Τα παραμύθια της Γιαγιάς , της Μαρίας Π. Ψαθά
Τέλη Αυγούστου και εγώ ταξίδεψα με την κόρη μου προς μέρη αγαπημένα , γεμάτα μυρωδιά κανέλλας απο τα παιδικά μου χρόνια,ήχους γλάρων και μία σιγανή φωνή σα ξεχασμένο ραδιόφωνο να μου μιλάει για κύκνους,λύκους χαμένους στο δάσος και ωραίες κοιμωμένες.
Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια. Είχα μία γιαγιά που κένταγε τα βράδια και με έβαζε να της κάνω την "ανέμη" για να ξεμπλέξει την κλωστή και έναν παππού που έβγαζε σοκοφρέτες απο τις τσέπες του και γέλιο δυνατό απο την ψυχή του.
Καθώς μεγάλωνα και περισσότερο όταν έγινα μητέρα , είχα αυτήν την αγωνία αν τα παιδιά μου θα είναι το ίδιο ευλογημένα με εμένα.Και τελικά είναι πιο ευλογημένη απο εμένα.
Απο το πρωί ακούω την μικρή να συζητάει με τη γιαγιά της για κοπέλες όμορφες που έγιναν κύκνοι , για μικρά παιδάκια που χάθηκαν στο δάσος αλλά ευτυχώς βρήκαν ξανά την οικογένεια τους και γλίτωσαν απο τους κινδύνους! Την βλέπω να πιάνει στα μικροσκοπικά της χέρια πιπέριές και τομάτες απο την αυλή και να μαθαίνει τα χρώματα και τα λαχανικά μέσα στη φύση.
Κυρίως όμως βλέπω μία ασφάλεια στο γέλιο της που έγινε πιο δυνατό ,απέραντη αγάπη στα χέρια της που απλώνονται να καλέσουν τη γιαγιά και τον παππού να καθήσουν κοντά της..Βλέπω να φτιάχνει αναμνήσεις που εγώ αδυνατώ να της προσφέρω.
Γιατί εγώ είμαι η μαμά της και όπως εγώ είμαι αναντικατάστατη , έτσι είναι και η γιαγιά και ο παππούς.
Είναι σημαντικό παρά την τεχνολογία που μας κατακλύζει που και που να γυρνάμε στο παρελθόν. Να ξύνουμε τους τοίχους των αναμνήσεων και να ξεπηδούν οι ζωγραφιές που φτιάχναμε με τη γιαγιά μας και τον παππού μας.
Αξίζει να δημιουργούμε για τα παιδιά μας εκείνο το παρελθόν που όταν θα φτάσουν στο μέλλον να το θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία.
Το βραδάκι η γιαγιά της θα της φτιάξει ζυμαράκι να πλάσουν μαζί κουλουράκια και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα θα τα ψήσουμε μας ανακοίνωσε η γιαγιά.
Και εγώ? Εγώ κάνω διακοπές βουτηγμένη στη χαλάρωση και την γαλήνη που γεμίζει την ψυχή μου.
Γιατί τα παραμύθια της γιαγιάς δεν έχουν τέλος , έχουν μόνο πολύχρωμες συνέχειες.
Και τώρα ξέρω πως χρόνια μετά η μικρή μου αντικρύζοντας το σπίτι της γιαγιάς της θα υπάρχει μια ανεπαίσθητη μυρωδιά κανέλλας,ήχοι γλάρων και μία σιγανή φωνή σα ξεχασμένο ραδιόφωνο να μιλάει για κύκνους,λύκους χαμένους στο δάσος και ωραίες κοιμωμένες.
Και αυτό είναι ευλογία..απο γενιά σε γενιά.