Με συγχωρώ , της Μαρίας Π. Ψαθά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
μεγαλώνει ο άνθρωπος και σαν ανάπηρη προίκα φορτώνονται πάνω του όλες οι ενοχές και οι τύψεις του γαλαξία.
Και φτάνεις να γίνεσαι ασήκωτος απο ένα βάρος ξένο.Δεν είναι δικό σου.Δεν το χεις σπείρει εσύ.
Σε τιμωρείς. Γιατί πρέπει να δείξεις περισσότερη καταννόηση σε αυτά και αυτούς που σε πληγώνουν,σου κακιώνεις γιατί είναι αδύνατον να υποστηρίξεις τη θέση σου χωρίς να πληγώσεις αυτούς που στην τελική δεν ενδιαφέρονται.
Σε στήνεις σε τοίχο γεμάτο μαχαίρια,γιατί περνάει ο καιρός και εσύ ανήμπορος στέκεσαι μπροστά σε ανθρώπους μικρούς που ποτέ δεν ήταν εκείνες οι δυνατότητες που εσύ ήλπιζες.
Ίσως σε αυτό το τελευταίο έχεις ένα μικρό μερίδιο ευθύνης.
Κατα τα άλλα όμως,κάποτε πρέπει να αποδεχτείς πως ο κόσμος δεν μπορεί να σου μοιάζει.Θα ήταν αφύσικο.
Δεν περιμένει εσένα κάποιος άνθρωπος για να συναντήσει τον καλύτερο εαυτό του.
Εάν ήθελε θα είχε ήδη κάνει βήματα πρός το μεγάλο μονοπάτι της αυτογνωσίας.
Πρέπει να σε συγχωρήσεις.
Για όλα όσα είσα,για όλα εκείνα που δεν κατάφερες να γίνεις και κυρίως επιβάλλεται να σε συγχωρήσεις για τις επιλογές σου.
Οι επιλογές μας,το παρελθόν μας,οι πληγές μας..είναι αυτά τα μαγικά συστατικά που απαρτίζουν εμάς.
Εσύ,εγώ,ο δίπλα σου,δεν είναι μόνο σάρκα και αίμα.
Είναι στιγμές.Όμορφες,δύσκολες,στιγμές έρωτα,στιγμές δακρύων,αδικίας και ευγνωμοσύνης.
Χωρίς αυτές είμαστε ένα άδειο σακί.
Προσωπικά,σήμερα με συγχωρώ.
Για όσα είμαι,για όσα είπα και θα πώ,για όσα δεν έφτασα και για όσα θα κυνηγήσω.Για όλους τους ανθρώπους που επέλεξα και για εκείνους που με απέριψαν.
Με συγχωρώ για τα όνειρα και τις προσδοκίες μου,για τις φορές που αδίκησα και για εκείνες που υπερεκτίμησα.
Με συγχωρώ. Γιατί μου αξίζει η συγχώρεση , με συγχωρώ γιατί μου αξίζει η πλήρης και άνευ όρων αποδοχή μου.
Με συγχωρώ και με αγκαλιάζω απο την αρχή.
Καλή αρχή .