Πάνε κάμποσες εβδομάδες που ζώ σε ένα υπόγειο.

Γύρω γύρω τα ταβάνια υγρά και μαύρα..στάζουν μνήμες και αναδύουν μυρωδιές καμμένης ευτυχίας.

Πάνε μερικές ημέρες που σκάβοντας άνοιξα μια τόση δα τρύπα στη μεσοτοιχία.

Εκεί ζεί μια βουκαμβίλια , ολομόναχη.

Έχει απλώσει τα κλαδάκια της από τοίχο σε τοίχο και τα άνθη της γέρνουν νωχελικά πάνω στα έπιπλα.

Είναι μωβ . Τι τύχη ! Λατρεύω τις μωβ βουκαμβίλιες και να , που μία υπάρχει μόνο για εμένα .

Κάθε απόγευμα σαν υπολογίζω πως έγειρε ο ήλιος την κοιτάζω πάλι.

Τα πράσινα της χαμογελούν και ξεκουράζονται γαλήνια στη σιγουριά αυτών των τοίχων.

..........

Σκέφτηκα πως  για εμένα είναι ευτύχημα αυτή η συγκυρία αλλά εκείνη ίσως δυστυχεί.

Πελώρια και πανέμορφη , μόνη , δίχως βλέμματα να την θαυμάζουν , δίχως χέρια να την κανακεύουν.

Τη νύχτα σαν έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω άλλο μαύρο συνέβη κάτι μαγικό.

Ονειρεύτηκα έναν κήπο.

Ήταν μεσημεράκι , ένας απαλός αέρας έπαιρνε τις διαθέσεις θαρρείς των ανθρώπων , τις μπέρδευε και τις έκανε μια παρέα.

Τόσες διαθέσεις , τόσες λαχτάρες μια αγκαλιά.

Γύρω γύρω μικρά ξανθά ανθάκια , έτοιμα να μεταμορφωθούν σε μοσχομυριστά λουλούδια ..να γίνει η γη και πάλι πολύχρωμος καμβάς.

Στη μεση του κήπου ακριβώς Εκείνη.

Πανέμορφη μα πιο μεγάλη , πιο φουντωτή , πιο ευτυχισμένη . Η βουκαμβίλια της χαράς μου .

Τα κλαδάκια της δεν ήταν πια σκυφτά , ήταν ανοιχτά σαν χέρια που ζητούν να δώσουν απλόχερα αγάπη .

Τα πράσινα της έλαμπαν στον γενναιόδωρο ήλιο , σίγουρα πια για την λάμψη τους. Για το δώρο Εκείνης στη γη αυτή.

Ονειρεύτηκα έναν κήπο.

Θεόρατη , πανέμορφη , αυτάρκης , υπέρλαμπρη μωβ η βουκαμβίλια μου και στον γλυκό της ίσκιο μια καρέκλα.

Εκεί θα κάτσω να βγάλω τη ζωή μου .

Γράφει η Μαρία Π.  Ψαθά.

Μια φράση που λέω σχεδόν καθημερινά στην κόρη μου , μου άλλαξε όλη την ημέρα , την εβδομάδα , τον μήνα ..ίσως και όλη τη χρονιά.!

Κάθε φορά που η μικρή μου έσπαγε ή χαλούσε κάτι , προκειμένου να μην στεναχωριέται της έλεγα πάντα  " Μην μου στεναχωριέσαι , θα πάρουμε άλλο ".

Σήμερα δεν της είπα αυτό  .

Ίσως επειδή απο μόνη της με ρώτησε  "Μαμά , δεν πειράζει θα πάρουμε άλλο , σωστά ?" ..ίσως γι αυτό αντέδρασα.

Είδα ότι τόσο καιρό , αντί να τη βοηθάω , ουσιαστικά της μαθαίνω στην πρώτη δυσκολία να στρέφεται αλλού και όχι να σκύβει πάνω στη λύση .

Τόσο καιρό της μάθαινω να φεύγει , της μαθαίνω να μην το παλεύει , να μην προσπαθεί καν ..!

Έτσι αποφάσισα  να διορθώσω την κατάσταση και έτσι της είπα..."Καρδούλα μου , όχι. Δεν θα πάρουμε άλλο.Θα το φτιάξουμε".

Το βλέμμα της , η έκπληξη της και η χαρά της ήταν τέτοια που δεν περιγραφεται!!!

Κολλήσαμε με μεγάλη προσοχή τις σελίδες του βιβλίου της και αφού ολοκληρώσαμε την εργασία μας η Έλια το κράτησε σφιχτά στα χέρια της και είπε :

"Αχ , Μαμά , δεν το ήξερες ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου βιβλίο ? Θα το προσέχω για πάντα..!"

Αγαπημένο της δεν ηταν , πεταμένο το είχε στο ράφι με τα υπόλοιπα.

Έγινε αγαπημένο της γιατί είναι το πρώτο πράγμα στη ζωούλα της που "ανασταίνει" .

Έγινε αγαπημένο της γιατί τώρα θα διηγήται στους φίλους της πως έσωσε το βιβλίο της από βέβαιο πέταμα !

Έγινε αγαπημένο της γιατί τα δικά της χεράκια κόλλησαν πάλι τις σελίδες , και εκείνη η σειρά που λείπει από το τέλος της σελίδας θα είναι το μυστικό τους .

..Χαμογέλασα . Σκέφτηκα - μοιραία- πόσο εύκολα ΔΕΝ φτιάχνουμε κάτι εμείς οι άνθρωποι αλλά το πετάμε.

Σιγά το πράγμα θα μου πείς , με τόση προσφορά σε είδη , άνθρώπους και αισθήματα εκεί έξω

Μα αλήθεια , πόσο πιο δικό σου είναι εκείνο που ξέρεις , εσύ το ξέρεις ,πως παραλίγο και δεν θα το είχες στη ζωή σου ..

Αν δεν επέμενες , αν δεν προσπαθούσες να το διορθώσεις , να το φτιάξεις.

Και ύστερα , τι θα σε ενώνει με το καινούργιο σου γυαλιστερό π.χ βιβλίο ? Το απόλυτο τίποτα.

Θα στολίσει για λίγο τη βιβλιοθήκη σου και ύστερα θα το ξεχάσεις.

Δεν θα έχεις παλέψει να το σώσεις , δεν θα το έχεις χαιδέψει για να "γιάνει" ..και έτσι δεν θα γίνει ποτέ το αγαπημένο σου .

Από σήμερα διαλέγω την προσπάθεια , την επιμονή και την υπομονή.

Όχι , δεν θα αγοράσουμε τίποτα καινούργιο.

Θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή ..και μάλιστα καλύτερα . -

Κάθε μέρα ξυπνάω με την πίστη πως κάτι υπέροχο , κάτι μοναδικό θα αγκαλιάσει τη ζωή μου.

Κάθε μέρα ονειρεύομαι το καλύτερο και προετοιμάζομαι ακόμα και για αυτό , το χειρότερο.

Ελπίζω πως το "όχι" θα γίνει "ναι" , πως μέσα απο τη θολούρα και τη σκοτεινιά θα αναβλύσει φως και ελπίδα.

Κάθε μέρα πιστεύω πως θα γνωρίσω τους καλύτερους ανθρώπους , πως θα διαβάσω τα καλύτερα βιβλία και πως θα φτιάξω την καλύτερη ζεστή σοκολάτα που έχω φτιάξει ποτέ !

Κάθε μέρα προσδοκώ πως θα μου ανοίξει ένα παράθυρο όταν βλέπω πως όλες οι πόρτες είναι κλειστές.

Κάθε μέρα ξυπνάω με την πίστη πως υπάρχει κάτι όμορφο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει ,

κάτι καλύτερο απο αυτό που έχω ονειρευτεί , κάτι πιο σημαντικό απο αυτό που βιώνω σήμερα .

Κάθε μέρα ελπίζω πως θα λάβω το μήνυμα που περιμένω , πως θα αποκτήσω αυτό που επιθυμώ παρά τις όποιες δύσκολες συνθήκες .

Κάθε μέρα βλέπω έναν ήλιο μέσα στη βροχή , λίγα χορταράκια μέσα σε κάτι απόκρημνους βράχους , λίγη στεριά σε κάθε αδιέξοδο .

Κάθε μέρα βλέπω το χαμόγελο μέσα στα νεύρα σου , την αγάπη μέσα στο απόμακρο ύφος σου .

Κάθε μέρα διακρίνω τις αχτίδες του φωτός μέσα απο τα κλειστά παντζούρια ,

την αθωότητα σε εκείνα τα μικρά παιδιά που παίζουν .

Κάθε μέρα ελπίζω πως αυτή είναι η καλύτερη μέρα που θα ζήσω μέχρι το τέλος της ζωής μου . . .

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Ελλάδα 2020.

Γονείς κακοποιούν με πολλαπλούς τρόπους τα παιδιά τους ,

Παιδιά όλων των ηλικιών επιτίθενται βρίζουν χτυπούν , κακοποιούν άλλα παιδιά.

Σύζυγοι δολοφονούν συζύγους , ιερείς και λειτουργοί κάθε τομέα ασελγούν σε παιδιά και ενήλικες.

Μητέρες πέφτουν στο κενό με ή χωρίς τα μωρά τους .

Σκοτάδι μαύρο στις ψυχές του κόσμου.

Και ύστερα οι γείτονες , οι συγγενείς , οι δάσκαλοι , οι "κάτι έίχαμε ακούσει / δεί / καταλάβει αλλά δεν είναι δική μας δουλειά ".

Αυτοί οι  "Κρίμα ήταν καλή κοπέλα / καλό παιδί ". Οι  "Αν μας ζητούσε βοήθεια θα βοηθούσαμε ".

Οι καλοί Σαμαρείτες του "μετά" .

Η γιαγιά μου έλεγε ,  "Να σε κάψω Γιάννη μ ' να σε αλείψω λάδι ".

Εσύ πότε πιστεύεις ότι σε αφορά κάτι ? Πότε νιώθεις ότι σε απειλεί  και θέτει σε κινδύνο την ζωή σου , την ηρεμία σου , την οικογένεια σου ίσως...

Που πρέπει να φτάσει ο κόμπος για να καταννοήσεις ότι έχεις ΑΜΜΕΡΙΣΤΗ ευθύνη .

Έχεις ευθύνη όταν ακούς φωνές στο δίπλα διαμέρισμα επανειλλημένως , έχεις ευθύνη όταν βλέπεις ένα απεριποίητο, εμφανώς παραμελημένο παιδί .

Φέρεις ευθύνη όταν δείς να κλωτσούν ένα ζώο , φέρεις ευθύνη όταν συναναστρέφεσαι με έναν κακοποιητικό άνθρωπο.

Φέρεις ευθύνη όταν δεν νουθετείς τα παιδιά σου , φέρεις ευθύνη όταν δεν σκύβεις πάνω από την ημέρα των παιδιών σου..Να ακούσεις , να αντιληφθείς , να πιάσεις κάτι μικρό στον αέρα.

Έχεις ευθύνη όταν στην γειτονιά σου γίνονται τέρατα και εσύ τινάζεις το χαλί σου αμέριμνος.

΄Εχεις ευθύνη όταν  το παιδί σου είναι επιθετικό . Έχεις ευθύνη όταν η φίλη σου έχει μώλωπες.

Φέρεις ευθύνη όταν ο απέναντι δεν έχει να φάει ,δεν έχει να ντύσει τα παιδιά του .

Και θα μου πείς "άσε μας ρε κοπέλα μου , έχω δικά μου προβλήματα" . Μμμμ..έχεις δίκιο.

Ο καθένας μας έχει τα δικά του προβλήματα.Ο κάθε ένας απο εμάς είναι ένας Σίσυφος.

Μόνο που σε μία κοινωνία ,  η πέτρα που τσουλάς και σου γλιστράει κάποια στιγμή θα πάρει αμπάριζα τα πάντα.

Αυτό δεν σκέφτονται οι άνθρωποι. Δεν σκέφτονται ότι η μικρή δική τους αμέλεια (ή και μεγαλύτερη) έχει επιπτώσεις και μάλιστα πολύ σοβαρές όχι μόνο σε έναν άνθρωπο αλλά αργότερα , στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Είναι απλό. Αν εσύ χρειαζόσουν βοήθεια θα ήθελες κάποιος να νοιαστεί. Όλοι μας το θέλουμε. Οι εγωισμοί είναι για το θεαθήναι .

Στην ουσία μας όλοι επιζητούμε την φροντίδα , το νοιάσιμο , το "δεν είσαι μόνος σου ".

Είναι αφελές να πιστεύεις πως ό,τι γίνεται έξω απο το σπίτι σου δεν σε αφορά.Που ζείς εσύ? Στο βουνό , μόνος? Παρέα με ένα κοπάδι λύκων ?

Όχι . Ζείς εδώ , άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους .

Και όση ευθύνη έχεις για εσένα  , άλλη τόση έχεις και για εκείνους .

Αν σήμερα βοηθήσεις μία μητέρα να απαλλαγεί απο έναν κακοποιητικό σύζυγο , αύριο θα έχεις "παραδώσει" στην κοινωνία μία λιγότερο τραυματισμένη ψυχικά γυναίκα , θα έχεις ίσως προφυλάξει και ένα παιδί από μία κακή , τραυματική παιδική ηλικία.

Αν σήμερα μιλήσεις για ένα παιδί που παραμελείται , θα έχεις πλάσει ένα αύριο για αυτό το παιδί πιο φωτεινό , με λιγότερο μαύρο.

Αν σήμερα καταγγείλεις ένα περιστατικό ασέλγειας/κακοποίησης / παραμέλησης , αύριο θα έχεις βάλει τέλος στη δράση του "θύτη" και θα έχεις ανοίξει ένα παράθυρο στις ζωές των ανηθρώπων να μπεί δειλά δειλά το φως.

Αν σήμερα πάψεις να σκέφτεσαι το εγώ σου , ξεκινάς να πλάθεις ένα αύριο καλύτερο και για εσένα.

Με περίσσότερη φροντίδα , με περισσότερη ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

Καταννοώ πως δεν σου είναι εύκολο.

Θέλω όμως αλήθεια να σκεφτείς , στην περίπτωση π.χ μιας γυναίκας που κακοποιείται ..ποιός δυσκολεέυεται περισσότερο ?

Ας γίνουμε εμπράκτως μια κοινωνία πρόνοιας.

Δεν υπάρχει το μετά . Η στεναχώρια σου , ο θυμός σου ή ίσως οι ενοχές σου είναι άχρηστες στο μετά.

Τώρα . Δράσε τώρα . Μίλησε τώρα.

Έχεις ευθύνη να έχεις ευθύνη .

Μαρία Π . Ψαθά

 *Οι καταγγελίες είναι απολύτως ανώνυμες . Οι ειδικοί χειρίζονται τις υποθέσεις με τρυφερότητα και συνείδηση .

Τηλεφωνικές Γραμμές SOS

15900 - Βία κατά των Γυναικών

1056 - Χαμόγελο του Παιδιού