"Αν δεν έχεις κλάψει γοερά στη σκέψη πως αν σου συμβεί κάτι , το παιδί σου δεν θα έχει κανέναν στον κόσμο " . Το κείμενο για την μονογονεικότητα που μας συγκλόνισε
2020-01-30 13:06
Αναρτήθηκε πριν λίγες ημέρες στο προσωπικό fb page της αυτό το κείμενο - γροθιά στο στομάχι.
Η μονογονέας Νότα Σπανοπούλου , λέει αυτό ακριβώς που αισθάνεται , την απόλυτη δύσκολη αλήθεια για τις μονογονεικές οικογένειες.
Σςςςς....
Όχι , το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά , δεν είναι το ίδιο με το να έχεις έναν άντρα ο οποίος δεν σε βοηθάει πολύ στην ανατροφή τους!
Όχι , το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά,δεν είναι το ίδιο με το να έχεις έναν άντρα ο οποίος δουλεύει διπλοβάρδιες!
Ακούω συχνά συζητήσεις ανθρώπων , που κρίνουν με σκληρά λόγια αυτή την "χωρισμένη" ή ακόμη και αυτή την "χήρα" και το ατσείο της υπόθεσης είναι ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που μπαίνουν σε αυτές τις συζητήσεις , είναι άνθρωποι που είναι μεφανές πως απλά μισούν τη ζωή τους.
Είναι άνθρωποι που έχουν βολέψει τη μίζερη ύπαρξη τους σε ανύπαρκτες ευτυχίες και που ο μόνος τρόπος να νιώσουν καλύτερα με αυτό , είναι να υποβαθμίσουν και να υποβιβάσουν τις επιλογές και τις προσπάθειες των γύρω τους.
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως βγάζουν χολή , απλά και μόνο γιατί ζηλεύουν να βλέπουν ανθρώπους που ενώ κάηκαν τα πάντα τους και υποχρεώθηκαν να τα χτίσουν από την αρχή , κάνουν άλματα , ενώ εκείνοι βρίσκονται φυλακισμένοι σε μία πραγματικότητα που απεχθάνονται.
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως προσπαθούν να πετάξουν λάσπη , γιατί μέσα τους ξέρουν καλά , πως θα ήθλενα αυτοί να είναι στη θέση εκείνης της γυναίκας που άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά και στάθηκε στα πόδια της χωρίς δεκανίκια.
Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις καμία γυναίκα (κανέναν άνθρωπο) που ξαφνικά , ή όχι και τόσο , βρέθηκε μόνος στη ζωή...
Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις τις επιλογές και τη ζωή ενός ανθρώπου που ζεί μια ζωή που δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι πραγματικά!
Αν δεν έχεις σφιχταγκαλιάσει το παιδί σου για να το ηρεμήσεις από τους λυγμούς , αν δεν έχεις βγάλει αμέτρητα ψυχοσωματικά από το άγχος του άυριο.
Αν δεν έχεις κλάψει γοερά στη σκέψη πως αν σου συμβεί κάτι , το παιδί σου δεν θα έχει κανέναν στον κόσμο.
Αν δεν έχεις νιώσει τη μοναξιά και την απόγνωση να σε καταπίνουν.
Αν δεν έχεις δεί τη ζωή σου να καίγεται μπροστά στα μάτια σου και να πρέπει να την ξαναχτίσεις πάνω στις στάχτες μόνος σου.
Αν δεν έχεις κληθεί να παίξεις αμέτρητους ρόλους ταυτόχρονα,γιατί δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει έστω και έναν για εσένα.
Αν δεν σε έχει πιάσει πανικός,γιατί πρέπει να πας το ένα σου παιδί στο νοσοκομείο το βράδυ.
Αν δεν έχεις νιώσει τον ήχο του κλειδιού στην πόρτα να σε ξεκουφαίνει , όταν κλειδώνεις για να κοιμηθείτε και είσαι ο μόνος υπέυθυνος για τα πλάσμτα που κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο...
Ξέρεις..οι μονογονείς δεν χρειάζονται απαραίτητα κάποιον να τους καταλάβει .
Καμιά φορά αρκεί να τους αφήσεις στην ησυχία τους , να κάνου ό,τι επιλέγουν εκείνοι ως καλύτερο για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Καμιά φορά δεν χρειάζονται συμπόνοια και βλέμματα λύπησης .
Χρειάζονται απλά να τους αφήσεις να ζούν , χωρίς την ιδιότητα τους ως "χωρισμένους" ή "χήρους" , να αντικαθιστά το όνομα τους.
Αν λοιπόν δεν μπορείς να τους χαρίσεις ένα χέρι και ένα αληθινό χαμόγελο για να συμπορευτείτε ως άνθρωποι , απλά σκάσε και άσε τους να ζήσουν !