυτά τα ερωτήματα , κάποτε ίσως απαντήθούν .

Αν βρούμε χρόνο .

Με τις παγκόσμιες ημέρες έχω πολύ κακό προηγούμενο...Δεν μου αρέσουν . 

Τις θεωρώ κοροιδία ..μια θλιβερή υπενθύμιση για ό,τι ιδανικά θα ήταν αυτονόητο.

Αύριο όμως...αύριο είναι μία γιορτή που όσο και να θέλω να προσπεράσω αδυνατώ.

Όχι γιατί είμαι η ίδια μαμά,αυτό το γιορτάζω καθημερινά και με τρόπους πέρα απο την φαντασία αλλά και την κοινή λογική (αρκετά συχνά θα έλεγα).

Γιατί αύριο , κοντά..ανάμεσα σε εκείνες που γιορτάζουν υπάρχουν οι Άλλες.

Εκείνες που δεν γιορτάζουν . Είτε γιατί το επέλεξαν είτε γιατί δεν τις επέλεξε αυτό.

Για αυτές τις γυναίκες θέλω να σας γράψω σήμερα.

Υπάρχουν στον κόσμο αυτό , τον φτιαγμένο σε κουτάκια στενάχωρα και υποχρεωτικά κάτι πλάσματα που δεν χωρέσαν . 

Προεξέχει θαρρείς , το "θέλω" τους ή το "δεν θέλω τους".

Είναι η γυναίκα που μεγάλωσε σε ένα δύσκολο περιβάλλον , λόγω αυτού θεώρησε και πίστεψε πως δεν θέλει να γίνει μητέρα γιατί δεν είναι σίγουρη αν θα καταφέρει να δώσει στο μωρό της αυτά που του αξίζουν .  Μπράβο σου.

Είναι η γυναίκα που αγαπάει πολύ τον εαυτό της , το σώμα της , την διασκέδαση , δεν θέλει μία μόνιμη σχέση ή μια ισόβια δέσμευση ..και έχοντας γνώθεις εαυτόν αποφάσισε πως η μητρότητα δεν της ταιριάζει .  Δικαίωμα σου .

Είναι η γυναίκα που έκανε λάθος επιλογή συντρόφου και κάθε φορά που έπαιρνε απόφαση να προσπάθήσει να γίνει μητέρα , μια κακή εξέλιξη στη σχέση της της έβαζε φρένο . Όχι ακόμη της έλεγε...ίσως και ποτέ.  Προσπάθησες.

Είναι η γυναίκα που έμεινε έγκυος σε μια τρυφερή ηλικία και χωρίς να αναλύσουμε το πως και το γιατί , αυτό το μωρό δεν ήρθε στον κόσμο.Μα ούτε και κανένα άλλο... Λυπάμαι αλήθεια.

Είναι η γυναίκα που μέχρι τα 50 της πήρε σωρό τα χάπια , έκανε ντουζίνα τις ενέσεις...αλλά ο γυναικολόγος δεν είχε κανένα ευχάριστο νέο να της πεί. Είσαι η ηρωίδα μου.

Είναι η γυναίκα που ξαφνικά απο μια επιπλοκή της υγείας της σε νεαρή ηλικία , έχασε τα όπλα για την μάχη αυτή. Σαγαπάω.

Είναι η γυναίκα που γέρασε να περιμένει μια θετική απάντηση απο κάποιο ορφανοτροφείο . Δεν φταίς..συγγνώμη.

Είναι η γυναίκα που νομίζεις ότι δεν έχει ανάγκη τίποτα , δεν "βασανίστηκε",εκείνη που θα κοιτάξεις απαξιωτικά γιατί "τι ξέρεις εσύ από παιδιά?"..Από παιδιά δεν ξέρει , ξέρει όμως από σκληρές αποφάσεις.

Απο εκείνες που σου στιγματίζουν τη ζωή και επιτρέπουν στους άλλους να σου κολλήσουν μια ταμπέλα της αρεσκείας τους .

Απο παιδιά δεν ξέρουν ..ξέρουν όμως απο μοναξιά και από αγάπη που έχουν αλλά να ..τώρα δεν υπάρχει κάπου να την ακουμπήσουν.

Γιατί οι ταμπέλες σε αυτή την κοινωνία περισσεύουν , όπως επίσης και οι άνθρωποι που έχουν όλες τις απαντήσεις.

Ήθελα πολύ να σας μιλήσω για αυτές τις γυναίκες...που δεν γιορτάζουν αύριο και σε κάποιες ίσως να κοστίζει.

Όμως τόσο παλληκαρίσια και έντιμα και ταπεινά πορεύονται στον κόσμο αυτό που δεν δίνουν δικαίωμα σε κανέναν να τις σκεφτεί.Να τις πονέσει.

Σε αυτές τις γυναίκες εγώ θέλω να πω ..Σας αγαπάω , σας εκτιμώ , σας σέβομαι .

Χρόνια σας πολλά.-

Κοίταζε τα πόδια του .

Το ένα πόδι του για την ακρίβεια.

Ε , και το άλλο καλο ήταν αλλά δεν ήταν το πόδι του.

Είχε μπεί η άνοιξη. Άνθιζε η καρδιά σου .

Δεκατρείς  μήνες μετά το ατύχημα , πρώτη φορά άγγιζε τις  αμυγδαλιές.

Αχ! ήταν μια άνοιξη ξελογιάστρα .

Και εκείνος έτοιμος , αρματωμένος πάλι για το ταξίδι της ζωής .

Είχε δίκιο που δεν το ένιωθε πόδι του .

Δεν ήταν .

Ήταν η σχεδία του .

Μάρτιος 2020