Εγώ και η γυάλα μου
Η ζωή είναι πανέμορφη.Το χω πεί,το χω ξαναπεί και το πιστεύω ακράδαντα.Σαν άνθρωπος προσπαθώ και συνήθως πετυχαίνω να βλέπω τις περισσότερες καταστάσεις θετικά.Όχι λόγω ανισσοροπίας ή μη αντίληψης,απλά γιατί αρνούμαι να με πάρει απο κάτω.Είμαι πιο δυνατή απο κάθε τι,μου το χω πεί και το χω αποφασίσει.
Κι όμως υπάρχουν στιγμές που θέλω και εγώ ταχτάρισμα.Θέλω κάποιος να δεί πίσω απο το "φορεμένο" χαμόγελο.Θέλω κάποιος να ανησυχήσει για την υπέρμετρη αισιοδοξία μου..Κανείς..πουθενά.Έχω επιτύχει (παργαματική επιτυχία) να θεωρούμαι ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος,δυναμικός,αισιόδοξος,σχεδόν στον κόσμο του.Και εκεί που λές "οκ,.μπορώ να αφεθώ λίγο" τσούπ! μου το αποκλείουν.Γιατί εγω βλέπεις δεν επιτρέπεται να έχω φοβίες,ανησυχίες και προβληματισμούς.Εγώ είμαι τριαλαλά τριαλαρί.Απο που και ως που τώρα ανησυχώ? Και εκεί παίρνω ανάποδες.
Και αποφασίζω πώς εξακολουθώ να είμαι μόνη μέσα στον μικρόκοσμο μου.Γιατί τελικά κανείς δεν κάνει τον κόπο να δεί μέσα στη γυάλα μου.Να δεί πραγματικά.
Και όσο κανείς δεν πλησιάζει τόσο πιο πολύ απομακρύνομαι εγώ.Και ξανα μανα αποφασίζω πως πορεύομαι μόνη μου.Και δεν τολμάω πουθενά μήτε σε άνθρωπο μήτε σε ζώο να πώ τους φόβους και τους τρόμους μου..γιατί κανείς δεν θα με πιστέψει.
Και προσπαθώ μόνη μου να παλέψω τα θηρία του μυαλού μου..και καρπώνομαι την επιτυχία μου ΝΑΙ! κανείς δε με βοηθά.Μόνη μου.Και αυτή η μόνη μου επιτυχία έχει μια κούραση τόση..Γιατί ρε φίλε,δεν με ενδιαφέρουν οι παρέες αν είναι άδειες μέσα τους,δεν με νοιάζει να είναι κρύο το κρεβάτι μου εάν αυτό που το γεμίζει δεν το "γεμίζει" ουσιαστικά και γιατί κουράζομαι και εγώ.ΚΑι θέλω επιτέλους κάποιος ,κάποτε,κάπως..να μου ακουμπήσει τον ώμο και να μου πεί "χαλάρωσε,δεν πειράζει αν φοβάσαι".Κανείς.Γιατί εγω δεν φοβάμαι.
Όχι.Κανείς , γιατι κανείς δεν παίρνει ευθύνη της ευτυχίας και της ασφάλειας κάποιου.Ασφάλεια δεν είναι το σπίτι ή τα χρήματα.Ασφάλεια είναι η ζεστασιά στο βλέμμα,το κράτημα του χεριού και η υπόσχεση στο χαμόγελο.Χάθηκαν και αυτά,χανόμαστε και οι άνθρωποι.
Και τώρα που τα γράφω ανακουφίζομαι.Γιατί είμαστε πολλοί οι μόνοι εκεί έξω..Λαχταράς και εσύ "βοήθεια" και επιβράβευση αλλά πουθενά..Εγώ αφού με πιάσει το παράπονο το ξεχνάω..Το θάβω.
Μόνη μου θα τα ανέβω όλα,γιατί κοστίζει να μην επιβαρύνεις κανέναν αλλά αλλά η πληρότητα μετά είναι ασύγκριτη..Κι ας με πειράζει μετά που δεν έχω άνθρωπο να τη μοιραστώ..
Και έτσι όσο δεδομένη θεωρείται η δυναμικότητα μου τόσο δεδομένη και η επιτυχία μου....τόσο λακίζω και εγω σιγά σιγά.
Αν είμαι μόνη μου ας είμαι κανονικά.Τουλάχιστον σε αυτό ας μην προσποιηθώ.-
